Mijn telefoon gaat om 07.46 uur. We hebben afgesproken om 07.45, maar aangezien ik me vorige week verslapen heb wordt de controle vroeg uitgevoerd. Als ik ophang rijd ik het benzinestation op en laden we Mirjams fiets in mijn auto. In een klein uurtje rijden we naar Den Bosch. We schrijven ons daar in en hebben nog tijd voor een kop koffie. Het weer is prachtig, althans zo lijkt het.

We begeven ons naar het startvak waar per groep gestart wordt. We worden direct aangesproken door andere fietsers: “Zijn jullie van Your Blogging?”. Deze fietsers hebben twee weken terug een groot deel van de tocht met ons samen in een groep gereden. We worden herkend! De startlijn gaat naar beneden en we mogen vertrekken. Het tempo zit er gelijk goed op. Het bochtige parkoers zorgt ervoor dat we behoorlijk aan moeten harken. Na de bochten iedere keer weer aanzetten. Na een kilometer of zes zien we de groep die voor ons gestart is rijden. Deze rijden dus net iets langzamer wat voor ons beter lijkt. Na 10 km komen we bij deze groep en sluiten achter aan. Onze herkenners zitten nog steeds bij ons. Met één van deze gasten rijd ik een stuk op. Hij vraagt naar Your Blogging en ik leg uit dat het mijn site is en hoe ik de site vul. En dan is er weer de aandacht voor de weg, tenminste voor de zijkant van de weg. De Sportplaat-fotograaf zit in de berm en legt ons vast.

Het laatste plaatsje dat we in het eerste uur passeren is Elshout. Ondanks het bochtige parkoers hebben we in het eerste uur 100 meter meer afgelegd dan twee weken geleden in Breda. Bij Heesbeen steken we de Maas over en rijden zo’n 20 km vrijwel evenwijdig aan de rivier. We beginnen de kracht van de wind te merken. We hebben hem nu dan wel min of meer mee, maar soms voelen we een stevige ruk in onze zij. En als we maar even iets noordwaarts draaien is het zaak op de juiste plek achter je voorganger te rijden om zo weinig mogelijk last van de wind te hebben.

De eerste wegomlegging wordt aangekondigd. Heeft de organisatie hiermee rekenining gehouden vragen wij ons af. En ook: hebben wij weer, de Peerenboom afgesloten. Aan het einde van de dag komen we tot de conclusie dat de organisatie dit wist en dat de route daarop was aangepast, want we komen op precies 1690 km uit. Vlak nadat we onder de A27 zijn doorgestoken is de splitsing van de 120 en 160 km. De 160 gaat onder de snelweg door en wordt een 2.5 km later hebben we (na 63 km) de eerste rust. Het gemiddelde is iets omlaag, maar nog steeds boven de 30.

Voorbij de stop draaien we naar het noorden. De fietspaden zijn smal, de wegen met veel bochten en het tempo ligt hoog. Bovendien rijden we nu naar het noorden en hebben de wind schuin tegen. Ik probeer in mijn eigen tempo bij de groep te blijven, dus niet na elke bocht als een gek aanzetten, maar er in tempo weer naar toe rijden. Dat lukt vrij aardig, maar met de wind meer tegen, wordt het wel steeds lastiger en het gat dat er voor mij valt steeds groter. Op een gegeven moment zakt ook Mirjam uit de groep en we besluiten om niet als een gek achter die groep aan te rijden, maar om de laatste 90 km te vervolgen in ons eigen tempo. Maar eerst: een terras! Tenminste, dat is de bedoeling. Na 4 km rijden we op Werkendam af. Hier lijken voldoende terrassen te zijn, maar ze zijn allemaal dicht. Vette pech dus! Bij Werkendam rijden we een rondje naar het oosten. De eerste kilometers nog lekker het windje in de rug met een mooi uitzicht over de landerijen met hier een daar een bloemenveld.

Maar dan is het gedaan met het min of meer op het gemak fietsen. We hebben het meest westelijke punt bereikt en zullen de rest van de dag naar het oosten koersen. En met een gedraaide wind naar Oost-Noord-Oost, die ook nog eens is aangewakkerd naar zo’n windkracht 5 zullen we al onze krachten nodig hebben. We rijden over een dijk langs de Maas. Ik moet aan Chris denken. Twee koppen groter dan ik, bijna twee keer zo breed. Hij verongelukte op een dijk zoals deze. Hij reed zijn BMW van de dijk af en zijn grote lichaam delfde het onderspit. Nog steeds moet ik aan hem denken als ik Wish you were here van Pink Floyd hoor. Dat werd op zijn begrafenis gespeeld.

