Ik heb een, volgens mij, supermooie tocht uitgezet. Nog geen 75 km, 1300 hoogtemeters en even zoveel naar beneden. Ik heb er zin in. Bij de camping kijk ik nog even naar de omgeving op het toeristische bord. En dan ben ik er klaar voor. In mijn witte trui voor beste jongere kies ik de weg naar rechts het bos in, uitgezwaaid door Sandra.

 

Ik weet dat ik direct aan een klim begin, maar de verkenning enkele dagen eerder van de eerste kilometer geeft vertrouwen. En ik kom dan ook redelijk snel in een ritme. De eerste twee, drie kilometer niet te stijl, z’n 3 procent. Dan wordt de weg  wat steiler, zo’n 5 procent. Ik schakel terug, maar fiets nog lekker door.

Ik word even opgehouden door een kuddetje geiten en de oppergeit controleert al snel mijn bandenspanning. Des te hoger ik kom, des te steiler het wordt. Op een gegeven moment kijk ik om en zie hoe ver ik ben gestegen. Als ik even later vooruit kijk, zie ik hoe ver ik nog moet. Ik heb inmiddels negen kilometer afgelegd en de benen zijn van pap. Ik wil nog niet opgeven en ploeter nog wat door tot ik de onzin hiervan inzie. Mijn hele ik protesteert, want ik ben niet van het opgeven, maar toch draai ik om.

De negen kilometer die me tot dit besluit deden komen gaan andersom natuurlijk een stuk makkelijker. Bijna volledig uitgerust kom ik terug bij de camping en besluit niet naar de caravan terug te gaan, maar om nog een rondje te fietsen. Ik doe de route van gister in tegengestelde richting.

De korte klim naar Montferrer doet zeer, maar net niet zeer genoeg om verstandig te zijn en om te keren. Vanaf Montferrer een lange afdaling naar Le Tech. Een kilometer of twee voor het dorp maakt mijn voorband rare sisgeluiden. Ook nog een lekke band! Ik leeg mijn zadeltasje en zie tot mijn schrik dat ik geen bandenlichters heb. Heb ik die bij de vijfde lekke band in Limburg laten liggen?

Ik improviseer wat en slaag er uiteindelijk in om met behulp van een sleutelbos en de Lezyne multitool mijn buitenband van mijn wiel te krijgen. Daarna is de lekke band snel vervangen en ga ik weer de afdaling in. De afdaling in het dorp (gister nog een muur waar ik tegenop moest) gaat met de handen aan de remmen en al snel sit ik op de D-115. Een kilometer of 11 vals plat afdalen. Het grote verzet erop en gaan. Ik haal onderweg twee fietsers in en voor ik het weet sta ik aan de voet van de weg omhoog naar Corsavi. Ik neem een korte pauze, eet nog wat an ga aan de 7km lange klim, gemiddeld meer dan 7 procent beginnen. Al snel besef ik waarom ik eerder op de middag in de klim ben omgekeerd.

Daar was het maximaal 8 procent, nu lijkt het minimaal 8 procent te zijn. Ik beweeg me als een slak omhoog langs de weg. Na een wat lijkt eeuwigheid zie ik het kilometerpaaltje 1 staan langs de weg. Ik wil niet meer, ik kan niet meer, mijn benen doen pijn. Ik trap door. Mijn tempo wordt, wat ik eerder voor vrijwel onmogelijk had gehouden, nog lager. Ik stop aan de kant van de weg en hang hijgend over mijn stuur. Allerlei gedachten gaan door mij heen. De belangrijkste: niet opgeven. Ik stap weer op de fiets. 200 meter verder besef ik dat dit niet verstandig is. Ik besluit het lot te laten beslissen. Ik stuur Sandra een SMS: Wil je me komen halen?

Boven op de berg op de camping hebben we vrijwel geen bereik met de telefoons. Hier op de berg ook niet altijd. Als het lot mij gunstig is gezind zal Sandra de SMS ontvangen en word ik verlost uit mijn lijden, zo niet, dan fiets ik door. Gespannen stap ik op de fiets en ploeter door. 100 meter in de lengte wordt 120 meter die ik fiets door het zwalken over de weg. Het geluid uit mijn achterzak van een ontvangen SMS klinkt me als muziek in de oren. “Ik kom eraan” lees ik. Ik trap verbeten door.  Bij iedere auto die ik de berg hoor afkomen veer ik op. Een paar auto’s lang wordt ik teleurgesteld. Dan zie ik opeens, toch nog onverwacht, mijn witte bolide de bocht doorkomen. Ik stap af. Einde verhaal.

Fiets in de auto en terug naar de camping. Ik had nog 4.8 km te klimmen. In mijn tempo bijna een uur. Ik ben teleurgesteld en blij tegelijk.