De rit begint vrij vlak en dat klopt met mijn beleving op de heenweg in de auto. Op de eerste brug voel ik dat Sandra achter mij zit. Even later rijdt ze mij voorbij. Ik zwaai. Buiten Sagone begint de weg opeens raar te doen: hij gaat omhoog. In vrij korte tijd stijg ik een eind boven de zee uit, waardoor de stranden een heel ander perspectief krijgen. Als snel daalt de weg ook weer.

De eerste 15 kilometer zijn net de nederlandse duinen: alsmaar op en af gaan. Met dit verschil dat je in Nederland 4 meter omhoog gaat en hier steeds toch weer zo’n 100 meter. Na een klein uurtje fietsen rijd ik Carghese binnen, een leuk plaatsje met heel veel barretjes en terrasjes. Omat ik pas een uur op de fiets zit, besluit ik door te fietsen en niet te stoppen om me te laven.

Voorbij Carghese en voorbij een eerder door ons afgewezen camping (driesterren, zwembad, kortom veel te veel poespas) nog een keer dalen en dan bij de Pont de Chiunti het begin van de klim van de dag. In de auto lijkt het een geleidelijke klim, maar er eenmaal aan begonnen is het toch een vevelend ding. De eerste twee kilometer gaan met zo’n 8% omhoog. Dat is nog niet het ergste; de weg ligt aan de zonzijde van de berg en bomen of ander beschuttend materiaal staat hier niet langs de weg. Het is dus warm. Op een gegeven moment wijst mijn fietscomputer 36 graden aan.

In de klim drink ik niet makkelijk, dus ik stop een paar keer om te drinken. Het water schiet er doorheen. Al snel zijn alle bodems van mijn drie bidonnen in zicht. Ik stop ook bij een huis waar volgens Sandra een boom in woont. Achter het huis zit een Nederlands echtpaar te picknicken. Zij bieden mij spontaan meloen aan. Ik sla dat vriendelijke aanbod af. Ze vragen waarom ik op deze warme vrijwel windloze dag fiets. Ik moet het antwoord daarop schuldig blijven, maar de volgende twee kilometer speelt deze vraag door mijn hoofd. Vind ik dit leuk denk ik als ik mijn linkertrapper moeizaam naar beneden duw met mijn voet. Het antwoord laat minimaal twee pedaalslagen op zich wachten. Dit klimmen met de zon op mijn knar, terwijl ik gisteren ook een vrij zware fietstocht heb gedaan vind ik eigenlijk niet leuk. Maar ik weet dat de beloning wacht. Na elke klim komt een afdaling.

Ik stop weer even om te drinken. De flessen raken leeg en verwonderd kijk ik naar de bodem van een van de flessen. De redding komt voorbij in de vorm van Sandra, die mij inmiddels ook op weg naar de camping is. Ze stopt en vraagt of ik mee moet. Drie kilometer eerder had ik misschien ja gezegd, maar nu, nog geen twee kilometer voor de top, wijs ik het aanbiod gedecideerd van de hand. “Wel water”, hoor ik mezelf zeggen. En het restant van de flessen wordt overgeheveld naar mijn bidons. Sandra gaat weer verder en ik stap ook weer op.