Voor het eerst dit jaar gaan we een georganiseerde toertocht rijden. We vertrekken vanuit Woerden waar de plaatselijke Wieler- en Trim Club de Grote Rivierentocht organiseert. De temperatuur belooft tropisch te worden, dus ik sta al vroeg bij Ton. Half acht, en we zijn op weg naar Woerden. Tegen achten staan we in het clubhuis en maken gebruik van de Scan & Go-inschrijving. Dat doet Ton en ik haal wat te drinken. Omdat het buiten al een graadje of 25 is, geen koffie, maar joud en zoet. Cola dus. We hebben vandaag een nieuwe meerijder, Rob, en als hij tegen half negen arriveert kunnen we op pad. Er is weinig wind, veel zon, het is warm en het wordt ver.

Een paar honderd meter voor ons rijdt een grote groep. De afstand tussen ons blijft ongeveer hetzelfde en op een wat bochtig gedeelte rijden we onder aanvoering van Ton naar de groep toe. Het blijkt een groep fietsers te zijn van de organiserende vereniging. We hebben mazzel, want het tempo dat hier wordt gereden ligt ons wel. Later op de dag blijkt hoeveel mazzel we hebben, want dit blijkt de langzaamste groep van de vereniging te zijn.
Met zo'n 30 km/uur rijden we door het Zuidhollandse over en langs wegen waar we vorige week in ieder geval in de buurt zijn geweest. We halen zo her en der een groep in en voor we het weten moeten we afremmen voor de eerste overtocht over een rivier. Hier geen brug, maar een pont, die net aan de andere kant ligt. Even wachten dus. Pas als je stilstaat merk je hoe warm het is. Waar tijdens het fietsen de rijwind nog voor de nodige verkoeling zorgt brandt bij stilstand de zon ongenadig en vormt het zweet zich op armen en andere lichaamsdelen.

Als de pont er is blijken we met een heel keurige groep op pad te zijn. Niet op de fiets de pont op fietsen, maar keurig met het rijwiel aan de hand het veer oplopen. We kunnen gebruik maken van de vrijkaartjes die WTC Woerden voor ons geregeld heeft. Zo is het antwoord van de schipper uit het liedje 'mag ik overvaren?' 'Nee!'.

Als we van de pont affietsen kiezen we gelijk de weg zuidwaarts. Via dorpjes met welluidende namen als Goudriaan en Schelluinen overbruggen we de afstand tussen de twee grote rivieren. Bij Gorinchem maken w egebruik van het fietspad langs de A27 om de Maas over te steken. Over dijkjes en langs het water komen we steeds dichter bij het keerpunt van de route: de kantine van de meeorganioserende vereniging WTC Maas-Waal in Brakel.

Het tempo blijft er goed in. Het gemiddelde ligt op dit moment tegen de 26 per uur. Ik besluit om even vooraan te gaan kijken wie er verantwoordelijk zijn voor dit heerlijke tempo.

In tegenstelling tot wat de aanvoerders roepen is de foto gewoon gelukt. Daar was nog wel wat onzekerheid over. Nog een paar bochten en dan zijn we er: bij de kantine. Appeltaart, koffie, wat zal het zijn? Koffie blijt voor ons allemaal te warm, dus we gaan aan zoet en koud: cola. Voor slechts € 1.30 krijgen we een heerlijk koud blikje. We moeten behoorlijk doordrinken, want de meeste renners van 'onze groep' lijken een loden pijpje te hebben en slokken de koffie in één keer achterover. Snel op de fiets weer, het laatste restje cola eenzaam achterlatend. Als we net op gang zijn komen we tot de ontdekking dat we niet compleet zijn. Ons maakt het niets uit, maar de club moet 'weer op Jaap' wachten. De spieren worden weer gespannen, we draaien langzaam weer fietswarm (en dat is koeler dan zitwarm, komen we tot de ontdekking), maar stuiten al weer snel op een onoverbrugbaar waterfront. De Maas moet deze keer per pont worden overgestoken. Terwijl wij staan te wachten op het veer sluiten meer en meer fietsers aan en voel ik me al snel wat verloren tussen deze kakelende menigte.

In een prachtig landschap onder een wolkenloze lucht wordt de groep wat groter. Het tempo gaat iets omhoog en we rijden nu vrijwl constant zo'n 30 km/uur, vaak nog wel wat sneller. Ik moet vaker en vaker naar mijn drinkbussen grijpen, want met de wind schuin in de rug is de rijwind een stuk minder en voel ik eerder aan mijn mond dat fietsen met deze temperatuur behoorlijk wat vochtverlies veroorzaakt.
Soms lijkt de groep wat rommelig te rijden, maar meestal is de oorzaak snel te zien; het heeft veelal te maken met een veranderende wegsituatie. Toch wordt het geen moment gevaarlijk. Iedereen coacht elkaar goed en obstakels worden op tijd beroepen. Ik raak even in gesprek met één van de oorspronkelijke groepsleden. Hij verbaast zich over het feit dat wij zo makkelijk meerijden. Over het algemeen klopt dat ook wel, maar er zijn momenten dat het allemaal wat minder is.

Zo moeten we bij Helsdingen de Middelwaard op en dat is wel heel kort, maar tegelijkertijd ook akelig stijl. Ik heb op tijd teruggeschakeld, maar wordt door mijn voorganger de berm in gebonjourd. Ik sta helemaal stil en moet weer op gang komen. de groep is in mijn ogen al wat kleiner geworden. en dan gaat het me niet over het aantal mensen, maar over de grootte in mijn zicht.

Ik moet stevig op de pedalen gaan staan om weer bij de groep te komen. Door een kiolmeter of twee ruim boven de dertig te rijden kan ik weer achter in de groep aansluiten. Ik ga even in de relaxstand, maar op hetzelfde moment bestijgen we de brug langs de A2 bij Vianen. Normaal geen onoverkomelijk probleem, maar nu moet ik de groep weer laten gaan. Het kost me weer even om aan te sluiten, maar ik heb ook echt even hersteltijd nodig. De hartslag was omhoog en de benen deden ietsje pijn. De hersteltijd neem ik achter in de groep en ik merk al gauw dat daar de snit wat uit is. Er vallen steeds wat agten, dus steeds moeten die ook weer dicht gereden worden. De oorzaak hiervan is ongetwijfeld de warmte en dat we inmiddels ruim 80 kilomete op de fiets zitten.
Ook Rob heeft af en toe wat moeite, maar blijft op karakter toch steeds onderdeel van de groep, die nog steeds stevig doorrijdt.

Vooraan zie ik dat er inmiddels een ander duo de gelederen aanvoert op inmiddels bekend terrein. Het laatste water uit mijn bidonnen deel ik met Rob en heb dus inmiddels weer ruim twee liter water in mijn lijf gepompt. Maar ongetwijfeld ben ik meer kwijt. Mijn shirt is doorweekt en de enige reden dat het zweet niet over mijn gezicht loopt, is mijn bandana, die weer goede diensten bewijst.

Toch zijn we opeens weer in Woerden en genieten in het gras bij het clubhuis van verdiend koud en warm vocht. Drie man begonnen en ook aan het eind gekomen. We nemen afscheid van Ron en met wat opgedrooge gezouten lijven zoeken we de Focus op. Airconditioned rijden we naar huis. Het was warm, maar heerlijk. Mede dankzij de groep waarin we mee mochten rijden van WTC Woerden en natuurlijk de goede bewegwijzering. Vooral dankzij de goede voorrijders haalden we een gemiddelde wat we dit jaar nog niet hebben gereden: ruim 27 km/uur.