Translate this page
Het is vroeg, maar zodra de wekker om half zes klinkt, sta ik naast mijn bed. I’m so excited klinkt in mijn hoofd, want vandaag ga ik naar Modesto om vrijwilliger te zijn bij een Challenge Day. Wassen en toiletbezoek, in de auto, even langs de Burger King voor een Ciabatta hamkaas ontbijt en dan ruim anderhalf uur in de auto, gelukkig tegen de file in.
Tegen half negen parkeer ik mijn auto bij Mark Twain Junior High School. Ik meld me bij de poort en wordt doorgestuurd naar de gymzaal, waar de leiders van de dag, Ev en Pam, samen met leaders to be Echo, Malvika en Migs al bezig zijn alles klaar te zetten.

Om half negen is er een korte introductie voor de vrijwilligers. We moeten vooral supportive zijn, in het begin een beetje gek en altijd de kinderen voorop hebben staan. Eén van d euitspraken: “Als je als volwassene ergens staat met aan beide zijde een andere volwassene sta je op een verkeerde plek.” Ook wordt uitgelegd dat de kinderen je in eerste instantie niet zo heel erg zullen betrekken, maar daar moeten we ons vooral niets van aantrekken. We mogen nog even, indien nodig, naar de wc en dan gaat de dag echt beginnen.

De kinderen komen binnen en wij, volwassenen, staan uit ons dak te gaan. We hebben zeker “de blik” gekregen. Wat meewarig kijkend naar die dansende oude mensen. Maar ze kunnen niet om ons heen, ze moeten tussen ons door en dan ontdooien de meeste leerlingen een beetje en geven de meesten ons zelfs een High Five.

De ochtend word gevuld met welkom heten, uitleg van de dag, wat ondersteunende theorie, maar bovenal veel spel. En alle spelvormen zijn gericht op het maken van contact, op verbinding. Bijvoorbeeld:  Zoek iemand uit met een andere haarkleur dan jij en vertel je meeste genante moment dat je ooit op school hebt meegemaakt. En meer van dat soort idioterie die heel goed werkt, want al snel heerst er een uitgelaten stemming.

Het spelen wordt afgesloten met het beach-strandbal-volleybal. De leerlingen als teams en wij als supporters. Op de meest vreemde manier kun je punten verdienen. Wij scoren omdat we een menselijke piramide maken en omdat ik rondspring met Malvika op mijn schouder. En dan gaan we serieus worden. We worden opgedeeld in kleine groepjes. Pam en Ev vertellen hun verhaal en de eerste tranen van de dag zijn zichtbaar op de kindergezichtjes.

In het groepje mogen we eerst twee minuten praten over wat we maar willen. Bij ons wordt vooral gepraat op welke acteur ik zou lijken. Niemand kan op de naam van de acteur komen.

En dan is het tijd voor If you really knew me. Natuurlijk begin ik, als volwassene, eerst en daarna de kinderen. Tranen vloeien, zowel van onmacht als van verdriet.

Als we klaar zijn is het tijd voor lunch. De school heeft hiervoor gezorgd, zodat niemand de gymzaal verlaat. We moeten in onze groepjes blijven en de opdracht is iets geks te vinden dat we allemaal hebben. Sommige groepen houden allemaal samen van de meest vreemde eetcombinaties. Wij slagen er niet in iets gemeenschappelijks te vinden, maar we worden wel losser met elkaar.

Na de pauze is het tijd voor “Crossing the line”, “Over de streep”.  De eerste oversteek is voor iedereen die nog geen 18 is. Pam legt uit dat dit verschil er is en wat dat kan betekenen voor de achttienminners. Ook worden we vrij snel gescheiden op basis van sexe. Pam legt weer uit wat dat kan betekenen voor iemand. En zo worden alle oversteken door Pam begeleid van commentaar. Meer dan de helft van de kinderen steekt over als Pam vraagt wie er mensen in zijn naaste omgeving heeft verloren als gevolg van geweld. Maar slechts een klein deel steekt over als gevraagd wordt wie er wordt/is opgevoed in een eenoudergezin. Drugs, alcohol en roken komen aan de beurt, maar ook wat lichtere issues. Steeds meer leerlingen zoeken steun bij elkaar en bij ons, volwassenen. Het is heftig en dat wordt bevestigd door de commentaren die Pam bij iedere oversteek geeft.

Na “Over de Streep” gaan we weer terug naar onze groepjes en houden een korte review. Wat heeft je het meest aangegrepen is de vraag die we bespreken. En dan de afsluitende activiteit: wie er wat wil zeggen mag naar voren komen. Kinderen doen bekentenissen, een ander biedt har excuss aan, maar waarvan ik het meest onder de indruk ben is een Mexicaans meisje dat begint te vragen of men wil stoppen haar te pesten, maar haar verhaal evolueert in een oproep om met elkaar veranderingen aan te brengen omdat “alles  mogelijk is!”. Na een tijdje droogt de input van de leerlingen op, wat volwassenen zijn aan de beurt. Ik sta ook op.

Ik begin te bedanken voor de kans die ik heb gekregen als vrijwilliger aanwezig te zijn. Ik bedank de kinderen dat ze mij hebben geaccepteerd en niet hebben buitengesloten/genegeerd. Ik vertel dat ik diep onder de indruk ben van wat ik heb gezien. Dat “Over de Streep” mij nogmaals duidelijk heeft gemaakt hoeveel dingen er spelen als je jong bent en op school zit. Ik vertel ook dat ik besef dat ik daar zelf als docent veel te vaak aan voorbijga en hiervoor veel te weinig aandacht heb. Ik beloof hier dat ik daar aan ga werken.

Pam en Ev sluiten de dag af met nog wat laatste woorden en een gekke “wees trots op jezelf”-oefening. De kinderen gaan langzaam weg, maar natuurlijk niet voordat er de nodige hugs zijn uitgedeeld. De meesten zijn zichtbaar anders dan dat ze vanochtend binnenkwamen. Ik kijk ze met een goed gevoel na.

We hebben nog een korte afsluiting met de begeleiders. We worden bedankt. Pam zegt dat het voor veel kinderen de eerste keer is dat ze (minimaal) twee keer twee minuten (If you really knew me en de terugblik) van een volwassene hebben gehad. De lijsten met onze groepjes worden weer uitgedeeld. In principe was alles van de dag vertrouwelijk behalve als een leerling werd geslagen, mishandeld e.d., of dat zelf deed, of bang was dat dat in de toekomst ging gebeuren. Deze leerlingen moeten we (zonder commentaar) omcirkelen. Ook werd gevraagd leerlingen aan te geven waarvoor je bang bent dat het niet goed gaat. Dat moest met een sterretje bij de naam.  We leveren onze formulieren weer in. Een grote hug en afscheid van elkaar. Ik blijf nog even napraten met Echo, Malvika en Migs. Dan neem ik ook van hun afscheid en stap in mijn auto. Als ik anderhalf uur later de Bay Bridge naar San Francisco oprijd, ben ik nog steeds diep onder de indruk.

Het was geweldig om dit te mogen doen!