Iles Sanguiners(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

13 juli
Nadat ik heb gefietst zitten we even gezellig bij de tent. Ik ga douchen en als ik terugkom staat het eten al te pruttelen op ons nieuw verworven kookapparaat. Je zou denken dat het op een campinggasstelletje allemaal wat langzamer gaat, maar koken en bakken gaat haast nog sneller dan op ons luxe kookgebeuren thuis.

Na het eten lopen we naar ons strandje. We zijn gisteren onverwachts getrakteerd op een mooie zonsondergang en willen daar vandaag bewust van gaan genieten. Op het strandje zoeken we een plek op de rotsen en hopen dat de zon mooi ondergaat. Helaas hangen er net boven de horizon wat wolken, zodat we de rooie ploert niet helemaal in de zee kunnen zien zakken.

Desondanks werden we vergast op soms sprookjesachtig licht. Terug bij de tent lezen we nog wat en zoeken redelijk op tijd onze comfortabele luchtbedjes op. De eerste nachten in de tent vallen me niet tegen.

14 juli
Als we wakker worden zien we gelijk dat het vandaag een mooie dag gaat worden: een strak blauwe lucht, maar ook een licht briesje dat voor een aangename verkoeling zal zorgen.

De ochtend gaat voorbij met heerlijk niets doen; een beetje lezen, een weblogje schrijven, even naar voren om het één en ander up te loaden en te checken of ik een goede livestream van de Tour kan vinden, want vandaag is de Mont Ventoux aan de beurt.
We besluiten om rond drie uur naar Ajaccio te rijden om daar ergens een televisie met wielrenners erop op te zoeken. Dat combineren we dan met een bezoekje aan een strandje en de Iles Sanguineres. Daarom eten we tussen de middag warm. Ik heb bewondering voor de manier waarop Sandra een heerlijke maaltijd maakt op maar twee pitjes.

De rit naar de Mont Ventoux had ik niet willen missen. Een mooie demonstratie van Froome en een stabiele Belkin-delegatie op de flanken van de Kale Berg. En . . . zo herkenbaar: het laatste gedeelte van de etappe heb ik immers zelf ook al eens gefietst (zie weblog).
Als de etappe is geëindigd zoeken we de auto weer op en rijden naar de eilandjes aan het einde van de kaap.

Het is nog te vroeg voor het avondlicht, dus we rijden een stukje terug om neer te ploffen op een leuk strandje. Sandra gaaT gelkijk het water in, voor mij duurt het een stuk langer. Ik zal pas zwemwaardig gekleed gaan als we bijna weggaan.

Ik zie Sandra genieten van het strandje en van het water. Als we later even samen gaan zwemmen is het ook heerlijk samen in het water. We laten ons daarna min of meer opdrogen door de zon, kleden ons om en gaan richting Iles Sanguiners.
We parkeren de auto en wandelen richting de Genuese toren. Dit soort torens is op Corsica overal te vinden en geven een blijvende herinneringen aan de overheersing van Genuese vorsten in de zestiende eeuw. Voor we schiereilandje, waarop de toren staat, opgaan drinken we koffie bij de brasserie. En € 1,30 voor een kopje koffie op deze mooie plaats is meer dan acceptabel.

Op het schiereilandje is een pad die om het de heuvel waarop de toren staat heenloopt. Het prachtige groen van de heuvel, doorspekt met het rose van een soort onkruidige veldbloemen is een prachtig gezicht en heerlijk rustgevend. Aan het einde van het pad hebben we een mooi zicht op de Iles Sanguineres. Het zijn vier eilandjes die bestaan uit gestolde lava.

Eén van de eilandjes huisvest een aantal zeldzame vogelsoorten, die hier door niets en niemand, zonder natuurlijke vijanden, gestoord aan hun reproductie kunnen werken. De andere drie eilandjes zijn in het verleden wel bewoond geweest. Op het verste eilandje staat een Genuese toren, die in de zestiende eeuw is gebouwd als uitkijkpost voor de bezetters. Op het voorste eilandje staat een carrévormig bouwwerk, gebouwd in 1806, dat de mogelijkheid had voor een sanitaire tussenstop voor de militairen die vanaf de boot naar het laatste eilandje op weg waren. Inmiddels is de binnenkant van het gebouw verworden tot een ruïne. Op het middelste eilandje staat een vuurtoren, in 1865 gebouwd en tot 1985 bediend door vuurtorenwachters. Toen in dat jaar de vuurtoren werd geautomatiseerd verdwenen ook de vuurtorenwachters, en daarmee de laatste bewoners, van het eiland.

Aan het einde van het schiereiland kun je ook met een steile, in de rotsen uiteghouwen, trap omhoog naar de toren. Natuurlijk doen we dat en ik neem nog de grotendeels vergane trap naar de achterkant van de toren vanwaar ik een prachtig uitzicht heb over de kaap.

Weer beneden ronden we de torenheuvel en wachten aan de westkant op de ondergaande zon. Het avondlicht kleurt prachtig en met de groenrose omgeving en het prachtige licht verandert dit moment in een heerlijk ontspannen genieten. Als de zon boven de zee achter de wolken verdwijnt is het voor ons tijd om het wandelingetje af te maken.
We zijn tijdens dit loopje wel mensen tegen gekomen, maar voor een toeristische attractie is het hier rustig genoeg om ons samen te voelen en samen te genieten van de omgeving en elkaars gezelschap.

Tijdens het ritje terug naar de camping genieten we nog wat na en beseffen we dat we ons op dit eiland gelukkig mogen prijzen, dat we mogen genieten van de omgeving, van elkaar en van het weg zijn van ons dagelijkse leven. Dit is, wat ze noemen, vakantie.