Heen en Weer(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Ik maak mijn fiets klaar voor de eerste tocht op Corsica. Het eiland kent niet al te veel wegen, dus ik weet dat het een heen en weertje gaat worden. Vanaf zeeniveau naar ruim 400 meter, weer terug naar zeeniveau en dan weer terug naar de camping. Stapvoets ga ik naar de uitgang van de camping. Het laatste stukje kost kracht want daar is het gewoon steil.

Ik draai de weg op. Het is heel even dalen en dan begint de klim van een kilometer of acht, negen. In de auto leek het wel meet te vallen, maar het is toch bijna constant 6% en meer. De weg is goed onderhouden, het asfalt nieuw en niet plakkerig. De beschutting is ver te zoeken en al is het nog vroeg, de zon schijnt ongenadig. Hectometer na hectometer kruip ik tegen de helling op. De hoogtemeters stapelen zich snel op.

Als ik terugkijk, zie ik dat ik al een heel eind ben geklommen. Als ik vooruit kijk zie ik dat ik nog heel wat te gaan heb. Een paar keer denk ik het hoogste punt bereikt te hebben, maar een paar keer stijg ik ook weer na een korte afdaling. Het hoogste punt blijkt pas voorbij Piana te zijn. Piana is een leuk dorp, zou toeristisch kunnen zijn, is het eigenlijk ook wel, maar er is geen onoverzichtelijke stroom.

Langzaam begin ik aan de afdaling. Er is hier veel verkeer want het uitzicht is schitterend. Ik weet dat we hier vanavond terug gaan komen voor de zonsondergang. Dan zal ik hier langs de kant van de weg zitten wachten tot de zon in de zee zakt samen met mijn angel: Sandra.

Een sliert auto’s voor me wordt opgehouden door een bus. Ik passeer eerst de auto’s, zit een tijdje achter de bus, tot ik ook hier ruimte heb om in te halen. Het is een vrij lange afdaling naar Porto: veel bochten, maar een redelijke weg. Niet veel later ben ik weer op zeeniveau. Gisteren heb ik bij het boodschappen doen gezien dat er aan het begin van het dorp een leuk terrasje is. Daar zijg ik neer nadat ik mijn fiets heb geparkeerd. De bediening laat lang op zich wachten en uiteindelijk ga ik zelf een bestelling doen aan de bar. Een koude cola en een pain au chocolat.

En dan is het tijd voor de terugweg. De benen voelen nog goed en het hoofd maakt geen bezwaar. De klim is de eerste paar kilomter niet al te steil: zo’n 5 tot 6 procent. Tijdens het klimmen heb ik de tijd om te genieten van al het moois om mij heen: de Callanches van Piana. Dankbaar fiets ik door. De helling wordt langzaam iets steiler. Ik stop even om wat te drinken en om genietend om mij heen te kijken. Ik ben een gezegend mens. Voor ik het echt door heb, ben ik weer boven. Vanaf nu voornamelijk dalen.

Tot in Piana is het goed opletten. Er is vrij veel verkeer, de wegen zijn smal en onoverzichtelijk, maar zodra ik Piana uit ben lijkt de ruimte om mij heen zich te vergroten. Het eerste stuk is wat op en neer, maar al snel bereik ik het punt waar de echte afdaling begint. Ik heb de afdaling al gereden met de auto, dus weet redelijk hoe deze erbij ligt. Ik val mij met enige reserve de afdaling aan. Sommige stukken hoef ik niets te doen, soms moet ik in of voor de bocht de remmen gebruiken. Het is een heerlijke afdaling. Deze wil ik nog een keer doen bedenk ik als ik al heel snel mijn fiets de camping opstuur.