In de Alpen is het koud. De voorspellingen zijn dat het in het dal zo’n 12 graden is. Hoe koud zal het dan op de berg zijn. We moeten er niet aan denken. Op het laatste moment wijzigen we onze reisplannen. We laten ons leiden door de weersverwachtingen en dat valt nog niet mee, want in heel Frankrijk is het bagger. De keus valt op de Pyrenees Orientales. Aan de Middellandse Zee tegen de grens met Spanje. Hier zal het weer nog aardig zijn.

 

 

Zondag 24 en maandag 25 juli
We gaan rond een uur of vier weg en rijden door tot tien uur. We overnachten in Orleans. Daar zien we dat de verwachting van het weer op onze nieuwe bestemming naar beneden is bijgesteld, dus willen we nog verder naar de kust. We hebben geen idee waar we terecht gaan komen als we rond 7 uur van de A9 afdraaien het binnenland in. De eerste vier campings die we tegenkomen zijn absoluut niet aan ons besteed. De vijfde camping wordt aangegeven met een bord langs de kant. We gaan omhoog en verder omhoog tot we zo’n 7 km later en 500 meter hoger op een camping aankomen. We mogen rondkijken en kiezen al snel een plek uit. We bouwen de caravan op en een uur later zijn we gesetteld. We hebben het gevonden: ons pareltje. Het restaurant bij de camping serveert een heerlijke pizza en een uurtje later liggen we voor het eerst in het caravanbedje te genieten van een welverdiende nachtrust.

 

We zoeken een supermarkt met tankstation en komen in Ceret uit. We doen boodschappen en kijken wat benauwd naar de donkere wolken. Op de terugweg naar de camping begint het al te regenen. En het zal de hele dag niet meer ophouden. Het geeft niet, want we zijn moe en al lezend, dommelend, wegsoezend en slapend wordt het half zeven. We warmen de pizza die we over hadden van gister op, eten wat stikbrood met kruidenboter erbij en zitten nog wat te praten. Gelukkig kunnen we vroeg naar bed.

Woensdag 27 juli
Ook voor vandaag wordt niet al te veel goeds verwacht. We besluiten al gauw dat we niet nog een dag in de tent gaan hangen en kiezen ervoor om naar Figueres te gaan, naar het Dali Museum. Nadat Sandra heeft hard gelopen (is ze niet stoer?) gaan we op pad. Via een prachtige weg rijden we naar Figueres. Daar aangekomen blijkt het stadje niet veel soeps te zijn. Na even zoeken hebben we het Dali Museum gevonden.

We maken eerst een wandelingetje door het stadje, drinken wat en sluiten dan aan in een lange rij wachtenden voor de ticket balie. Na iets meer dan een uur zijn wij de eersten in de rij en kopen we een kaartje. Van buiten was het museum al indrukwekkend. Binnen gaan we direct op zoek naar absurditeiten. Dat valt een beetje tegen. Toch is het heel bijzonder hier rond te lopen. Je vraagt je al snel af wat er in het hoofd van de man moet zijn omgegaan. Want hoe kom je op de ideeën?

Nadat we het gewone museum uitzijn kunnen we onze kaartjes voor de extra tentoonstelling “de juwelen” verzilveren. Het is binnen donker waardoor de vele bijzondere stukken nog mooier uitkomen. Ik word bijzonder geraakt door een wereldbol, waarop een tot in detail gevatte vlinder.

Het is over zevenen als we terugkomen op de camping en ik heb onderweg het idee opgevat om nog een klein rondje te fietsen. Ik dacht aan zo’n 25 km.  Uiteindelijk werden dat er ruim 35.

De tocht begint met een afdaling van 7 km met een gemiddeld dalingspercentage van ruim 7%. Als ik beneden ben heb ik bijna 45 gemiddeld op de teller staan. Vanaf nu zal het alleen langzaam, en soms wat sneller, omhoog gaan.  Ik fiets op de brede D-weg richting Prats de Mollo. Ik weet dat ik ergens rechtsaf kan naar Corsavi, maar niet precies waar. De weg slingert wat en gaat bijna ongemerkt constant zo’n 2 tot 3 procent omhoog.

Bij Le Tech kom ik eindelijk het verwachte bordje Montferrer Corsavi tegen en ik draai rechtsaf de kleinere weggetjes op. Na 100 meter een brug en dan twee keer rechts. Ik kijk het dorp in omhoog en zie een soort van muur voor mij. Ik kijk op mijn teller en zie 14, 15, 13, 14, 12 procent, kortom behoorlijk omhoog. Buiten het dorp vlakt de weg iets af, maar het blijft een hele tijd minimaal 5. Het duurt even voor ik in mijn ritme kom. Het is uiteindelijk de eerste echte wat langere klim van het jaar. Langzaam begin ik me beter te voelen. De weg voelt niet meer zo stijl aan terwijl mijn fietscomputer nog steeds hetzelfde percentage aangeeft. Langzaam stijg ik weer tot de hoogte waarop de camping ligt. In Montferrer denk ik dan ook het hoogste punt gehad te hebben. Het duurt alleen allemaal wat langer (door de meer kilometers) dan gedacht, dus ik stuur Sandra een geruststellend SMS-je.

Voorbij het dorp begint een korte afdaling, maar al snel moet ik weer in de beugels. Even 5% en dan weer afvlakken naar 2 tot 3 procent. Ik vlieg bijna tegen de berg op. Voor veel mensen is 2 tot 3 procent geen klimmen, maar toen ik drie jaar geleden begon met fietsen moest ik bij elke brug lossen uit de groep. Nu geeft mijn teller constant rond de twintig aan. Ik bereik het hoogste punt dan ook met een bijna euforisch gevoel. Nog even een lekkere afdaling en dan een warme douche. Het laatste stukje naar de camping gaat echter nog even onverwacht vies omhoog. Maar ik bereik de camping zonder al te grote problemen.

Een lekkere douche, nog een heerlijke door Sandra met liefde bereide maaltijd. Eevn lezen en dan naar bed. Krachten opdoen voor het echte fietswerk.