De dag begint niet goed. Ik kijk op mijn wekker en zie 06.29 uur. Ik heb om even over half zeven afgesproken, dus dat gaat niet lukken. Ik bek Ton gelijk en ga als een gek door mijn huis om me klaar te maken. Haast is niet de beste voorbereiding, dus ik bel |Ton weer om te zeggen dat hij en Mirjam maar vast naar Zwijndrecht moeten rijden en inschrijven. Ik volg dan wel later. Met iets meer rust in mijn lijf raap ik al mijn zooi bij elkaar, gooi die in mijn auto en dan ben ik klaar voor vertrek. Net als ik weg wil gaan komt Sandra thuis. We hadden allebei niet verwacht dat we elkaar nog zouden zien, maar nu kan een snelle hallo en tot vanmiddag er af. Ik ben op weg.

Even over half acht parkeer ik mijn auto en maak mijzelf fietsklaar. Ik rijd naar het startgebouw en zie al snel Ton en Mirjam staan. Ik heb nog tijd voor een kop koffie en laat het warme vocht door mijn keel stromen. Ik geef mijn tas af in de begeleidende auto en het is wachten tot het acht uur is. Nog steeds slaperig gaan we van start. Na 2.5 km komen we het eerste obstakel tegen; een vrij steile brug. Ik voel dat ik nog niet klaar ben voor de lange tocht van vandaag. Tijdens de korte klim exploderen mijn benen. Ik zak wat terug in de groep. Het duurt vrij lang voor ik herstel. Mijn lichaam protesteert door zich te laten voelen van enkel tot schouder. Als ik me zo voel wordt vandaag of een hele lange dag, of een hele korte. Ik denk er serieus over om om te draaien.  Na 12 km krijgen we brug twee. Deze verteer ik al een stuk beter en langzaam begint mijn lichaam zich fietsklaar te maken. Ik ben nog wel steeds slaperig en heb het gevoel dat als ik mijn ogen, ook fietsend, dicht doe, ik zomaar in slaap kan vallen.

We rijden Noord-Brabant binnen (volgens Mirjam de mooiste provincie van Nederland).  Ik begin mijn ritme te vinden en kijk naar het peloton voor me dat zijn weg vind via een met bomen afgezette weg. De wind wordt wat harder, maar zo in de buik van het peloton heb ik er niet al te veel last van. Voorbij Zevenbergen rijd ik aan de luwtekant van de groep naar voren en sluit weer aan bij Ton en Mirjam. De wind is nu vol op kop en het is zaak je voorganger aan de goede kant voor je te houden. Toch is de door honderden ruggen gebroken wind niet echt een probleem.  Het landschap is vrij weids en landelijk. Af en toe passeren we een dorpje.  In Oudenbosch rijden we recht op de plaatselijke basiliek af. De kerk is pas een dikke honderd jaar oud en gebouwd naar voorbeeld van de Sint Pieter in Rome. Dat is ook in het Vaticaan niet onopgemerkt gebleven en de kerk kreeg de eretitel “basilica minor”.

We rijden door het gebied waar we vorige week hebben gereden. Zo kom je nooit ergens en zo twee weken achter elkaar. We hebben onze eerste stop zelfs op dezelfde plek waar we vorige week onze eerste stop hadden. We hebben  een half uur de tijd, dus ruim voldoende voor twee koffie ware het niet dat het uitverkoren eetcafé niet voldoende koffiecapiciteit heeft. Mirjam kijkt wat rond en Ton werkt zijn sociale netwerk bij. Zo verstrijkt de tijd.

 

 

Het fluitende fietsopperhoofd maakt ons er op attent dat we weer gaan vertrekken. Tas in de auto, fiets pakken en een plek zoeken. Ik ben nog steeds slaperig en zeg dat het zo saai is dat ik bijna in slaap val. Blijkbaar doe ik dat op zo’n manier dat niet alleen Ton en Mirjam, maar ook drie volslagen onbekenden hier commentaar op hebben. Deze drie Mollen krijgen natuurlijk bijval van Ton en Mirjam en de verbinding is gelegd. We zoeken met zijn zessen onze plek in de groep en ik rijd naast een Papendrechtse scheepbouwer. We praten 45 kilometer lang over van alles en nog wat.  Van de recessie in de scheepbouw , de hypotheekrente tot aan de opkomende partij van Jean-Marie Le Pen in Frankrijk. We passeren Vliegbasis Woensdrecht, nog steeds, in ieder geval bij mij, bekend van de demonstraties tegen de kruisraketten in de jaren 80. Vervolgens rijden we een heel stuk langs de oostelijke grens van de Kalmthoutse heide. Een peloton, gevangen in het groen.

