Na het debacle van donderdag heb ik mijn fiets een paar dagen niet aangekeken. Doelloos lag het vehikel in mijn auto. Mijn benen deden al bijna pijn als ik het Focusrood vanuit een ooghoek zag blinken. Het zelf vertrouwen was tot beneden het nulpunt gezakt. Ik heb zelfs even gedacht dat ik deze vakantie niet meer zou fietsen. En even wilde ik dat ook niet, maar de zin kwam langzaam terug. Mijn fiets is inmiddels weer rijklaar. Maar eerst even de voorbije dagen in vogelvlucht.

Vrijdag 29 juli
Volgens de verwachting blijft het vandaag droog, maar stralend blauw zal het niet zijn. We hangen de ochtend wat bij de tent soms fanatiek lezend. Als het in de middag nog steeds grijs is stelt Sandra voor een ritje te maken richting het strand. Wie weet is het weer daar beter, dan kunnen we daar wat eten en hebben we een leuk uitje. We dalen van onze berg af en rijden naar het strand van aAgeles sur Mer. We vinden het er een grote toeristenkermis. Een lange straat waarlangs de ene na de andere straatjescamping. Ongetwijfeld leuk voor onze schoolgaande medemens, maar aan ons niet besteed. We rijden snel naar het centrum van het dorp, maar worden hier ook niet warm van en besluiten niet daar te eten.
Terug richting camping. We stoppen in Amelie les Bains en vinden een plek op het terras van de plaatselijke kroeg annex pizzeria. We drinken wat, bestellen een pizza en eten en drinken de waar op op het schuin aflopende terras, waar je glas cola slechts aan één kant vol is en aan de andere kant slechts tot een vinger onder de rand komt. De pizza is niet groot, maar wel voedzaam en met gevulde magen keren we terug naar de camping waar we de eerste spullen inpakken voor het vertrek van morgen.

 

Zaterdag 30 juli

Gepland als een reisdag, maar volgens de GPS maar een uur of vier. We vertrekken vanuit Corsavy om half tien en rijden noordwaarts richting onze nieuwe bestemming. Het is druk op de weg, zwarte zaterdag, en we raken dan ook in een file verzeild. Onze geplande stop, na een uur of twee, wordt zo ook een stuk later en door de file worden veel te veel mensen tot deze stop aangetrokken. Snel verder dus. En eigenlijk geldt dat ook voor de volgende mogelijkheid. Maar je krijgt wat je toekomt en zo komt het dat  we uiteindelijk pauzeren aan de voet van het beroemde Viaduc Millau, het hoogste autoviaduct ter wereld.

Nadat we weer op weg gaan, zijn we anderhalf uur later bij camping La Rochette. De eerste plek die we aangewezen krijgen is niet naar onze zin, en door dat te zeggen staan we nu op een prachtige mooie plaats aan de rivier.
Nadat we de caravan hebben opgezet gaan we naar Florac voor wat boodschappen en een maaltijd, want dat is er vandaag wel bij ingeschoten. Het is meer eten dan schransen wat we doen onder de platanen van Florac, maar goed gevuld keren we op de camping terug.

 

 

Zondag 31 juli
Voor de eerste keer in onze vakantie is het warm, echt warm. Een strak blauwe lucht met een brandende zon. Sandra zoekt op een gegeven moment de rivier op voor verkoeling. Ik breng de dag door met lezen. Wat een heerlijke rust: vakantie!

 

 

Maandag 1 augustus

De nachten zijn koud hier en ook de ochtend heeft wat flarden van kou, maar zodra de zon er is is het warm. Vandaag gaan we even naar Mende, het stadje verkennen en boodschappen doen. We lopen wat door het nog nauwelijks ontwaakte stadje en zakken even later neer op een terras voor een koel glas drinken. We laten ons in het Office du Tourisme de weg wijzen naar een fietsenwinkel en verdoen de anderhalf uur die ons nog resten van de heropening in een soort van winkelcentrum. Super U heeft hier Cafe U en voor een habbekrats hebben we een geweldige lunch. We slaan wat boodschappen in voor de rest van de week en gaan naar de fietsenmaker. Ik haal daar bandenlichters en laat mijn fiets even nakijken want er was nogal wat gekraak te horen. De vraag bij terugkomst is of ik aan het strand heb gefietst, want er zat nogal wat zand in bij mijn crankstel. Kraakvrij neem ik de fiets weer mee. Ik ag hem weer gebruiken.
Halverwege de middag zijn we terug bij de caravan, Sandra plonst wat in de rivier, ik lees en internet.

 

We staan vroeg op. Sandra wil nog wat in de tent doen en ik doe wat boodschappen in ispagnac, want we krijgen bezoek. Als ik terugkom op de camping fietst het bezoek net de poort binnen. Sandra’s vader, Dirk Jan voor de trouwe lezer van deze log en de reacties.

