Dit weekend weer een workshop van Rich en Yvonne, de oprichters van Challenge Day. Bij deze workshop worden de mannen en de vrouwen voor een gedeelte van de dag van elkaar gescheiden. Ik zie enorm op tegen het gedeelte met mannen alleen en heb gisteren al besloten dat het goed voor me is om te gaan fietsen. Lekker met een leeg hoofd aankomen.

Er is één minpuntje aan deze beslissing: we moeten ons tussen half negen en negen uur aanmelden. Dat betekent dat mijn wekker mij om kwart voor zes bruut uit mijn slaap brult. Ik maak me klaar, zie dat het buiten in ieder geval droog is, dat de wind niet al te hard lijkt en dat er zelfs een zonnetje staat. Maare als ik mijn neus buiten de deur steek voel ik toch dat het erg koud is.
Beenstukken, overschoenen en een extra shirt met lange mouwen blijken al gauw geen overbodige luxe. Ik ga op pad en ik geniet van de stilte in de morgen. Het enige geluid dat ik hoor is het geluid van vogels. Met de nevel die boven de weilanden hangt is het ook nog eens een mooi plaatje. Ik merk al gauw dat het heel rustgevend is.

Als ik een half uur op de fiets zit wordt mijn voorband langzaam zachter en zo sta ik om zeven uur in de ochtend een bandje te verwisselen. Gelukkig heb ik ruim de tijd genomen zodat deze lekke band me niet in tijdnood brengt.

Bij Maarssen geeft mijn fietscomputer even een rare weg aan. Ondanks dat volg ik en even later moet ik de route terugzoeken, wat zonder al te veel moeite lukt. Via Maarsseveen rijd ik naar Utrecht waar ik een heel stuk langs de Zuilense ring blijf rijden.

Het laatste stukje in Utrecht is wat zoeken. Ik moet volgens mijn GPS op plaatsen linksaf waar het niet kan. Ik weet waar ik ongeveer moet zijn, dus ik zoek en vind mijn route. Even voordat de workshoplocatie in zicht kom haal ik Hans in. Ik ga tot zijn verbazing binnendoor (toch handig zo'n GPS) en rijd even later mijn fiets binnen. Gelukkig is de workshoplocatie een soort sportgebeuren, dus ik heb alle ruimte om te douchen voor ik de workshop inga.

De workshop is rond half zeven afgelopen. Ik voel me niet top, eigenlijk best ongemakkelijk. Met dat gevoel stap ik op de fiets. Het creëert ook dat ik er niet zo bij ben en voor ik het weet is de route die ik zou moeten rijden niet meer op mijn fietscomputer te zien. Dan maar op gevoel door Utracht heen. En na behoorlijk wat, ik denk, omrijden vind ik uiteindelijk de route weer. Daar merk ik ook dat ik ben vergeten mijn computertje aan te zetten, zodat het stuk van de sportlocatie naar nu één rechte lijn in de route weergeeft. Ik heb zo wel een half uur verspeeld en begin honger te krijgen. Gelukkig heb ik nog wat te eten bij me en als ik weer op de route zit, vind ik in De Meern een bankje waar ik even rustig ga zitten eten. En dan op naar huis.

De wind is schuin tegen en, hoewel niet al te stevig, dan merk je toch dat je de hele dag intensief bent bezig geweest. Ik heb geen haast, dus zoek het tempo dat bij mij past. Al snel zit ik in een soort van flow. Gewoon fietsen en meer niet, de pedalen op en neer bewegen, het stuur vast, verstand op nul en blik op oneindig.

Op een gegeven moment begit het wel wat donker te worden, maar gelukkig heb ik op de fiets de nodige voorzienigen, in dit geval licht. Ter Aar komt steeds dichterbij en als ik zo rond kwart over negen thuis ben staat er soep en brood voor mij klaar. Een heerlijke ontvangst vol liefde van mijn lieve Sandra.