Voor het eerst sinds tijden staat er weer iemand met een fiets aan mijn achterdeur om me op te halen voor een tochtje. Eerst maar koffie en daarna stappen Ton en ik op de fiets. Ik laat me graag verrassen door de route die Ton heeft uitgezet met behulp van zijn Garmin. Wel een vrij nieuwe ervaring voor mij omdat er vandaag momenten gaan komen dat ik geen idee heb waar ik ben en wat we de volgende hoek gaan doen.

Ton is herstellende van een blessure en we gaan dan ook vrij rustig van start. Zodra we Ter Aar uitzijn krijg ik de eerste verrassing voorgeschoteld. We gaan net voorbij de Korteraarse weg rechtsaf en rijden dan wel parallel aan deze weg, maar waar we nu rijden, ben ik nog nooit geweest. Via Aarlanderveen en Nieuwkoop steken we uiteindelijk via het Meijepad de plassen over. Het pad is niet al te best en we worden soms gehinderd door wat fietsers, die ondanks herhaaldelijk bellen het pad niet voor ons vrijmaken. De man die niet opzij gaat wordt in bescherming genomen door zijn vrouw met de woorden “Mijn man is doof!”. Dan rijd je m.i. niet midden op een smal pad en het is zeker geen excuus voor gevaarlijk verkeersgedrag. Uiteindelijk gaat hij even voor mij opzij, maar blokkeert direct daarop het pad weer zodat Ton opgehouden wordt.

Het verbaast mij een beetje dat Ton heeft gekozen voor een stuk door zijn eens zo gehate Meije. Hij zegt zelfs dat De Meije eigenlijk helemaal niet zo erg is. Straks gaat Berto de Ringvaart ook nog leuk vinden. Waar blijven dan de vaste waarden van de hobbyfietser?

Ook in Woerden nemen we fietspaden en kleine weggetjes die we niet kennen, waarna we een klein ommetje door Linschoten maken. Hierna gaan we zuidwaarts. Dat betekent tegen de wind in, die volgens Ton (op voorhand) slechts kracht 1 zou zijn. We beseffen al snel dat de verwachting de kracht te laag heeft ingeschat.  We rijden vrij lang langs de vrij saaie N210 en zijn blij dat we bij Jaarsveld het dorp ingedirigeerd worden en vervolgens een pont onder onze wielen krijgen.

Aan de andere kant van het water ligt het dorpje Ameide. Volgens de kaart voorlopig de laatste mogelijkheid om van een korte pauze in een uitspanning te kunnen genieten. We zakken neer op het terras, dat even later volstroomt met Solexhurende plattelandsvrouwen, misschien wel van de bond. Als we even later onze weg vervolgen vergeet ik mij fietscomputer weer aan te zetten zodat de route op de bij deze log behorende kaart korte tijd niet via de weg loopt.

We rijden ten zuiden van de Lek over rustige wegen en voor mij onbekende fietspaden kilometers lang naar het westen (wind nog steeds schuin tegen). Uiteindelijk draaien we noordwaarts waar ons een blik wordt gegund op de molnes van Kinderdijk. Een kleine 4 km is het opletten geblazen waar we rijden. Niet alleen wordt het fietspad bevolkt door vrij trage niets vermoedende fietsers, maar ook door argeloze toeristen die geen enkel gevaar zien om de foto van hun leven te nemen. Het is dus aan ons voorzichtig te zijn en omzichtig laveren we door het hier genoemde verkeer heen en bereiken, zonder verzeild te raken in gevaarlijke situaties, de Lekdijk. Even naar links en dan dalen we rechtsaf naar de Lek voor de tweede pont van de dag.

Hier gaat iets fout. Ik weet niet wat en hoe, maar ik voel het in mijn rug. Meestal is zo’n rugmalaise van korte duur, maar vandaag houd ik er de hele verdere rit last van. En het ongemak zit niet, zoals gewoonlijk, in mijn onderrug, maar manifesteert zich vooral net onder mijn ribben.

Vanuit Krimpen aan de Lek vervolgen we onze weg naar het oosten en gaan bij “De Loet” linksaf de polder in. We worden wat nagestaard door schapen, die geen enkele aanstalten maken ons aan te moedigen of af te kraken. Ze kijken alleen maar. Hoewel we vaak bij “De Loet” geweest zijn is de weg die we richting Gouda rijden alles behalve standaard. We steken dwars doro Gouda heen, een benzinepomp gebruikend om bij te tanken (cola) alvorens we tussen Waddinxveen en Reeuwijk-Dorp naar Boskoop rijden.  We steken het kanaal over en rijden langs het water naar Alphen, waar Ton richting centrum gaat en ik naar Ter Aar.

Thuis gekomen zet ik mijn fiets neer. Het lopen is door de rug niet al te soepel en ik moet zelfs mijn shirt uitdoen om mijn sleutel uit mijn rugzak te halen. Even later zit ik op de bank, genietend van een koude cola en nagenietend van de zeer leuke tocht. Hierbij een compliment voor Garmin.

Ik neem een douche, laat de warme strale geruime tijd over mijn rug gaan, maar het helpt niet echt. Later deze week zal ik horen dat dit ongemak aan de rug een regelmatig voorkomende wielrenblessure is. Pijnstillers en anders fysiotherapie is het devies. Ik kies in eerste instantie voor het eerste.