Even voor tienen komt Ton aangefietst. Het is lang geleden dat we samen op de fiets hebben gezeten. We verspillen geen tijd aan koffie of zo en stappen gelijk op de fiets om de wind op te zoeken. Ik heb een route uitgezet, waarbij ik er op heb gerekend dat de wind niet draait vandaag. We beginnen richting Zevenhoven, naar het oosten, de wind vol op kop.

De wind is harder dan gedacht, het tempo ligt dan ook niet al te hoog. Ik heb afgelopen woensdag nog in mijn hoofd zitten. Daar was ik in deel twee aan het einde. Dat wil ik vandaag niet meer. En als ik heel eerlijk ben, heb ik woensdag ook nog wel een beetje in mijn benen zitten.
We rijden naar bungalowpark Zomerlust waar we via het smalle bruggetje, de Magere Brug in miniformaat, doorsteken naar de polder. Even de dijk af, tussen de bomen door, de wind niet voelend, maar al snel rijden we weer in het open land met de wind op kop.

Het is nog vrij fris vandaag, de benen blijkven bedekt, de armen ingepakt en ik heb zelfs overschoentjes aan om me te bescherem tegen de kou. We doorkruisen Wilnis en gaan aan de andere kant van de N212 verder op de Ter Aarse Zuwe. Even later probeert mijn Garmin mij een wandelpad op te sturen, maar eigenwijs rijden we door en pakken even later de route weer op. We laten ons leiden naar de Demmerikse Sluis zonder enig idee te hebben waar we uitkomen. Een leuke verrassing wacht ons.

Lopend oversteken en dan een smal fietspad omlaag. De postbode wacht in de berm tot wij beneden zijn. Het is te smal om elkaar onderweg te passeren. Onder de weg door omhoog en dan invoegen op het fietspad langs de N201.

We gaan onder de A2 door, moeten de N201 oversteken naar de Loenerkant, gaan de brug over het kanaal over en steken de N201 weer over om linksaf Vreeland in te gaan. Via de rand van het dorp bereiken we de Vecht waar ons een betrekkelijke rust wacht.

Wij kronkelen mee met de kronkelende weg, vaak beschut tegen de wind, maar net zo vaak de wind op kop ontwijkend doordat we de loop van de rivier volgen. Bij Nigtevegt vraagt Tom hoever de koffie, die we in Weesp gaan drinken, nog van ons verwijderd is. Als het goed is een kilometer of vijftien.
We rijden door het bewoonde deel van Nigtevegt heen en zoeken weer snel de Vecht op. De route wil ons linksaf door het weiland hebben, maar aangezien we geen verhard koeienpad aantreffen rijden we door tot we aan de N238 komen, die we snel verlaten om langs het water Weesp op te zoeken.

Weesp is gauw gevonden, maar een mogelijkheid om koffie te drinken is moeilijker te vinden. Een vrolijke en vriendelijke dame stuurt ons langs de kerk naar de overkant van het water, waar koffie en een appelpunt op ons wacht. We hebben het rustig aan gedaan, want ons gemiddelde ligt onder de 22 km/uur.
Als we weer verder willen heb ik nogal wat moeite de cijfercombinatie van mijn slot te vinden. Niet omdat ik deze niet meer weet, maar omdat mijn ogen elke drie voor een zes, zeven of acht aanzien. Moet ik nu ook al een leesbril meenemen als ik ga fietsen?
Rillend van de kou fietsen we ons snel warm, rijden even een de verkeerde kant van het water, maar vinden al snel de route weer. Voor Amsterdam gaan we linksaf, de Gaasperzoom in. We rijden vlak langs Amsterdam, maar daar merk, zie en hoor je niets van. Het is hier rustig, groen en stil; het lijkt wel echte natuur. Het is hier autovrij en via fietspaden komen we bij het Abcoudermeer waar we onder de A2 doorgaan. Hier rijden we niet de geplande route, maar houden links aan. Een bord lijkt een einde te maken aan dit deel van onze tocht, maar we worden verrast met een onwaarschijnlijke ontsnappingsmethode: de zelfbedieningspont.

Er bekruipt mij bijna een nostalgisch gevoel: herinneringen aan mijn baan als pontwachter op een kabelpont. Die ging machinaal, vandaag moet ik de pont handmatig naar me toe draaien. Voor we de pont opgaan, bekijken we even goed de geldende regels.

We komen veilig aan de overkant en slaan rechtsaf naar Stokkelaarsbrug. We zijn weer op bekend terrein, al twijfelen we bij Waver wel even aan welke kant van het water we verder moeten. Als we bij Nessersluis de brug overgaan zien we dat het niet uit had gemaakt. Langs het water was voldoende.

Richting Amstelhoek en De hoef met de wind inmiddels vol in de rug. De teller wijst regelmatig boven de dertig aan. Ik voel de benen wel wat, de souplesse is er nog niet, maar het gevoel al vele malen beter dan afgelopen woensdag. Ton rijdt nog even langs Van Eijck, ik rijd door naar huis. Ik krijg wat te drinken van Sandra en daarna is het tijd voor een lange, warme, welverdiende douche.