Eerste klimmetjes(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Het is vandaag zaterdag. Het is heerlijk weer. 28 Graden en een licht briesje, dus een ideale dag om te fietsen. Ik heb een route uitgezet waar wel wat klimwerk inzit. Ik heb alleen geen idee hoeveel, want bij de tent hebben we geen internetverbinding.
Vol goede moed stap ik op mijn fiets, die bewonderend wordt bekeken door de campingburen. Ik fiets rustig naar het beging van de camping, wat nu de uitgang is en draai de weg op.

Nog geen 50 meter na de camping draai ik naar rechts. En 50 meter verderop begint de klim. Ik ben nog niet warm gefietst en de helling is gelijk zo’n 5%. Maar het gaat lekker. Ik houd nog een hoop tandjes over achter, dus als het steiler wordt kan ik nog terugschakelen. De heuvel is zoals ze dat noemen een loper. De helling groeit naar 7 tot 8% (ik leg mijn ketting op één tandje dichter bij mij wiel’, met een enkele uitschieter naar 9, maar kent ook vlakkere stukken. Na een paar kilometer staat er in het niets een gebouw, waarvan mij volstrekt onduidelijk is wat het is, maar het levert wel een aardig plaatje op, dus ik stop even voor een foto. Als ik terugloop naar mijn fiets zie ik dat ik vanaf hier een geweldig uitzicht heb op de baai waaraan onze camping ligt.

Ik fiets weer verder. De klimt blijft geleidelijk en ik heb nauwelijks een idee hoe lang de klim nog gaat duren. Ik rijd beschut door de bomen, dus voel weinig wind. Een voordeel is wel dat ik regelmatig in de schaduw fiets. Toch loopt de temperatuur langzaam op tot net boven de dertig graden. De weg eindigt in een splitsing waar je naar rechts kunt richting Coti Chiavari, maar ik draai naar links.

Ik heb nu zo’n 10 kilometer geklommen en op een paar meter na 500 meter hoogteverschil overwonnen. Ik kijk op fietscomputer en zie dat ik met een gemiddelde van bijna 12 kilomter hier omhoog ben gereden. Dat is een heel stuk sneller dan dat ik andere jaren klom. Zou dat toch iets te maken hebben met de 20 kilo die ik in Nederland heb achtergelaten?

De splitsing is niet helemaal het einde van de klim. De weg stijgt nog even door, maar even later wordt ik verrast door een afdaling die lekker loopt. Toch kan ik daar niet al te lang van genieten, want al snel zie ik dat de weg weer omhoog gaat. Maar de stijging is hier niet al te sterk, zo’n 2 tot 3% zodat ik relaxed door fiets. Af en toe kan ik door de bomen langs de weg heenkijken om de mooie blauwe zee te bewonderen, wetende dat die blauwheid aan onze camping grenst.

Na 15 kilometer fietsen ben ik op de top van de Col de Gradella waar een uitspanning lonkt naar mij. Hier bovenop kun je alle kanten uitkijken. Ik geniet tijdens een colaatje van de prachtige vergezichten.

Als ik even later weer op de fiets stap heb ik het gevoel dat ik een lichte afdaling inga, maar mijn hoogtemeter laat anders zien. Ik blijf, zij het heel langzaam stijgen. Een kilometer of zes verder ben ik 100 meter hoger, dan daal ik even en klim geleidelijk aan door naar het hoogste punt van mijn tocht van vandaag (628 meter). En dan volgt een heerlijke afdaling van bijna 15 kilometer. Niet al te steil op een behoorlijk goede weg. De bochten zijn overzichtelijk en ik geniet. Ik rijd door een paar dorpjes waar ik mijn snelheid iets laat zakken, maar zodra ik weer open weg voor mij heb laat ik de fiets het werk doen, al kan ik het niet laten her en daar wat bij te trappen. De afdaling duurt 20 minuten wat betekent dat mijn gemiddelde hier rond de 45 km/uur ligt. Het zijn de heerlijkste twintig minuten van deze tocht. Beneden aan de afdaling moet ik een klein stukje langs de drukke N196 fietsen, maar al snel mag ik daar af richting Porticchio.

Ik rijd langs de tent waar Sandra en ik vorig jaar wat tijk hebben doorgebracht met het wachten op de veerboot. Ik stop daar even want weet dat daar een TV is, dus misschien kan ik een stukje Tour de France meepakken. Maar helaas is dit een gokkerscafé en laat de TV niets anders dan paardenrennen zien. Na een paar kilometer kom ik aan het strand en rijd zuidwaarts richting de camping. De wind is heerlijk en koelt wat af, de weg is goed, het verkeer niet al te druk en de zee ruist en kabbelt in mijn ooghoeken.

Even pik ik aan bij een koppeltje, neem kop over en gedrielijk rijden we een paar kilometer op. Maar voor ik het weet ben ik weer bij La Verghia, dus bij de camping.

Het was een heerlijke rit waar ik een enorm goed gevoel aan overgehouden heb. Het verschil met het fietsen van vorig jaar is enorm. Voor mijn doen enorm soepel geklommen zonder mijn lichtste verzet te moeten opzoeken. Waar ik vorig jaar 30-26, en soms zelfs 30-28 nodig had kon ik het nu gemakkelijk af met 34-??. Een ware verbetering.