We ploeteren verder tegen de wind in. De grens tussen Noord-Brabant, waar we nu rijden en Zuid-Holland ligt in de rivier waar we vlak langs rijden, maar net niet zien. Het lijkt alsof we tussen uitgestrekte landerijen doorrijden.

Vlak voor we terug komen in Werkendam, sluiten andere fietsers bij ons aan. Zo hard rijden we niet, weer een teken dat de wind vandaag een grote rol speelt. We rijden een ander deel van Werkendam binnen en hopen in dit deel van het plaatsje dan eindelijk het terras waarnaar we verlangen te vinden, maar weer niet. We rijden het dorp uit en draaien naar het zuiden. Volledig onverwacht hebben we dus een paar kilometer wind mee. De kracht van de wind vergroot de soepele tred op de pedalen. Het tempo ligt weer even boven de 30. In Nieuwendijk ziet Mirjam links beneden een terras. We laten onze medefietsers gaan en zakken af voor een verfrissing. Helaas is het een cafetaria, dus geen appelgebak. De fietscomputer wijst 100 km aan. We verlangden dus al 30 km naar deze tussenstop.

Vlak na het terras is ook de richting van de weg veranderd. We draaien dan weer links en dan weer rechts, maar steeds blaast de wind in ons gezicht, dan weer van links, dan weer van rechts. Als snel worden we verrast met het Vacansoleil rustpunt bij Kasteel Dussen. Een krentenbol, een banaan en het vullen van de bidons zijn de taken die we hier moeten uitvoeren. We kletsen wat en ik loop even naar het kasteeltje om een foto te maken. Kasteel Dussen werd gebouwd aan het eind evan de veertiende eeuw, maar is een paar keer verwoest en ook weer opgebouwd.  Vanaf 1954 tot 1997 is het gebruikt als gemeentehuis, maar tegenwoordig is het kasteel in bezit van het Monumenten Fonds Brabant en worden veel activiteiten georganiseerd door de Stichting Vrienden Kasteel Dussen.

 

‘ Blijf voor dit slot een wijle staan,
Dat eeuwen op U stond te wachten
En schouw zijn muren, torens, grachten,
Gedenk den tijd, die is vergaan ‘

Nog ruim 50 km, dat moet te doen zijn. De 7 km tussen terras en tussenstop waren niet fijn, ik kon daar niet echt in mijn ritme komen, maar ik ga toch met goede moed van start. Maar mijn benen voelen raar, ik kijk elke kilometer op mijn Garmin hoe ver het nog is. Mentaal ben ik al stuk en het lichaam volgt, zoals gewoonlijk, de geest. Elke bocht waarvan ik weet dat de wind meer tegen zal zijn na die bocht zie ik met afgrijzen dichterbij komen. Naarmate de tocht vordert lijkt de wind harder te worden en de snelheid lager. Mirjam, geen windfietser zoals ze zelf zegt, moet zich regelmatig laten afzakken omdat ze zonder moeite bij me wegrijd. Toch halen we af en toe nog mensen in, dat zou moraal moeten geven, maar dat doet het niet. Ook Mirjam’s mentale oppeppers ketsen af op een muur van onvermogen. Een brug over een zijarm van de Maas is vandaag zwaarder dan de Keutenberg. Eenmaal boven is de afdaling niet eens een beloning want het is natuurlijk vrijwel geen afdaling en de wind blaast me gewoon weer terug. Toch vind ik bij Wellseind nog de puf om een foto te maken.

Nog 30 km en ik zou eigenlijk nog wel een koude, zoete cola willen hebben. Maar ook hier geen terrassen of andersoortig cola-aanbod. Op weg naar Bruchem rijden we oostnoordoostelijk, dus vol tegen de wind. Ik bereik mijn dieptepunt van de dag als ik op mijn Garmin de snelheid tot onder de 17 per uur zie zakken. Ik wil niet meer. Ik wil cola. Ik wil mijn schoenen uit. Het einde nadert en iedere keer denken we dat het vanaf nu alleen maar zuidelijk en westelijk zal gaan. Maar dan komt weer een bocht en weer tegenwind. Met Hedel aan de horizon stop ik na een bocht om even mijn schoenen uit te doen om mijn brandende voeten te verlichten. En dan ben ik min of meer klaar voor de laatste 12 km. Met de wind min of meer in de rug rijden we richting Den Bosch. Mijn laatste krachten roep ik aan. Wat ben ik blij als we onder het finishdoek doorrijden.

We rijden direct door naar de auto om de fietsen in te laden. Daarna halen we onze beloning, deze keer een tubetas, op. Voor we richting huis gaan nemen we nog even tijd om wat te drinken. We zien fietsers binnenkomen. Het afzien is op de gezichten af te lossen. Ik sluit me aan bij Mirjams woorden: “Dit was echt een barre tocht”.