Vrijdag 29 april
Na twee dagen San Francisco word ik vandaag wakker in het Crowne Plaza in Concord California, een plaats waar je normaal als toerist niet al te veel te zoeken hebt, maar ik heb een speciale missie. Ik ben deelnemer aan de workshop The Next Step. Ik ben deelnemer aan een Challenge Day activiteit.
Challenge Day, Be the change is een organisatie die mijn hart heeft gestolen vanaf het moment dat ik het programma Over de Streep zag. En nu, ben ik hier en ben ik onderdeel. I am so excited.
Challenge Day is niet zover bij mijn hotel vandaan en ik loop op mijn gemak er naar toe. Ik kom aan bij een gewoon kanttor, waarvan je je haast niet kunt voorstellen dat hier grote dingen gebeuren. Maar op het moment dat ik binnenstap voel ik dat het anders is. Ik wordt uitgenodigd voor een “hug” en voel me direct welkom. Ik word meegenomen naar Miracle Room, de zaal waar alles gebeurt. Ik kan koffie en water pakken en maak kennis met veel andere deelnemers. Eerst wat onwennig, maar al snel op mijn gemak bij de hartelijkheid die hier heerst.
Tegen negenen gaat het echt beginnen. Rich en Yvonne, de oprichters van Challenge Day, stellen zich voor. Ik heb het gevoel dat ik ze al een beetje ken, want in het vliegtuig ben ik in hun boek begonnen. Eén van de eerste statements die ze maken is dat iedereen minimaal 12 hugs per dag nodig heeft en even later worden we uitgenodigd onze portie te halen. We lopen door de zaal en huggen met elkaar. Op een bepaald moment stoppen we en degene met wie je op dat moment staat is je workshop buddy voor het wekend. Mijn buddy is Ben, een geweldige vent van 34 waarmee ik veel overeenkomsten heb.
Na nog wat spel gaat het echt beginnen; de Challenge Day organisatie start hier elke bijeenkomst mee, en zeker vandaag. De opdracht: maak de volgende zin af. “If you really knew me you'd know that . . . . “, een zin die uitnodigt iets van jezelf te vertellen. In de cirkel van 60 mensen zijn we allemal vroeg of laat aan de beurt. En ik kan je verzekeren dat je mensen direct anders bekijkt, na wat ze met je delen. De lunch delen we met onze workshop body en vertellen elkaar wat we doen en zijn; ons leven in een notendop.
Na de pauze worden we ingedeeld in groepen; onze Group Family. We worden uitgenodigd de volgende zinnen af te maken: “What I really don't want you know about me . . . . ” en later “I forgive myself for . .” . Deze zinnen maken nog meer los dan het eerdere If you really knew me en het is fijn in een veilige kleine groep te zijn. Met nog wat fun komen we aan het acknowledgment. Er wordt in het midden een cirkel van 10 stoelen neergezet. Om de beurt nemen we plaats en krijgen, terwijl we met gesloten ogen zitten, allerlei moois in onze oren gefluisterd, dus het grootste deel van de tijd kies ik mensen in wiens oren ik complimenten fluister. Het is goed complimenten te geven en te ontvangen en het is misschien nog wel mooier omdat je dit doet met je ogen dicht zodat je niet eens weet van wie je complimenten ontvangt.
Met nog wat fun en wat informatiefe stuff komen we aan het einde van de dag. Ik ben moe, ga snel naar de target om mijn lunch voor morgen in te slaan, eet een snelle hap bij taco Bell, lees nog wat en lig op tijd in bed.
Na twee dagen San Francisco word ik vandaag wakker in het Crowne Plaza in Concord California, een plaats waar je normaal als toerist niet al te veel te zoeken hebt, maar ik heb een speciale missie. Ik ben deelnemer aan de workshop The Next Step. Ik ben deelnemer aan een Challenge Day activiteit.
Challenge Day, Be the change is een organisatie die mijn hart heeft gestolen vanaf het moment dat ik het programma Over de Streep zag. En nu, ben ik hier en ben ik onderdeel. I am so excited.
