We staan in een streek die we niet kennen. Plaatsen, wegen en heuvels zijn onbekend. We staan op de rand van de Pilat. Ik heb wat routes uitgezet op mijn Garmin. Ik ben benieuwd waar ik terecht zal komen.

Het is mooi weer: weinig wind en veel zon. Ons vouwpaleis staat ergens midden op de camping. De weggetjes die er naar toe leiden zijn onverhard en nauwelijks begaanbaar. Gelukkig is de weg waar ik ga vertrekken beneden zodat ik mijn fiets voorzichtig kan laten gaan. Zodra ik uit de appelboomgaard ben, zet ik mijn routes aan. Al snel blijkt dat ik de instellingen van de wegen misschien niet helemaal goed heb gezet, want ik word het eerste het beste voetpad opgestuurd. Dat wordt dus een ritje op gevoel. Ik ga de eerste mogelijkheid naar links en rijd direct tegen een muur op. Mijn benen hebben nog niet eens door dat ik fiets, maar mijn Garmin wijst al ruim boven de 15% aan.

Wat een beloning zou moeten zijn is het niet echt: de afdaling. De wegen zijn hier smal en slecht. De handen zijn dus constant aan de remmen. Al snel heb ik kramp in mijn handen. Even de handen op het stuur en dan weer even in de beugel om de kramp te verdelen. Na een paar kilometer dalen kom ik aan op dezelfde plek waar ik al eerder ben geweest. Ik wil nog niet terug naar de camping, dus kies voor een nog niet ingegane richting. Via La Garde kom ik in Pélussin, een aardig dorp waar overigens helemaal niets lijkt te gebeuren. Wel heeft het dorp een prachtig viaduct waarvanaf een mooi uitzicht op het oude dorp is. Je mag er fietsen, maar niet te snel.

Aan de andere kant van het viaduct is een speeltuin waar een motorclubje zich heeft verzameld. Ze wijzen mij de weg. 20 meter hoger, na een steile klim kom ik op het volgende plateautje met een nieuw groepje motorliefhebbers. Even tijd voor wat slap gelul. Of ik doping heb gebruikt? Natuurlijk weet ik nergens van. Lachend nemen we afscheid. Nog een korte klim naar de weg en dan een rustige afdaling naar de camping waar ik wandelend naar onze vouwhut ga.