De benzinepomp bij Zwammerdam, een ideale verzamelplaats. Ik kan de auto makkelijk kwijt en er is ruimte genoeg voor Ton om te stoppen. En, ik kan hier echt goedkoop tanken. Ton’s bus is gevuld met een onverwachte passagier. Elliot fietst vandaag, onaangekondigd, mee. We zijn dus gezellig met vier. De tocht naar Breda duurt een klein uurtje. We maken onze kleding fietsklaar, hangen de wielen in de fietsen en rijden naar de start om ons aan te melden. We zijn vroeg genoeg, dus hebben nog tijd voor een kop koffie.

Na de koffie sluiten we achter in de groep aan. De organisatie laat de deelnemers altijd in vrij kleine groepen vertrekken om zo opeenhoping van rijdende fietsers aan het begin van de tocht te voorkomen. Dat bevordert ook het doorrijden. Vlak voor wij aan de beurt zijn komt een Red Bull-wagentje aangereden en zo zijn wij de eerste groep die een energy shot meekrijgt voor onderweg.

Na het vertrek blijft de groep bij elkaar. Wij rijden redelijk voorin en draaien rustig mee in het mooie tempo dat wordt aangegeven. De fietscomputer geeft constant ruim boven de dertig per uur aan.

De fietsers voor ons laten regelmatig een gaatje vallen na een bocht, dus besluiten wij er bij een bocht voorbij te gaan. Het is een mooie route over verkeersluwe wegen. Het tempo blijft dan ook hoog. Als we dan een keer moeten stoppen voor verkeer hergroepeert de groep zich vrij snel weer en rijden wij opeens direct achter de tempobeulen van het eerste uur.

Van het ene op het andere moment rijden we op een weggetje waar een aantal paardentrailers ons tegemoet komen. Wij vinden gewoon een plekje, maar achter ons gaat dat niet helemaal goed. Een valpartij si het gevolg. Wij horen het wel, maar rijden door; er zijn genoeg anderen ter plekke. Na een paar kilometer blijkt dat er fietsmaten van onze tempobeulen bij deze valpartij betrokken waren. Zij keren om en opeens voeren wij, tenminste Ton en Elliot de groep aan. Ze slagen erin het tempo vast te houden. De eerste stop is na een kleine 60 km. Het gemiddelde op dit moment is 30.8 km/uur.

Als we na de stop vertrekken is weer een groot deel van de eerste groep compleet. Dat betekent dat het tempo niet zakt. Integendeel, het tempo gaat nog iets omhoog als verse “knechten” de kop over nemen. In de bochten wordt nauwelijks nog afgeremd. Er vallen gaten in de groep en wij laten ons iets afzakken. Opeens zijn we nog maar met een man of zes. Maar ons groepje wordt langzaam groter.

Het begint tegen het middaguur te lopen. We hebben trek in wat lekkers.  In de wereldstad Moerstraten valt ons oog op een terras aan de weg. Even later nemen we daar onze plaatsen in. Twee anderen, die in ons wiel zaten, hebben ook een terrasstop. De twee Joulz-renners vertellen dat ze een tijd achter ons aan hadden gereden. Ze zaten vanaf het begin van de tocht in dezelfde groep als wij en vonden het tempo van die WDW-gasten wel lekker. Er was voor hun één probleem: hoewel ze ons in de gaten hielden bij de rustplaats, werd een kort toiletbezoek hen fataal. Bij terugkomst waren wij verdwenen. Ze zagen ons rijden, maar het duurde 15 km voor ze weer in ons wiel zaten. We bepten nog wat op het terras en al snel was duidelijk dat de rest van de tocht met een groep van minimaal zes gereden zou worden. Onze gele vrienden sluiten zich voor vandaag aan bij WDW. Na fris/koffie en/of appeltaart stapten we op voor het tweede deel van de tocht.

Ton en Elliot geven weer het tempo aan en het gemiddelde blijft onveranderd hoog. Ik begin er een beetje aan te wennen zodat ik af en toe wat tijd heb om in de rondte te kijken en om af en toe een foto te maken. Toch is de snelheid waarschijnlijk wel debet aan het mislukken van een aantal foto’s want het percentage slechte foto’s is nog nooit zo hoog geweest. Onze gele vrienden staan dan ook niet op het digitale canvas. De officiële rustplaats is op 100 km. Ik kan er alleen maar naar kijken, want we zijn er voorbij voor ik er erg in heb. We hebben dan wel geen echte stop nodig, maar een bidonnetje bijvullen zou wel aardig zijn. We rijden door het uiterste westen van Noord-Brabant. De tocht gaat over rustieke wegen en mooie dijkjes.  Ik neem soms de boerenafslag beneden langs. Op één van deze uitstapjes neem ik een foto tegen de dijk op.

 

Onze gele vrienden nemen de kop over. Een paar kilometer later hebben we gemengde voorrijders, dwz WDW-er en gele vriend. Ik kan vandaag niet heel veel meer dan volgen. Vlak voor Stampersgat hebben we de enige lekke band van de dag. Elliot is de pechvogel. Hij werkt secuur het probleem weg en daarna gaan we weer wat uitgerust op pad.  

De wind staat goed. We komen langs een aantal windmolens, dus ik ga er vanuit dat hier meestal wel veel wind zal staan. Dat kan vervelend zijn, maar als je de wind mee hebt is het niet zo erg.

We draaien en we keren nu wat meer. Dat betekent dat we wat vaker tegen de aanwakkerende wind in moeten fietsen. Het laatste uur zakt ons tempo dan ook iets. Zo’n 10 km voor het einde lijkt er een wens te zijn om nog een snelle stop te nemen. Gelukkig gaan we verder. Ik heb nog wat over, dus kan de laatste 10 km kopwerk doen. Met een grote groep arriveren we bij het NAC-stadion. We halen onze cadeau’s op (vandaag een wielerbroek) en drinken nog wat. Onze gele vrienden komen nog even bij ons aan tafel zitten. Even later nemen we afscheid.

Weer een uurtje naar huis. We zijn het met elkaar eens dat we dit soort gemiddelden niet elke week moeten fietsen, want dan is het niet leuk meer. Je hebt haast geen tijd om om je heen te kijken. Om een uur of vijf stap ik na een dag snel fietsen weer thuis naar binnen. Ik heb dorst.