Challenge Day is niet zover bij mijn hotel vandaan en ik loop op mijn gemak er naar toe. Ik kom aan bij een gewoon kanttor, waarvan je je haast niet kunt voorstellen dat hier grote dingen gebeuren. Maar op het moment dat ik binnenstap voel ik dat het anders is. Ik wordt uitgenodigd voor een “hug” en voel me direct welkom. Ik word meegenomen naar Miracle Room, de zaal waar alles gebeurt. Ik kan koffie en water pakken en maak kennis met veel andere deelnemers. Eerst wat onwennig, maar al snel op mijn gemak bij de hartelijkheid die hier heerst.
Tegen negenen gaat het echt beginnen. Rich en Yvonne, de oprichters van Challenge Day, stellen zich voor. Ik heb het gevoel dat ik ze al een beetje ken, want in het vliegtuig ben ik in hun boek begonnen. Eén van de eerste statements die ze maken is dat iedereen minimaal 12 hugs per dag nodig heeft en even later worden we uitgenodigd onze portie te halen. We lopen door de zaal en huggen met elkaar. Op een bepaald moment stoppen we en degene met wie je op dat moment staat is je workshop buddy voor het wekend. Mijn buddy is Ben, een geweldige vent van 34 waarmee ik veel overeenkomsten heb.
Na nog wat spel gaat het echt beginnen; de Challenge Day organisatie start hier elke bijeenkomst mee, en zeker vandaag. De opdracht: maak de volgende zin af. “If you really knew me you'd know that . . . . “, een zin die uitnodigt iets van jezelf te vertellen. In de cirkel van 60 mensen zijn we allemal vroeg of laat aan de beurt. En ik kan je verzekeren dat je mensen direct anders bekijkt, na wat ze met je delen. De lunch delen we met onze workshop body en vertellen elkaar wat we doen en zijn; ons leven in een notendop.
Na de pauze worden we ingedeeld in groepen; onze Group Family. We worden uitgenodigd de volgende zinnen af te maken: “What I really don't want you know about me . . . . ” en later “I forgive myself for . .” . Deze zinnen maken nog meer los dan het eerdere If you really knew me en het is fijn in een veilige kleine groep te zijn. Met nog wat fun komen we aan het acknowledgment. Er wordt in het midden een cirkel van 10 stoelen neergezet. Om de beurt nemen we plaats en krijgen, terwijl we met gesloten ogen zitten, allerlei moois in onze oren gefluisterd, dus het grootste deel van de tijd kies ik mensen in wiens oren ik complimenten fluister. Het is goed complimenten te geven en te ontvangen en het is misschien nog wel mooier omdat je dit doet met je ogen dicht zodat je niet eens weet van wie je complimenten ontvangt.
Met nog wat fun en wat informatiefe stuff komen we aan het einde van de dag. Ik ben moe, ga snel naar de target om mijn lunch voor morgen in te slaan, eet een snelle hap bij taco Bell, lees nog wat en lig op tijd in bed.
Zaterdag 30 april
Koninginnedag? Tegen de tijd dat ik wakker ben is het in Nederland al bijna het einde van de festiviteiten. Ik heb er zin in vandaag. Het is prachtig weer en op mijn gemak loop ik naar Challenge Day. Onderweg merk ik al dat het vandaag wel eens anders zou kunnen worden. Ik denk aan Sandra, mis haar en ben wat emotioneel. Ik stap door de deur van Challenge Day en het bad waarin ik word ontvangen is weer warm. We beginnen op tijd, doen wat spel, delen wat op kleine schaal en voor ik het weet is het pauze. Ik denk vanochtend veel aan Sandra en besluit haar een lange SMS te schrijven. De kring is weer compleet en we beginnen met een nieuwe “If You Really Knew Me”. Gisteren is een standaard gezet en veiligheid gecreëerd. De bekentenissen gaan veel dieper. Veel tranen vloeien en emoties gieren door de zaal. Ook ik kom, bijna aan het einde van de kring, aan de beurt. Ik deel mijn ding, dat mij zichtbaar voor anderen en voelbaar voor mij heel veel moeite kost, maar het is het enige juiste dat ik kan en wil doen op dit moment. Anderen leren mij kennen, maar als beloning kom ik dichter bij mezelf.