En dan gaan we bij Putte België binnen. We worden opgevangen door een grote groep Rijkswachten op de motor. De rol van de verkeersregelaars wordt in België tot een minimum beperkt. De Belgische motoristen zetten heel resoluut het verkeer aan de kant en knallen daarna met hoge snelheid langs de groep. De motors van de Nederlandse agenten worden door een onze drie molvrienden direct gedegradeerd tot brommers. Het vooroordeel dat de wegen van onze zuiderburen een stuk slechter zijn dan de onze wordt gelogenstraft. Via mooie wegen komen we snel in de buurt van Antwerpen. Het sportpaleis dat we ver links van ons zien is voor velen een punt van herkenning. We rijden een stuk door de grauwe buitenwijken van Antwerpen en worden dan met zijn allen de Scheldetunnel in gedirigeerd. Het uit van de tunnel is een heftig omhooggaan. Het bij de groep willen blijven kost veel kracht. De hartslag loopt even op, maar het klimmetje is maar kort. De hartslag is daarna weer snel terug tot het normale niveau van vandaag, zo tussen de 120 en 125. Nog een stukje langs de Schelde en dan komen we via Burcht in Zwijndrecht aan. De fietsen parkeren, de tassen pakken en genieten van een lunch van bijna een uur, terwijl de fietsen in de gaten worden gehouden door de Rijkswacht.

We halen snel een bak soep. Ik laat het heerlijke warme vocht (tomaten/groente) mijn keel in glijden. Ik word niet alleen verwarmd door de soep, maar ook gevoed. De voeding vul ik aan met wat krentenbollen en ander lekkers en Mirjam haalt nog een colaatje voor ons. Nog voor het opperhoofd zijn fluitje aan zijn mond heeft staat Ton al wat heen en weer te wippen. Zijn gretigheid is een voorbeeld voor andere fietsers.

Het eerste stuk rijden we langs de andere kant van Zwijndrecht naar de Scheldetunnel. We raken helemaal achter in de eerste groep. Als we omkijken zien we de tweede groep zich vormen achter voorrijders. Ik laat me even zakken om de voorrijders op de foto te nemen. Voor hen wordt het nu ook een stuk makkelijker. Na 110 km tegenwind volgen nu 110 km met de wind mee.

Als we in de Scheldetunnel afdalen, benut ik mijn daalsnelheid om langs de groep naar voor te rijden. Niet om vooraan te rijden, maar om zo meteen als we de tunnel uitklimmen rustig mijn eigen tempo te kunnen rijden. Vlak voorbij de tunnel ben ik weer zover terug gezakt dat ik me bij Ton en Mirjam (en onze drie molvrienden) kan voegen. In Stabroek zegt de Papendrechtse scheepsbouwer dat we aan het einde van de straat weer in Nederland zijn, maar hij had buiten de waard gerekend. Door de brand eerder deze week op de Kalmthoutse heide draaien we niet naar links om de heide te doorkruisen, maar naar rechts om de heide te omzeilen via het Kapellenbos, waar het peloton een bontgekleurd lint tussen de bomen vormt.

Mijn fotograferen blijft niet onopgemerkt en enkele leden van Fietsclub Liesveld willen vastgelegd worden op de gevoelige digitale plaat. Voor mij geen enkel probleem en ik stuur uit de groep naar links om de jonge deelnemers op de foto te nemen. Natuurlijk zijn hieronder slechts de miniformaten geplaatst. De originele foto’s staan gewoon op mijn PC.

