Wandeling Capu di Muru(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Vandaag is de dag van onze eerste echte wandeling. Onze Rothers wandelgids geeft er een wandeling aan die niet al te ver bij ons vandaan is Capu di Muru, net voorbij Aqua Doria. Het ritje er naar toe is al een ware attractie op zich langs de prachtige kust waar wij ons vergapen aan het azuurblauwe water. We gaan, als onervaren wandelaars, niet op het beste tijdstip van de dag van start, wat we pas achteraf beseffen. Het is namelijk elf uur als we de auto achterlaten.

Aan het begin van de wandeling is het even wennen aan de beschrijving in het wandelgidsje zodat we beginnen met verkeerd te lopen. Als het pad de andere kant opdraait dan het kaartje doet vermoeden beseffen we dat het pad links als landweg wordt beschreven.

We draaien dan ook om en kiezen het pad naar beneden, waar ook een Belgische familie met hetzelfde wandelboekje de weg staat te zoeken. Zij profiteren mee van de door ons opgedane kennis van de manier van beschrijving en volgen ons dan ook blindelings.
Al snel blijkt dat we nu goed zitten. De weg wordt ons soms gewezen door voor ons uit springende hagedisjes die even later weer het groen induiken, waarna een broertje of zusje hagedis de taak wat later weer overneemt. De eerste paar kilometers is erg afwisselend en al snel zien we de Genuese toren dat ons eerste hoogtepunt zou kunnen zijn. Maar al snel blijkt de weg ernaartoe al onderdeel van het hoogtepunt.

Door een door groen overdekte gang wandelen we verder met hier en daar prachtige doorkijkjes naar de zee en de toren.

De Belgische famile hebben we ver achter ons gelaten als we bij de toren aankomen, die we inkunnen en we genieten dan ook bovenop van het prachtige uitzicht.

Voor we verdergaan drinken we wat in de schaduw van de toren. Het boekje wijst ons verder de weg en het duurt even tot het tot ons doordringt dat 15 m iets anders is dan 15 min. Nog even door de struiken en dan een rotspartijtje over voor we door het macchia over de begrkam lopen met de zee constant blauw glinsterend aan de horizon. Loop maar even met ons mee.

Als we de bergkam afdalen gaan we door een geul van zo’n meter breed (volgens Rother een brede geul) met aan weerskanten rotsen.

Beneden aan de zee verdwijnt de geul, en moeten we over een nauwelijks zichtbaar pad over een rotspartij naar de andere kant van de Kaap.

We merken aan de wind dat we de Kaap hebben gerond en zien als we de rotsen afdalen al snel een lieflijk baaitje waar het heerlijk zwemmen zou kunnen zijn. Ook treffen we hier, in de middle of nowhere, aan de voet van de rots waarop een vuurtoren staat, een kapelletje dat tegelijkertijd dient als picknickplaats.

We maken gebruik van de beschaduwde picknickplaats in het kapelletje en wat onwennig eten we ons broodje op bekeken door Maria met aan haar voeten allerlei zoenoffers.

De wandeling gaat verder en nadat we een gebouw met een steiger zouden moeten zijn gepasseerd verandert het pad in een met struiken omzoomde loopmogelijkheid. De struiken houden de wind weg, maar zijn niet hoog genoeg om ons aan de zon te onttrekken. Het was al warm, maar nu lijkt het warmer en warmer te worden. Als we eindelijk een stukje schaduw tegenkomen stoppen we om ons laatste water op te drinken en gaan verder in de hoop dat de route weer haar schoonheid van het begin terug vindt. Maar helaas, dit deel van de route is zelfs saai te noemen. De struiken blijven struiken en we lopen net te ver van de kust af om de schoonheid van de zee op te nemen alsook om te genieten van een koele zeebries.

Het min of meer aantrekkelijke zandstrandje Cala di Muru laten we rechts liggen omdat we geen zin hebben om ons op het schaduwloze strand verder door te laten koken.

Na een half uurtje komen we aan het einde van het kustpad en daar wonen gewoon mensen. De beschrijving laat ons nu toch wel in de steek en Sandra gaat vragen hoe we hier verder moeten. We kunnen de route volgen, maar die is steil en vrij onbegaanbaar en de familie wijst ons een makkelijker begaanbare weg. We nemen afscheid van de Fransen die ons een flesje water meegeven en volgen de weg die in één kilomter brandende zon terug naar de start klimt.

Aan het einde van de weg is een gesloten hek, dat zonder al te veel moeite is te bedwingen met onze nog aanwezig klimcapaciteiten. De auto staat op ons te wachten en de bijna tien kilometer lange wandeling is ten einde.

In Aqua Doria stoppen we bij Bar Xavier waar we behoorlijk wat vocht (vijf blikjes met zijn tweeën) naar binnen werken voor we ons door het zweet doornatte lijven weer in de auto persen.

Op de camping besluiten we de dag te bekronen met een heerlijk verkwikkende duik in het blauwe zeewater waar we ook nog heerlijk dobberen op ons luchtbedje.

En dan is het tijd voor een douche waarna we schoon en fris ruikend ons verblijf op deze camping gaan afsluiten met een pizza bij Pizzeria Rustico die 150 meter van de camping afligt.