We staan op een kleine camping in Elkenrade. Voor het eerst kamperen met een tent. Zo kunnen we gelijk onze nieuwe spullen uitproberen. Helaas ging het fout met het gasstel, zodat ik zonder koffie de deur uitmoet. Sandra besluit me dan ook naar de start te rijden, zodat we onderweg samen kunnen koffie drinken. Maar tot aan de start is nergens wat open, zodat Sandra mij afzet en ik me meld bij de startburelen om mijn nummer op te halen. Gelukkig is er op het startterrein wel koffie en voor ik wegfiets drink ik eerst dat heerlijke zwarte goud.

We beginnen rustig aan, na 10 km is de Sint-Remigiusstraat de eerste heuvel in het parkoers. Nooit van gehoord, dus kan niet veel wezen denk ik, maar als ik rechtsaf sla en letterlijk tegen de weg opkijk weet ik dat ik me heb vergist. Ik kan aan de bak. een kilometer omhoog, gemiddeld 7.7% met een max van bijna 10. Ik steek al snel de kleinste versnelling en kom ruim zes minuten later boven, waar ik weer even in de relaxmodus kan.

Op en af gaat het, maar voor Limburgse begrippen is het een tijdje vlak en de eerste echte uitdaging die volgt is de Korenweg, niet lang, maar wel bijna 9%. Ook dit overleef ik en ik laat me zakken richting Gulpen.

Vanuit Gulpen richting Scheulder ga ik via de Ingbergrachtweg. Niet zo steil, maar wel ruim twee kilometer. Even relexen, een heel kort klimmetje en dan even uitrusten met een versnapering van de organisatie: keuze te over in koeken, fruit en drinken. Ik neem een banaan, stop wat koeken weg, eet een honingwafel op en stap na een korte pauze weer op de fiets.

Volgens het routeboek is het vlak tot aan de Bemelerberg, maar de Bundersberg van een kilometer klimmen (max 8.3%) staat niet in het boek, maar moet wel even weggefietst worden. En dan kom ik na 3km dalen onderstaan bord tegen.

De weg voor me is leeg, maar rond mij en achter mij rijd een groot pelotonfietsers. Ik word dan ook aan alle kanten voorbij gestoken als ik de beklimming doe. Maar gelukkig zie ik een enkele andere fietser lopen en haal ik af en toe zelfs iemand in en kom ik in een klein groepje boven.

Na de top stijgt het langzaam door en op het valse plat passeren we de Van Tienhovenmolen.

En dan in een lange afdaling naar Valkenburg. Met ruim 50 overschrijd ik de maximale snelheid in Valkenburg en ik ben in notime in het centrum waar ik linksaf moet. De bekende Cauberg is onder mijn wielen terecht gekomen. Inmiddels ken ik de beklimming en kom dan ook zonder veel moeite boven. De finishdoeken van het WK hangen er al en heel even waan ik me een echte fietser als ik onder het doek doorfiets, maar kijkend op mijn fietscomputer besef ik direct dat wat ik doe een beetje geploeter in de marge is. Gelukkig geniet ik er daarom niet minder van.

Twaalf relexte kilometers heb ik voor de boeg. Eerste een makkelijke afdaling door Berg en Terblijt en daarna een paar kilometer min of meer vlak. Bij Meerssen krijg ik de Raarberg voor de kiezen. Het blijkt de korte te zijn. Dat klinkt prettig, maar dat korte gaat slechts om 200 meter, maar deze beklimming is wel een stuk steiler. 1500 meter later heb ik de klim (max 9.8%) overwonnen en ga ik, niet op mijn voordeligst, op de foto.

Helaas komt er na deze klim geen afdaling, maar trekt de weg zo goed als vlak door. Maar dan word ik toch verrast door een korte steile afdaling, direct gevolgd door het pittige klimmetje door het Heekersbosch. De klim is nog geen 600 meter, maar wel gemiddeld bijna 7%. De steilste 300 meter zijn zelfs bijna 11%. Maar gelukkig is het zo'n beetje de laatste echte uitdaging van vandaag en lukt het me ook deze klim fietsend te bedwingen.

En dan redelijk op mijn gemak terug naar Heerlen zonder echte klimmen. Ik voel me goed en rijd op mijn gemak de wielerbaan van Megaland op waar ik, net zoals alle andere deelnemers, een gratis rondje krijg en bij de finish word opgewacht met een heuse medaille.

Een mooie tocht ging me vandaga goed af. Nu nog 10 km terug naar de camping. En dan moet ik weer over die vervelende straat, die me een stuk meer moeite kost dan vanochtend. Als ik even later die klim weer heb overleefd kan ik op mijn gemak naar Sandra fietsen. Helaas is de bewegwijzering niet wat ik wil, mijn telefonisch navigatie onduidelijk zodat ik na 10 km niet op de campin, maar in het dal in Wijlre uitkom. Die laatset klim, waar ik totaal niet opgerekend heb, naar de tent is een straf voor mijn benen en maakt me bijna chagrijnig. Maar dat is allemaal vergeten als ik Sandra bij de tent zie zitten.