Na een lange en uitgebreide kring is het tijd voor de lunch. Ik lunch met Rich en Yvonne. Ze geven aan dat ze eraan denken om misschien wel een centrum in Nederland te beginnen. Ze hebben daar inmiddels wat contacten en komen zelfs af en toe over. We bespreken of er mogelijkheden zijn voor mij om hierin wat te betekenen, maar de plannen zijn nog zo vers en ongstructureerd dat het blijft bij We keep in touch en we'll see. Desondanks ben ik blij met deze lunchconversatie. Rich en Yvonne signeren mijn boek en we zijn klaar voor de middag.
We beginnen met wat communicatietrainingen, wat rollenspellen en daar ben ik goed in, want ik kan daarin meestal de gevraagde toon vinden. En dan is het tijd voor een powerhouse van een oefening. We vormen een boog met tweetallen die tegenover elkaar staan. Met 60 man dus 30 boogjes. De poort die gevormd wordt kennen wij alleen van twee emmertjes water halen. Vandaag krijgt deze poort een andere betekenis. Eén voor één wordeen we geblindoekt en door de poort gestuurd. Bij iedereen stoppen we en iedereen fluister complimenten in ons oor. Ik kan je verzekeren dat je je super voelt als je aan het einde van de rij komt.
Daarnaast is het heerlijk om tegen iedereen die langs komt iets persoonlijks te zeggen. Een amazing oefening.
We sluiten af met fun en vanavond is gezamenlijk dinner in een pizzeria. Ik kan met iemand meerijden en het is gezellig zo met een man/vrouw of 25. Terug in mijn hotel hoef ik niets meer.
Zondag 1 mei
Wat gaat de tijd snel. Het is alweer de laatste dag van de workshop en tijdens de ochtend krijgen we veel van de theorieën die achter de oefenigen, die we hebben gedaan zitten te horen. De educatieve onderbouwing is super. Daar kan ik echt wat mee.
We krijgen een gedegen invulling van het Body, Mind, Heart, Spirit principe. We krijgen een visualisatie van wat er met het hart van (jonge) mensen gebeurt en hoe we altijd het kind in iedereen kunnen zien. We worden weer herinnerd aan de Ijsberg, het feit dat veel van ons leven als een ijsberg met the meeste van ons onder water. Als afsluiting van de ochtend krijgen we een lesje over wat opvoeding met ons doet. De Be A Man-box and Be A Lady Flower.
Deze oefening eindigt met indringende vragen die het falen van deze opvoedkundige beperkende overtuigingen op pijnlijke wijze aan het licht brengt.
We lunchen en gaan langzaam naar het einde van het weekend. Nog een mooie Samenzijn-complimenten-erkenningsoefenin g, een serie mededelingen en megaveel hugs als afscheid. Ik ben diep onder de indruk wat ik hier heb meegemaakt en zal deze ervaring meenemen. Niet alleen naar huis, maar ook naar de Challenge Day waar ik woensdag bij mag zijn.
Van: ruud
fietsen is meer mijn ding ....gr ruud
Van: Claudius
Wat een duidelijk en boeiend verhaal Theo. 12 hugs, iedere dag weer! Ik zal dit verhaal moeten doorsturen met een noodkreet, "please hug me!" anders gaat dit hier zéker niet werken. Maar dankbaarheid tonen is een gouden regel tot ziens, eh, kan de starttijd niet toch wat later? Lets say: ten o' clock? :-))
Van: Sandra
Wat een prachtig verhaal. Ik wist natuurlijk al eea maar erg leuk om nu veel details te lezen. Ik ben ontzetten trots op je. Geweldig gedaan, lieverd.