Elfstedentocht(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Rond zeven uur parkeer ik de auto aan het einde van een lange rij net voorbij Nijland. Dat betekent dat er over een lengte van ongeveer vier kilometer wordt geparkeerd door deelnemers aan de Elfstedentocht. Meer dan 13.000 deelnemers moeten op deze manier min of meer dicht bij de start komen. Het is droog, de verwachting voor vandaag wat grillig, dus de mouwtjes gaan aan en regenjasje en beenstukken in een achterzak. Ik heb vandaag een bodywarmer als ondershirt, zodat ik geen drie maar zes zakken heb voor spullen.

In Bolsward is een groot deel afgezet voor de deelnemers en vlak voor deze afzetting wacht ik op Natasja en wie nog meer? Even over half acht komen zij aan. De anderen zijn Jannechien en Patrick. Zoals gewoonlijk is het lopen door Bolsward en een minuut of tien voor acht mogen we echt van start. Al snel blijkt dat er weinig wind staat en dat in combinatie met nog niet regenen is een aangename verrassing. Er wordt vandaag door veel groepen snel gereden en ook wij leggen het eerste uur 27 kilometer af.

De diverse stempelposten zorgen voor het zakken van het gemiddelde, want iedere keer is het weer het laatste stuk naar de stempelpost lopen, al lijkt het minder druk dan andere jaren. Het blijft nog steeds droog. Na Harlingen gaan we door naar Franeker. We kunnen vaak mee met grote groepen, maar kiezen regelmatig ons eigen tempo en rijden dan de één na de ander voorbij. Ook dat is een lekker gevoel. Het langste stuk tussen stempelposten tussen Franeker en Holwerd: 38 km. We fietsen lekker door en zingen voor de zon, wat vreemd aangekeken door de andere fietsers. Misschien si dat vanwege onze liedkeuze of anders vanwege het sonore stemgeluid van Natasja dat met een beetje fantasie toonvast genoemd kan worden. Bij Hallum worden we traditiegetrouw in- en uitgeluid door een shantikoor dat klinkt door speakers die door het hele dorp geplaatst zijn. Altijd leuk en in de vier keer dat ik hier langs ben gekomen zongen ze toch iedere keer wat anders.

In Holwerd is het tijd voor koffie en een plaspauze. Natasja haalt de koffie en neemt suikerbrood daarbij mee. Heerlijk zoet en lekker vullend. Na een korte stop rijden we door. We doorkruisen het noorden van Friesland en krijgen traditiegetrouw op het noordelijkste punt van de elfstedenschaatstocht een appeltje aangeboden. Iedereen zit op zijn fiets een appel te eten. Het tempo zakt even en net als we weer aan willen zetten rijd ik lek.

Redelijk snel is mijn band vervangen, maar net als het laatste beetje lucht in mijn band geperst wordt geeft ook de nieuwe band er de brui aan. Ik kan dus weer opnieuw beginnen. Maar ook het tweede euvel is snel hersteld en we voegen ons weer in de fietsende massa. Helaas begeeft de rits van mijn fietstasje het zodat ik me afvraag hoe lang deze min of meer dicht zal blijven.

Af en toe krijgen we wat spatjes, maar mijn regenjasje blijft nog in mijn achterzak.

In Dokkum kunnen we bijna fietsend langs de controlepost, maar daar voorbij hoopt iedereen zich op het stadsplein. Op weg naar Leeuwarden krijgt Patrick de geest en fiets ver voor ons uit. We worden nog even op de kiek vastgelegd bij Miedum. Ik probeer mijn fietsvolle respect voor Natasja te laten blijken.

Bron: Sportplaat.nl

Als een snelle groep ons inhaalt pik ik in om richting Patrick te fietsen, maar zodra de groep heeft ingehaald laten ze het tempo zakken. Ik rijd alleen verder en metertje voor metertje kom ik dichter bij Patrick. We rijden samen Leeuwarden in en besluiten voor de stempel op Natasja en Jannechien te wachten. Als het wel erg lang duurt gaat Patrick bellen en blijkt dat we de dames niet voorbij hebben zien komen. Ze staan aan de andere kant van de stempelaars te wachten, waar Jannechien trots op gewacht is door haar gezin.

Hier in Leeuwarden is het even lopen en als we even later Leeuwarden uitrijden, terug richting Bolsward hebben we zowaar iets van tegenwind. Maar vergeleken bij andere jaren stelt de wind weinig voor, zodat we ons niet laten ontmoedigen. Weer worden we overvallen door wat spatten, maar voor we echt nat kunnen worden loodst Jannechien ons in haar oude woonplaats Dronrijp naar een vriendin die ons verwelkomt met soep en pasta. Heerlijk! Het valt me altijd weer op hoe gastvrij die Friezen zijn, want het mee-eten van Patrick en ik was niet vooraf aangekondigd. Na op de foto te zijn gegaan met het gastvrije echtpaar gaan we weer verder in onregelmatig vallende druppels.

