De wekker gaat op tijd. Ik kan niet echt wakker worden. Ik wilde eigenlijk op tijd vertrekken richting het zuiden, maar besef dat ik de tijd aan mezelf heb. Of ik nou om 11 uur of om 2 uur op de fiets stap maakt niemand wat uit. De planning wordt dan ook al snel bijgesteld naar 1 uur. Heerlijk relaxed pak ik mijn spulletjes, zorg dat Tibbe te eten heeft en zit tegen 11 uur achter het stuur.
Het is niet al te druk op de weg, hoewel de ANWB wel wat verkeersvertragingen in het zuiden van het land meldt. Daar maak ik me minder druk over dan mijn navigatiesysteem, want die stuurt me al vroeg van de A2 af. Een leuke route, dat wel, maar al dat hemelvaartsgedoe in de Limburgse dorpjes houdt toch behoorlijk op. Toch kom ik uiteindelijk inValkenburg aan en na een rondje of vier de auto op een kilometer van het hotel te hebben geplaatst check ik in in Hotel Atlanta.
Ik kleed me snel om, haal mijn auto, en dus mijn fiets, op om hem op de hotelparkeeplaats te zetten en stap even over drie uur op voor mijn eerste tochtje heuvels van dit jaar. Helaas heb ik mijn hartslagmeter thuis laten liggen, en heb ik mijn cadansmeter nog steeds niet opnieuw op de fietsgezet, zodat van een echte registratie niet al te veel sprake kan zijn.

Ik wilde nog even wat luchtpatronen halen, maar inmiddels was de fietsenwinkel gesloten. Het is druk in Valkenburg, dus de aanloop naar de Cauberg moet wel heel rustig aan. En de Cauberg zelf natuurlijk ook. Maar bovenkomen doe ik zonder al te veel problemen, maar met de mij bekende lage snelheid. Voorbij de top draai ik naar links, waar ik kilometers lang op ongeveer dezelfde hoogte blijf. Ik geniet van de limburgse omgeving en de kleine dorpjes waar ik doorheen rijd.

Bij Slenaken zoek ik weer wat kleine weggetjes op. Zo kom ik aan de voet van de Schikberg, waar ik me min of meer verschakel. Even later blijkt het probleem in de afstelling te liggen, dus ik draai mijn kabels wat strakker. Zo kan ik in ieder geval zonder al te veel problemen schakelen. Zo sta ik onder aan de voet van de Schilberg met zwarte handen en, even later, een fietscomputer die weer raar doet. Daar maak ik me in eerste instantie niet al te druk over, want ik moet eerst bijna een kilometer klimmen tegen een gemiddelde van 6.9%. Ik voel de benen, maar kom egwoon fietsend boven, waar ik even de tijd neem om mijn fietscomputer aan een nader onderzoek te onderwerpen. Ik kies voor de op dat moment het meest voor de hand liggende oplossing: alleen de,minieme, registratie van mijn rit en dan maar op de knooppunten verder.

Ik raak al snel in de war, want de nederlandse en de belgische knooppunten lopen hier in elkaar over. Ik kies een route en zie het ene moment wel de bordjes richting knooppunt en het volgende moment niet meer. Ik klim en ik daal door een mooie omgeving in de gaten gehouden door de heren van Beusdael. Een knik in de weg en ik mag weer omhoog. De weg onder mijn wielen verandert nogal eens totdat ik tot overmaat van ramp over een pad van losse brokken steen omhoog moet. Dat gaat zelfs mij te ver. Een klein stukje lopen lijkt hier verstandig, maar eve later is de afdaling ook niet ideaal. Weliswaar op de fiets, maar met de handen stijf aan de rem. Ik adem opgelucht als ik weer op asfalt mag rijden. En dan nog een afdaling ook. Het fietsleven lacht me tegemoet. Bij het volgende knooppunt maar even kijken hoe de rit verder moet.

Het volgende knooppunt is het knooppunt waar ik mijn knooppuntenroute ongeveer ben begonnen. Nu heb ik er genoeg van en besluit me door de ANWB-borden terug anar Valkenburg te laten leiden.
In Slenaken neem ik even plaats op het terras voor wat drinken en een in de pan gebakken tosti.

Weer redelijk fris stap ik op de fiets. Op weg naar Valkenburg, wat zonder al te veel problemen verloopt. Niet dankzij de borden van de ANWB, maar voornamelijk door aanwijzingen van het plaatselijk publiek.
Het was een kort tochtje, maar genoeg voor zo'n eerste heuveltocht en ik mag toch ruim 630 hoogtemeters bijschrijven.

Een krachtige warme douche in mijn hotel en een heerlijke maaltijd bij de Griek bekronen deze fietsdag.