Het is eindelijk weer mooi weer. Voor het eerst dit jaar geen enkele twijfel over kleding die ik aan ga trekken. Heerlijk in korte broek en shirt met korte mouwen. Het valt me alles mee hoe ik me voel. Na een zeer enerverende bijeenkomst gisteravond met mijn LTC-vrienden was ik laat thuis. Bovendien heb ik nog eens slecht geslapen ook. Maar het lijkt niet in de benen te zitten.

Ik ben net onderweg als ik ingehaald wordt door een groepje. Ik haak aan en verbaas mezelf hoe ik, met nog koude benen, heel makkelijk meega in hun tempo van tegen de 35 per uur. Bij de Zegerbrug zou ik normaal naar rechts gaan, maar dit groepje fietst wel lekker, dus ik blijf bij ze tot de Rijnbrug. Even later rijd ik de straat van Ton in, waar hij al op me staat te wachten.

Het is al weer even geleden dat we samen hebben gefietst, dus we beginnen met bij te praten over onze wederzijdse gebeurtenissen. De eerste kilometers verdwijnen zo ongemerkt onder onze wielen vandaan. Via de Spookverlaat en Hazerswoude-Dorp rijden we richting Benthuizen. De route geeft aan dat we naar links moeten, maar dat lijkt nergens mogelijk. Als we voor het spoor toch naar links kunnen verandert de verharde weg al snel in een kiezelpad. Het fietsen hierop valt niet al te zeer tegen, maar we leggen de ruime kilometer over deze ondergrond toch voorzichtig af. We komen er zonder lekke banden doorheen.

We rijden door tot we de grens van Bleiswijk raken en gaan dan naar het westen ten zuiden van Zoetermeer. Als we voorbij Zoetermeer zijn worden we via voor ons onbekende fietspaden geleid in noordelijke richting. Als we even later onder de A12 doorgaan komen we weer op bekend terrein, maar een afgesloten pad levert ons een onverwacht nieuw deel van deze route.

Inmiddels hebben we de wind in de rug en rijden relaxed langs de Skibaan naar Stompwijk. Voorbij dit dorp worden we het weiland ingestuurd en worden we soms opgehouden door hekken die we zelf open en dicht moeten doen. Maar dat kan voor vandaag de pret en de snelheid niet echt drukken. Genietend van de zon komen we weer steeds dichter bij Alphen waar Ton en ik afscheid van elkaar nemen. Ik rijd via het Zegerpad en het Windepad terug naar Ter Aar, me erover verbazend dat het op nog geen 10 kilometer van huis wel midden in de bossen lijkt.

Als ik Ter Aar binnenrijd kom ik in een grote groep terecht die de Boretti Classic rijd. Ik zie veel slordig weggebruik, soms zelfs wat asociaal te noemen. Dit soort fietsers verpest het voor de goedwillenden. Dit gedrag heeft opgeleverd dat we in sommige plaatsen in Limburg en België niet meer welkom zijn met toertochten. Gelukkig hoef ik maar een kilometertje in deze chaos mee te dragen. Ik ben ruim op tijd thuis om Ajax kampioen te zien worden.