Ik word wakker en ben, in ieder geval in mijn hoofd, nog steeds moe. Een uitputtend weekend met veel emoties  is de oorzaak van de huidige vermoeidheid. Daarom is het goed dat ik vandaag actie op het programma heb staan. Ik ga Mount Diablo op. De naam zegt het al, de berg van de duivel. Dat zal met het klimmetje wel worden.

Voor ik en route ga, ga ik eerst langs een fietsenwinkel, want ik heb nog maar één reserveband en daarmee waag ik me niet de berg op. Ik pak daarna snel mijn route op en mijn Edge 500 geeft haarfijn aan waar ik moet afslaan. Ik fiets door Concord richting Walknut Creek over mooie brede wegen, waar automobilisten mij de ruimte geven.

Vlak voor ik linksaf richting het State Park Mount Diablo moet rijd ik opeens wat onplezierig over de weg. In feite lijkt de weg wel heel onegaal te zijn geworden. Ik begrijp echter wel wat er aan de hand is: een lekke band.
In de warmte is de band soepel en zo vervangen en snel ga ik weer verder en even later sta ik aan de voet van de klim van bijna 13 km.  Het gemiddelde van deze klim is 6.9% met een maximale stijging van 16.9%. Maar het gaat lekker vandaag. Ik gebruik mijn kleinste verzet niet en mijn snelheid blijft over het algemeen rond de 10 km/uur, buitengewoon aardig voor de 100 kilo die ik omhoog fiets.

Halverwege de klim slaat het noodlot toe. Een onaardig geluid ontsnapt aan de achterkant van mijn fiets. Ik heb even geen idee wat het is, tot ik het kleinste oneffenheidje in het asfalt voel doordringen in mijn zadel. Ik heb weer een lekke band en dat net op één van de steilste stukken van de klim. Op mijn gemak vervang ik zittend mijn band. Een Amerikaan die in razende afdaling langskomt, remt af en verzekert zich ervan dat ik alles heb. Dat heb ik, tenminste tot nu toe.

Als het euvel is verholpen, stap ik weer op en besef dat ik niet nog eens lek moet rijden. Het wordt iets steiler en dientengevolge neemt mijn tempo af. Toch val ik niet stil. Ik houd mijn hartslag goed op peil en uiteindelijk bereik ik de splitsing waar ik kan kiezen of door naar boven, of hier afdalen.

Normaal gesproken is dat geen keuze, maar ik heb nu geen reservemateriaal meer en als ik andere fietsers, een stuk of tien, hier allemaal zie kiezen voor de afdaling i.p.v. de verdere klim is de keuze snel gemaakt, want als ik weer een lekke band zou krijgen, hoop ik toch een andere fietser tegen te komen. En omhoog is die kans klein, dus naar beneden.

 

De afdaling is een stuk minder steil, maar daardoor ook veel langer. De door de snelheid veroorzaakte wind suist heerlijk in mijn oren. Ik trap bij waar het kan en neem de bochten scherp maar toch voorzichtig. De daling houdt eigenlijk nooit echt op totdat ik weer bijna in Concord ben en zo rijd ik heel relaxed de tweede helft van deze tocht uit.

Ik kom bijna uitgerust in mijn hotelkamer aan, waar ik geniet van een heerlijk warm bad. Hierna ga ik nog even langs bij Challenge Day voor een babbel met Monica en wat uitwisseling van gegevens voor in Nederland.