De wekker gaat wel erg vroeg voor de zondag. Ik heb niet al te veel geslapen, want ik ben gisteravond tot laat bezig geweest met een bezwaarschrift voor t ebreieden tegen mijn werkgever. Met dat in mijn hoofd word ik ook wakker. Het is juist lekke rom vandaag te gaan fietsen om even mijn hoofd leeg te maken. De auto brengt me naar Driebergen. ik hoef hier niet te zoeken, want ik ben hier vaker geweest. Het is druk, zoals gewoonlijk bij DTC. Mijn NTFU-kaart wordt ingescand, ik betaal en ik kan van start gaan.

Vanaf de start sluit ik aan bij een groep. Al snel blijkt dat de groep een behoorlijk hoog tempo heeft. Ik besluit te volgen zolang het gaat. Tenslotte heb ik nog niet echt veel kilometers en over drie weken moet Friesland wel veroverd worden. Af zien is dus niet erg, dat verruimt mijn grenzen. Een kilometertje of tioen na de start rijden we de piramide van Austerlitz op. En ik kan gewoon bij de groep blijven. Pas na ruim een uur, op de Amersfoortse Berg moet ik de groep laten gaan. Maar ik heb wel dat eerste uur ruim 29 km afgelegd. En. . . . onderweg had ik nog gewoon adem over om te praten ook. Een onverwachte meevaller.

Ik word al snel door een tweede groep opgepikt, iets langzamer, en daarom heel goed voor mij. Na 40 km, bij het Belgenmoment is er een verzorgingspost. Een Snelle Jelle en een Aquarius en even de benen strekken.

Het Belgenmonument is een monument op de Amersfoortse Berg in Amersfoort. Het is door België geschonken aan Nederland ter herinnering aan de internering van gevluchte militairen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Het is in omvang het grootste monument van Nederland. Vandaag is het een rust-en pleisterplaats voor fietsers.
De groep die ik even geleden heb laten gaan vertrekt en ik sluit weer aan. Het tempo is weer goed te volgen. En weer heb ik adem genoeg om kennis te maken met de fietser naast mij. Maar ook deze keer is het niet van lange duur en nu niet vanwege mij, maar omdat er op 55 km een controlepost is. Met koffie en de Naardense groep heeft daar blijkbaar trek in. Ik niet, dus ik rijd (alleen) verder.

Ik kan het tempo er aardig inhouden. Soms haak ik even aan bij een groepje, maar voorbij de splitsing tuissen de 100 en de 140 km wordt de 100 km (mijn) route stiller. Ik blijf op en af gaan. Het is de eerste keer dat ik met de Ridley wat heuvels neem en ik gebruik de hele dag het kleinste verzet niet. Zelfs niet op de Amerongse Berg, die natuurlijk onderdeel van de route is.

Het wordt stiller en stiller. We doorkruisen de bossen via prachtige paden, meestal niet al te breed. Maar ik hoef die paden niet te delen, want het is stiller en stille rom mij heen. Soms zie ik in de verte wat fietsers aankomen die mij een enkele keer kilometers verder inhalen.

Het eindpunt komt langzaam naderbij. Ik ben uitermate tevreden met deze tocht, met het klimmen met de Ridley en met de conditie. En dat in het begin van het seizoen.

De fietsdag wordt afgesloten met een bezoek aan Hilligje en Eduard. Koffie drinken en elkaar bijpraten. En dan met een voldaan gevoel naar huis, waar de volgende stap tegen mijn werkgever op mij wacht.