Ik zak weer af tot ons eigen groepje en raak even in de war als ik het bordje Essen zie. Zijn we zover uit de buurt vraag ik mij in mijzelf af, onwetend van het feit dat er niet alleen in Duitsland, maar ook in België een Essen is. We nemen zwaaiend afscheid van de Belgische rijkswachters en de Nederlandse agenten en verkeersregelaars nemen het weer over. Onze Molvrienden voelen zich nog uitstekend en één van hen zegt straks in Zwijndrecht om te draaien om deze tocht nog een keer te doen. Dat is misschien wat overmoedig gezien de aanwakkerende wind die dan weer 110 km tegen is, maar het belangrijkste signaal is: zij voelen zich nog top.

In Nispen is de laatste stop van de dag. Het parket in de feestzaal van Zaal Verhoeven heeft een haat-liefde verhouding met de clicks onder mijn schoenen zodat ik de zaal doorglibber. Herkenning en herinnering aan mijn carnavalsverleden wordt hierdoor geactiveerd. Tijdens de twee koppen koffie (ja, hier wel voldoende capaciteit) durende pauze steek ik mijn wind/regenjackje weer bij me de weersvoorspelling in gedachten houdend.

We staan even met 134 man te wachten, maar al snel zet de karavaan zich weer in beweging. De beentjes gaan weer en we hebben niet echt het idee dat we al 160 km hebben gefietst. Ton en Mirjam zien er nog fris als een hoentje uit.

Een irritant getik meldt zich aan mijn fiets. Al snel bedenk ik, mede op aangeven van een medefietser, dat het wel eens mijn magneetje van mijn teller zou kunnen zijn. Ik stuur naar het fietspad links van de weg, herstel het euvel snel en sprint weer terug naar de groep waar ik even later zonder moeite weer aansluiting vind. Vooraf is aangegeven dat het gemiddelde van de tocht 26 per uur zou zijn. Al de gehele dag ligt het gemiddelde rond deze genoemde 26. Eigenlijk iets te langzaam naar mijn zin, want het is vaak trappen en de benen weer stil houden. Maar aan de andere kant natuurlijk een megacompliment voor de voorrijders die er in slagen om de hele dag constant te rijden. Dat maakt de tocht tot een heerlijke ontspanningstocht. Ik rijd één keer via het fietspad tot voor de groep. Het levert me wat commentaar op van de voorrijders, maar dat verstomt als ze de reden van mijn versnelling zien: een erefoto van de voorrijders.

De te verder we naar het noorden gaan, des te grijzer de lucht wordt. Ik dank in mijzelf de voorzienigheid die mij mijn jasje bij me liet steken, want dat kon ik wel eens nodig hebben. Als we ter hoogte van Terheijden de A16 onderdoor gaan voelen we de eerste druppels. De tijd tussen de druppels is lang genoeg om er niet echt last van te hebben, maar des te dichter we bij Zwijndrecht komen, des te harder het gaat regenen. Voorbij Zevenbergschen Hoek vind ik dat het tijd is voor mijn jasje. Ik stuur tot links van de groep en ga rechtop zitten. De wind blaast mijn jasje alle kanten op en als ik na veel pijn en moeite mijn armen in de mouwen heb, blijkt mijn jasje binnenste buiten te zitten. Dezelfde actie moet nogmaals worden herhaald, maar als ik even laten de jas dichtrits voel ik me voldoende tegen het regenachtige vocht beschermd.

Het wordt steeds natter. Voorzichtigheid is dus geboden. Maar we komen ook steeds dichter bij de finish en dan zijn er altijd fietsers die als eerste willen aankomen en rare acties langs de linkerkant van de groep uithalen. We maken ons breed door naast elkaar te gaan rijden en herstellen zo de orde. Na wat draaien en keren zijn we, in ieder geval voor mij heel onverwacht, bij de finish. We zoeken onze tassen uit de stapel en fietsen naar de auto om op huis aan te gaan.

De tocht was geweldig georganiseerd. Een uitstekende begeleiding van een voorrijdende auto, verkeersregelaars en politie en achter de groep aan een volgwagen en een wagen met onze spullen, kortom het was perfect in orde. Mirjam en Ton hebben de tocht voor volgend jaar alweer in gedachten op de agenda gezet.