Een dag in een hotel begint altijd zo heerlijk relaxed. Er staat van alles voor je klaar en je hoeft het alleen maar te pakken en op te eten. Na het ontbijt check ik uit en breng mijn spullen naar de autio in de wetenschap dat ik voor ik weer in de auto stap in dit hotel nog van een badkamer gebruik mag maken. Goede service van Hotel Atlanta.

Ik rijd richting Cauberg, onderweg een paar patronen voor bandenlucht oppikkend. Ik voel al snel dat het met mijn benen minimaal net zo goed is gesteld als gister. Ik heb daar ook wel een beetje op gerekend, want op de een of andere manier zijn mijn benen dag 2 in de heuvels meestal OK.
Op de top van de Cauberg houd ik rechts aan, daal af naar Berg en Terblijt om via de Geulhemmerberg weer 60 meter omhoog te klimmen. Ik rijd om Bemelen heen en via de rand van Maastricht buig ik af naar het zuiden.

Ik kom allerlei bordjes Amstel Gold Race tegen en besluit deze een tijdje te volgen. Via vals plat rijd ik via Cadier en Keer naar Margraten waar ik van de Amstel Gold route afbruig en weer op zoek ga naar een door mij uitgezette route. Op een gegeven moment kom ik op bekend terrein: hier, bij Slenaken heb ik gisteren ook gereden, maar al snle wijk ik van mijn vorigedaagse route af. De Loorberg is met een klim van bijna anderhalve kilometer niet een superuitdaging, maar brengt me wel naar het hoogste punt van vandaag. En vanaf hier laat ik me in een heerlijke afdaling afzakken naar Epen, waar het tijd is voor koffie.

Het is een drukte van belang. Er rijdt allerlei belangrijk volk rond met gastenwagens en zo; Olympia's tour is in de buurt. Gelukkig heb ik er niet echt last van. Tijdens de koffie trekt de lucht boven me dicht en wakkert de wind aan. Ik zie me genoodzaakt mijn armwarmers aan te doen, want vooral de afdalingen zullen wel koud zijn.

En na de koffie begin ik met een afdaling. Na 400 meter voel ik de wind in mijn ogen. Mijn zonnebril ligt dus nog op de terrastafel, dus ik moet even terug omhoog. Maar als ik dan op weg ben, weet ik dat ik richting de volgende uitdaging ga, de Eyserbosweg. Ik ben daar in gedachten al mee bezig, maar kom totaal onverwacht nog een klein obstakel tegen: de Van Plettenbergweg, een kilometertje gemiddeld 4.2% klimmen. Pas thuis in mijn ritanalyse zie ik dat het echt een gerigistreerde heuvel is (www.heuvelfietsen.nl).

En dan de Eyserbosweg, door velen gevreesd, maar door mij niet als ernstig obstakel gezien. ik houd wel van die langzaam oplopende klimmen waar je redelijk goed in je ritme kunt komen. Vlak voor het stijle gedeelte loopt mijn ketting eraf bij het terugschakelen. Ik sta op het beroemde omslag punt van de Eyserbosweg.

Ik zie de fietser die rond mij fietsen langzaam het groen inrijden als ik mijn ketting weer zijn plaats terug geef. Als ik weer op stap waan ik me bijna een echte coureur. De eerste gastenwagens van Olympia's Tour komen hierlangs en ik moet de zijkant van de weg kiezen om de auto's te laten passeren. Als ik boven uit het bos kom wordt ik aangenaam verrast door het vele publiek dat, vast niet naar mij, maar ik doe net alsof, staat te kijken.

Een tijdje doorrijden op hoogte en dan afdalen naar Etenaken, daar rechtsaf richting Keutenberg, de laatste bijter voor de dag.

Ik weet hoe ik de Keutenberg moet bedwingen: in de kleinste versnelling zo snel mogelijk linksaf en direct weer rechtsaf. Zo overleef je de 22% en dan doortrappen naar boven. Dat is ook mijn plan vandaag, maar op het punt waar ik terugschakel draait een groot landbouwvoertuig in mijn zicht en moet ik de fiets af om dat ding voorbij te laten gaan. Dat betekent weer opstappen en vanuit stand omhoog. Ik bijt en geef alle kracht die ik heb. Het eerste deel heb ik gehad, nu nog een paar honderd meter doorbijten. Maar dan de wind, vol tegen. Ik doe er een meter of 200 over om een lopende fietser te passeren, maar ik blijf fietsen. Ik blijf rijden tot bovenaan. Wat een supergevoel.
Ik kan nu langzaam uitbollen naar Valkenburg. Heb lekker gefietst: niet te lang, niet snel, maar de beentjes weten weer wat klimmen is.

Terug in Hotel Atlanta mag ik even in bad en dan in de auto op weg naar het noorden. Ik buig de A2 af naar Mariahoop voor een kop koffie bij Renée. Zij blijkt in een ashram te wonen in een mooi groot huis. Zij troont me mee naar het klooster waar een expositie is van de leermeester van de Ashram. Bijzondere kunst die me aangrijpt. Ik ben blij dat ik deze stop heb gedaan en even een kijkje heb mogen nemen bij Renée.