Ik daal af naar de benedenstad en volg de stroom auto’s die op zoek is naar een parkeerplaats. Hoewel toeristich is het hier toch niet echt overmatig druk. Vanaf de benedenstad gaat de weg weer omhoog richting de N196, die we met de auto hebben gereden toen we gisteren naar Sartene gingen. Het is redelijk stijl omhoog, normaal word ik hier voorbij gestoken door al het verkeer, maar ook de auto’s rijden stapvoets op zoek naar een parkeerplaats of naar de supermarkt. De auto links van me komt wat naar rechts en voor ik het echt door heb lijkt de bestuurster naar de supermarkt af te willen buigen. Een grote klap op het achterraam en een onvervalste schreeuw brengen het voertuig tot stilstand. De vrouw achte het stuur uit zich met duizend verontschukdigingen. Het lijkt of zij meer geschrokken is dan ik. Met het incident achter de rug fiets ik door en draai snel via de rotonde de N196 op. Weer zo’n strandweg met allemaal opjes en neertjes.

Al snel zie ik links van me een groot kruis op een rots staan: de Trinite. De wind waait behoorlijk. Volgens meteo.fr is de wind tussen de 35 en 45 km/uur. De wind komt vanaf zee, dus vanaf links. Voor wielrenners een ideel moment om waaiers te vormen, temeer omdat het op en af gaat. Maar alleen is een waaier niet zo snel gemaakt, dus ik ga puffend omhoog en laat me daarna met veel bravour afzakken naar beneden. Ik merk wel dat het gevaarlijk is. De wind rukt aan mijn stuur en ik moet dat dan ook met beide handen stevig vasthouden. Maar gelukkig gaat alles goed en bereik ik al snel het laatste klimmetje van de kustweg. Net zoals de eerdere klimmetjes eindigt deze ook met een percentage boven de 10%. 

Ik ga rechtsaf richting Sotta. Ik heb de wind nu mee en dat zou een voordeel moeten zijn, maar al snel blijkt dat ik de wind daardoor niet meer voel en weer mag genieten van de 33 graden die mijn fietscomputer aangeeft. Je kan niet zeggen dat je hier echt moet klimmen, maar het is ook niet vlak. De weg blijft op en neer gaan. Via Ogliastrello  rijd ik naar Sotta, ongeveer halverwege mijn geplande rondje. In gedachten zie ik mezelf hier op een terras zitten, maar voor ik het doorheb moet ik naar rechts en rijd het dorp uit zonder terrasbezoek.

De uitgezette route doet met het ergst vrezen voor de komende kilometers, maar ik maak al snel onbewust een andere (betere) keuze. Hier tussen de bomen in lijkt de wind verdwenen. De bomen zijn echter niet hoog genoeg om de zon geen kans te geven, zodat mijn fietscomputer weer ruim boven de 33 graden aangeeft. Via een smal weggetje met lastige korte klimmetjes en korte afdalingen rijd ik op een mooie rotsformatie af. Dat is dan ook bijna gelijk het einde van dit kleine weggetje, want even later draai ik naar rechts op de N198.

De N198 is een oninteressante weg, althans dit deel  en ik heb ook nog eens de wind tegen. Ik tel de kilometers af richting camping. Het is een kilometer of twee verder dan ik gedacht had, maar uiteindelijk mag ik de N-weg achter me laten. Voor mijn gevoel was de D58 licht stijgend, maar mijn benen zeggen anders. Het is hier toch licht naar beneden en in een roes rijd ik de laatste klimoeters naar de camping. Over de stenen omheining van de camping heen zie ik Sandra al zitten, die zich net bij de caravan heeft geďnstalleerd na een middagje snorkelen, wandelen en strand.