Het is gezellig, we drinken koffie en eten wat met elkaar. We wisselen vakantieverhalen uit en dan is het voor Dirk Jan weer tijd om op te stappen nadat hij een uitnodiging voor het avondeten heeft afgeslagen. Ik zwaai hem uit.

Als hij weg is kleed ik me om voor mijn eerste fietstocht in deze omgeving. Voor ik wegrijd verwijder ik nog even een ongenode gast van onze tent.

 

 

Zodra ik van de camping af fiets heb ik de eerste uitdaging. Ik moet naar de hoger gelegen weg. Dat gebeurt in een zeer korte tijd met een stijgingspercentage van maximaal 14 procent. Ik voel direct dat mijn benen een stuk beter zijn dan vorige week. Ik neem even de N106, maar buig bij de eerste de beste gelegenheid af naar links richting Ispagnac. Ik val als het ware de Gorges in. Een rustige afdaling tot bijna in het dorp. Daarna glooit de weg wat. Soms wat omlaag en soms wat omhoog, maar nog niet al te steil. Ik rijd door wat oudere dorpjes en geniet van het fietsen.

Als ik linksaf draai en over de brug ga, sta ik onder aan de hoogvlakte, de zogenaamde Causses waarvoor de Cevennen beroemd zijn. Ik ben nu op zo’n 400 meter en de hoogvlakte is tussen de 900 en de 1000 meter, dus ik moet wel wat omhoog.

Via een smalle kronkelweg kruip ik naar het tegen de berg aangeplakte Montbrun. Mijn benen draaien lekker en zoals gewoonlijk ga ik gestadig, maar zeker niet al te snel omhoog. Montbrun is een beetje verraderlijk; normaal als je in zo,n bergdorp komt denk je vrijwel aan de top te zijn, maar dit dorp ligt nog ver onder de top.

Goed en slecht wegdek wisselen elkaar af. Langzaam wordt het wat steiler, maar gelukkig zijn er ook steeds wat stukken tussen die wat vlakker worden, zodat je af en toe even de spanning van de benen kan afhalen. Maar mijn GPS geeft regelmatig meer dan 12 procent aan, terwijl de snelheid hoger licht dan vorige week in de Pyreneeën.Ik stop om foto’s te maken en om te genieten van het uitzicht.

Het is duidelijk te zien dat ik steeds dichter bij de top kom, want de omliggende bergen steken steeds minder boven mij uit. En dan na een bocht het onverwachte. Een vrijwel vlak stuk weg ligt voor mij: de hoogvlakte van de Cevennen. 

Vlak is echter een verraderlijk begrip, want na een paar kilometer echt klimmen lijkt vals plat echt vlak. En het blijkt zelfs iets meer dan vals plat te zijn.
Hier boven op de vlakte heeft de wind vrij spel. De tegenwind geeft me een vertrouwd gevoel, dat is tenminste iets dat ik goed ken. Uit de verte lijkt het glooien van de weg op het glooien in de duinen, maar al snel merk ik dat ik soms ongemerkt tocht de 12 procent aantik. Een korte helling van 7 á 8 procent is geen uitzondering. Toch schakel ik weinig echt terug. Aan het begin van de vlakte heb de ketting op het middelste voorblad gelegd en daar blijft hij de hele vlakte lang.

Op mijn Garmin zie ik dat ik blijf stijgen. De hoogvlakte blijkt uiteindelijk voor ik aan de daling begin een kleine 200 meter hoger te zijn dan toen ik met de klim stopte.

En dan ben ik opeens aan de rand van de vlakte. Ik kijk over de rand en gaap in een diep gat. Ver beneden mij zie ik Florac liggen. Bij elke volgende bocht is het dorp groter. De afdaling loopt over het algemeen uitstekend. De snelheid loopt niet al te hoog op, omdat een echte haarspeldbocht de gang er steeds weer uithaalt. Ik voel de wind suizen in mijn oren, mijn helm lijkt door de wind van mijn hoofd te stijgen. Dat dit slechts lijkt begrijp ik ook nog wel, maar de wind die door de gaten van mijn helm giert is een trotse imitator. Binnen de kortste keren rijd ik Florac binnen. Ik doorkruis het dorp en zit al snel op de N106 naar de camping. Vanaf Florac is dit een hele flauwe afdaling van een paar kilometer, dan een korte makkelijke klim voordat ik via het steile pad naar de camping afdaal.

Ik rijd over het min of meer onverharde pad naar de camping, waar ik blij verwelkomd wordt door Sandra. Ik drink wat, ik ga douchen en heb een goed gevoel. Ik kan nog fietsen.