Het stuk tussen Leeuwarden en Bolsward vind ik iedere keer weer het meest vreselijke deel van de tocht. En ik niet alleen, ook mijn drie metgezellen klagen erover. Het is niet alleen saai met ongunstige wind, maar door onze etensstop rijden we ook nog eens vrijwel alleen. Een viertal in een wijds landschap. Het is dan ook een heerlijk gevoel als we Bolsward weer binnenrijden en wat me nog nooit is gebeurd, we rijden gewoon door tot aan de soep. waar normaal ieder jaar een wandeling van een kilometertje of zo aan vooraf gaat, hoeven we nu maar maximaal 200 meter te lopen.

We hebben het eerste deel gehad. Vanaf nu volgen de controleposten elkaar snel op. Eerst nog even stoppen bij de auto, die langs de route staat, om nieuwe proviand in te laden. De droge kleren die ik als reserve heb meegenomen heb ik niet nodig. Voorbij Sneek begint het dan echt te regenen en haal ik uiteindelijk mijn regenjack tevoorschijn. Het zou vanaf nu niet meer ophouden te regenen. Voorbij IJlst rijd ik in de regen mee met een groep en als ik omkijk zie ik dat ik mijn medefietsers heb achtergelaten. Ik besluit in Sloten op ze te wachten, maar even later komt Patrick mij voorbij. Het blijkt de laatste keer dat ik hem heb gezien vandaag. Het oponthoud bij de posten duurde hem te lang en hij kiest ervoor in zijn eigen tempo de tocht af te maken. In Sloten wacht ik, loop wat door, wat nog wat en besluit, met Leeuwarden in mijn hoofd dit keer voorbij de stempelpost te wachten. Als ik daar even sta krijg ik een telefoontje van Natasja. Haar familie staat in Sloten trots op haar te wachten en ze gaan even aan de koffie. Ik kan niet meer terug langs de posten en nestel; me in een bushokje waar ik constateer dat mijn fietstasje er wel erg treurig en open bijhangt. Gelukkig is de rijdende fietsenman aanwezig en met behulp van drie gekregen tiewraps snoer ik het tasje dicht, stilletjes hopend dat ik het, of in ieder geval de inhoud, niet meer nodig heb.

We rijden verder door het volgens Jannechien mooiste stukje Friesland. Hier gaat zij later (als zij groot is?) wonen. We moeten even op haar wachten als zij haar ex-schoonouders hartelijk begroet en rijden wat later Oudemirdum binnen. Dit was de vorige drie jaren mijn laatste pleisterplaats, maar door de koffiestop met familie van de dames zit een stop er dit jaar niet in. Wel valt mijn oog op een kraampje waar ze o.a. Marsen verkopen en enthousiast bied ik een reep aan. Had ik beter niet kunnen doen, want de Marsen waren uitverkocht en Jannechien heeft de laatste 47 km haar teleurstelling over de niet verkregen Mars niet onder stoelen of banken gestoken.

Vanaf Oudemirdum gaan we langs het IJsselmeer richting Stavoren. Natasja zingt het hoogste lied; volgend jaar kunnen we dus sneller, en Jannechien valt soms in. Ik ben even niet zo zingerig. Ik kondig aan dat we in Stavoren pepermunt krijgen, maar weer mis, want dat blijkt pas in Hindeloopen het geval te zijn. Gelukkig valt deze 11km teleurstelling in jet niet bij de Mars-teleurstelling. Onderweg mogen we nog één keer op de foto. Bij het Reade Klif doen we alle drie of de ruim 200 km tot nu toe ons niets heeft gedaan.

Bron: AWE Fotografie

Na de pepermunt in Hindeloopen is het nog minder dan een uur rijden. Mijn medefietsters maken herrie genoeg, zodat we aardig bekend raken binnen de groepen waarin we rijden. In deze kilometers komen we ook regelmatig andere fietsers tegen die we eerder op de dag ook hebben gezien en met , ondanks de regen, meermalig vrolijke weerziens komt de eindstreep dichter en dichter bij.

Het is altijd weer een feest om Bolsward binnen te rijden en de laatste paar honderd meter door een haag van mensen naar de finish te rijden, waar we ons elfstedenkruisje trots in ontvangst nemen.

We drinken nog wat: Natasja netjes aan de AA, Jannechien aan het bier en ik, bij gebrek aan vieux, aan de Berenburger-cola.

En dan terug naar de auto. Het is maar een paar kilometer, maar behoorlijk afgekoeld komen we niet echt meer op gang. We nemen afscheid. Ik heb een hartstikke leuke fietsdag gehad!

Ik trek droge kleren aan en ga op weg naar Visvliet in Groningen, waar ik door Raoul en Anita warm verwelkomd word voor een mooie einde van deze bijzondere dag.