Via Ferrata en Tyro Trekking(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

We gaan vandaag een spannende dag tegemoet. We hebben na lang wikken en wegen bedacht om een Via Ferrata in combinatie met Tyro Trekking te gaan doen. Een hele bijzondere beslissing want ik heb af en toe behoorlijk last van hoogtevrees en Sandra vind eigenlijk lezen bij de tent wel zo relaxed. Maar toch.

We beginnen de dag op ons gemak. In de hoofdstraat genieten we van een goed ontbijt: koffie, jus d’orange, stokbrood met boter en jam, of confiture zoals ze het in Frankrijk liever noemen, een pain au chocolat voor Sandra en een croissant voor mij. Daarna rijden we naar de Asco Vallei, waar we het Via Ferata terrein snel vinden, maar dan blijkt dat we ons moeten inschrijven en betalen in Ponte Lecchia, waar we ook onze uitrusting krijgen.

We rijden terug en als de uitrusting ons wordt overhandigd worden ook onze schoenen goedgekeurd voor het avontuur. En dan weer terug. Naarmate we dichterbij komen, worden we wat stiller. We parkeren de auto en melden ons bij de begeleiding waar we eerst worden ingesnoerd en vervolgens een korte briefing krijgen. Een kort oefenparkoersje en dan mogen we. In principe weten we nu hoe we ons moeten zekeren en hoe we de Tyro Trekking moeten ingaan.

We moeten eerste een stukje lopen, waarbij we al wat hoogtemeters overwinnen, voor we bij de echte start zijn.

Een bord met een vos erop markeert de route Dècouverte, ofwel de ontdekkingsroute, aanbevolen voor beginners. En dat zijn wij.

Al in het begin gaan we steil omhoog. Een meter of tien langs rotsen klauteren met een enkel ijzeren voetstuk in de rots. Boven kijken we elkaar aan. Dat valt best mee, lijken we te denken, maar het is nog niet echt begonnen.

De volgende hindernis is een evenwichtsvalk van zo´n 10 centimeter breed. We hebben dat allebei in een grijs verleden wel over slootjes gedaan, dus zijn hier niet bang om mis te stappen. Als we aan de andere kant zijn kijkt Sandra omhoog en ziet wat mensen hangen. `Dat ga ik niet doen daarboven!`, Ik zeg: “Dat hoeft ook niet, want kijk dat is voor de moeilijke route.” En oh, wat blijk ik later ongelijk te hebben.

Even later moeten we om een rots heenklimmen. Niets onder ons op een enkel ijzeren voetstuk na, ons vasthoudend aan ijzeren handvaten en aan de kabel. En de rots loopt nog in een bocht ook, die eigenlijk niet te overzien is. En aan het einde van deze verschrikking mogen we een kabelbrug op.
Voetje voor voetje sleep ik me vooruit, dichtgeplakt tegen de rot. Het voordeel i dat je moet kijken waar je je handen en je voeten moet zetten, dat je bij elk tussenpunt je zekerlijnen moet omzetten, zodat je eigenlijk geen tijd hebt om naar beneden te kijken. Het laatste stukje om de rots heen is eng, je kunt bijna niet zien waar je naar toe stapt. Toch lukt het, anders kon ik deze weblog niet schrijven en trillend sta ik aan het begin van wat ze een brug noemen.

Vier stalen kabels vormen samen wat ze een brug noemen. Eén om over heen te lopen, je kunt beter zeggen schuifelen, twee om je aan vasthouden en één om je aan te zekeren. Dit is tot nu toe het verschrikkelijkste: waar je tegen de rotsen aangeplakt weinig tijd hebt om de diepte iin te kijken, kun je hier niet anders omdat de lijn waarop je je voeten zet logischerwijs onder je is. Gelukkig is er om de vijf meter een knooppunt in de kabel waar je iets makkelijker kunt staan, dus even kunt bijkomen. Delijnen waaraan ik me vasthoud trillen met mij mee en ik ben zo blij als ik aan de overkant ben.

De volgende meters is bijna gewoon lopen te noemen. Wel behoorlijk omhoog, maar geen geklim en geklauter, maar dat blijft natuurlijk niet zo. We gaan een vrij eenvoudige overzichtelijk rotspartij langs en komen dan bij het volgens obstakel: een ladder. Nu zou je kunnen denken dat een ladder makkelijk is, maar deze ladder was niet tegen de rots aan gezet, maar van de rots af. Boven aan de ladder moet je over een richel heen, achterover leunend en vervolgens nog een paar meter recht omhoog. Bloedstollend en adembenemend tegelijk, maar toch een goed gevoel als de hindernis is overwonnen.

En dan sta je opeens op een randje van een rots op een paar honderd meter hoogte. Je wilt doorklimmen, maar voor je staat iemand die niet verder wil of verder kan. Het blijkt het laatste te zijn, want we zien even verderop al iemand langs een lijn naar beneden suizen. Je mag zo’n lijn niet met twee man afsuizen, zodat het behoorlijk lang duurt voor we verder kunnen. En dan begint toch de hoogtevrees parten te spelen, want ik sta daar maar. Kan niet vooruit en niet achteruit Ik ben dan ook heel blij als we na een minuut of tien verder mogen, maar dat is niet van lange duur, want na de volgende klauterpartij wacht de volgende uitdaging. De eerste Tyro Trekking-baan.

Ik sta voor een dal, bijna een ravijn, van misschien wel 150 meter breed. En daar overheen hangt één kabel. Ik kijk er naar en de angst schiet naar mijn keel. Sandra zegt me het een en ander, maar niets dringt op dit ogenblik tot mij door. Dit is voor mij het ergste punt, want ik moet straks mijn katrolletje over die kabel heen klikken en dan springen. Ik vergeet bijna te ademen, maar als het meisje dat voor mij was aan de andere kant “Oké” roept heb ik weinig keuze. Ik spring, denk nog even dat het eng is, maar dan word ik verrast door het aangenaam suizen van de katrol over de kabel en het vrije gevoel van in de lucht hangen.

Ik ben nog niet zover om de kabel waaraan ik hang los te laten, om in een soort vogelvlucht over het dal te gaan, maar geniet wel van de overtocht en met een voldaan gevoel zet ik even later mijn voeten op het platform. Ik schreeuw “Oke”naar de andere kant en zie Sandra even later, wel met losse handen, aan komen suizen.

We dalen via een gewoon pad af en mogen nog twee keer, nu wel met losse handen het dal over via een Tyro Trekking kabel.

We lopen vanaf de laatste baan terug naar de acceuil, laten ons losgespen en zoeken onze auto op. Het gesprek gaat over wat we net hebben gedaan. Hoe eng het was en wat een goed gevoel dat we het toch gedaan hebben. Sandra zegt: “Toen ik daar hing dacht ik bij mezelf, dit doe ik nooit meer!” En dat gevoel was het ook tijdens de Via. Maar nu: wat zijn we trots!

Op de terug weg eten we een broodje in Ponte Lecchia en ons gesprek gaat over wat we net hebben gedaan. In de avond eten we makkelijk een broodje met een frites en ook nu weer hetzelfde gesprek.
We hebben nog nooit zo lang en zoveel nagepraat over een activiteit, maar ja, het was ook zo ver buiten onze comfort zone!