Een Tour de France Col - Col de Vizzavone(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Voor ik ga fietsen breng ik eerst Sandra naar Corte, waar zij op herhaling stroomopwaarts een plek gaat zoeken langs de Tavignanu-rivier waar we eergisteren zo hebben genoten. Nadat ik haar heb afgezet rijd ik terug naar de camping en maak me langzaam klaar voor een fietstochtje. Ik heb een route van ongeveer zestig kilometer uitgezet en weet dat ik vrij vlak, zelfs licht dalend mag beginnen.

Het is even zoeken naar het begin van de N200, maar nadat ik twee keer langs het bijna verborgen bord met Aleria ben gereden rijd ik uiteindelijk toch op de N200. En voor het eerst op Corsica rijd ik de eerste kilometers over een fietspad. Doordat het hier lichtdalend is rijd ik de eerste 15 kilometer heerlijk op mijn gemak.

Op mijn GPS zie ik dat ik inmiddels op een hoogte van 200 meter ben, ongeveer 200 meter lager dan waar ik begon. Als ik rechtsaf de D43 opdraai denk ik dat het dalen afgelopen is, maar ik heb maar een heel kort klimmetje te gaan. Daarna mag ik weer omlaag. De echte klim begint pas als ik de D143 opdraai en de brug over de Tavignanu oversteek. De oversteek is heel bijzonder, want ik realiseer me dat Sandra zo’n 20 km stroomopwaarts, van het water waar ik overheen rijd, een paar minuten geleden heeft genoten van ditzelfde water. Maar hoe ik ook mijn best doe, een echt spoor van Sandra is in het water niet te ontdekken.

De klim die ik berijd is lang. Gelukkig niet al te steil, gemiddeld denk ik zo’n zes procent. Ik passeer wat dorpjes.

Bij Rospigliani stuurt mijn GPS me het dorp in. Even twijfel ik, maar ik besluit blindelings de aanwijzingen te volgen. Ik rijd het dorp in naar beneden en zie uit mijn ooghoeken dat de weg die ik net volgde omhoog gaat. Stiekem hoop ik dat, als ik op die weg terug moet komen, deze even verderop daalt. Maar deze hoop is ijdel. Aan de andere kant van het dorp moet ik steil omhoog. Staand op de trappers kom ik terug op mijn oorspronkelijke weg.

Ik klim door tot 800 meter en kom uit op een splitsing. Rechtsaf naar Vivario, mijn route en linksaf naar Vezzani, een dorp met misschien een terras. Ik hoef niet al te lang na te denken en kies voor de kans op een terras en word even later beloond met een terras. Ik laat me zakken op een stoel en even later wordt een cola gebracht. Ik eet een koeker en twee druivesuikers, leeg het blikje en ben klaar om verder te gaan.

Ik klim weer rustig verder tot de top van de Col d’Erbajo. Hierna volgt een afdaling richting Vivario. De weg is goed, de helling niet al te steil, dus potentieel een heerlijke afdaling.

Maar er is één nadeel. Rechts van de weg is een kniehoog muurtje met daarachter niets. Eén stuurfoutje zal de fiest en ook mij een heel andere vorm geven. Ik heb geen zin om dat te testen en doe het dan ook kalm aan tijdens de afdaling.

Bij Vivario moet ik eigenlijk naar rechts weer terug richting Corte, maar links lonkt de Col de Vizzavone, die ze dit jaar in de Tour de France ook hebben gedaan. Mijn benen voelen goed, dus ik draai links af. Voorbij Vivario gaat het gelijk behoorlijk omhoog: de eerste kilometer klim ik bijna 100 meter en de tweede kilometer ruim 80. Daarna vlakt de weg af en richting Tattone daal ik zelfs. Voorbij Tattone is het nog een paar kilometer naar de top van de col. Maar het is ook nog 300 meter omhoog. Ik schakel terug en probeer op souplesse te blijven fietsen. Ik ben nou eenmaal geen krachtklimmer. Maar als ik af en toe kracht zet op de trappers voel ik de fiets direct reageren, alsof ik van achter naar voren wordt geduwd, een gevoel dat ik op de Focus nooit gehad heb.
Na ruim een half uur klimmen ben ik dan op de top van de Col de Vizzavone, ruim 1100 meter hoog. Ik trakteer mijzelf op de tweede cola van de dag, eet een wafel, slurp een gelletje naar binnen en ben klaar voor de afdaling.

Zo moeilijk als het omhoog ging, zo makkelijk gaat het naar beneden, maar dat is natuurlijk het intrappen van een open deur. Ik stuur de fiets strak door de bochten. Ook hier merk ik duidelijk het strakkere van de Ridley ten opzichte van de Focus. Een klein herstel in een bocht leidt niet tot schokkerige bochten. Soepel daal ik af tot Tattone, klim een klein stukje en daarna weer naar beneden naar Vivario, regelmatig de spporlijn kruisend en soms evenwijdig aan de rails die wij een paar dagen geleden per trein hebben bereden.

Inmiddels heb ik 68.5 als topsnelheid op mijn teller staan. En dat terwijl ik niet eens een aerodynamische houding heb aangenomen, maar gewoon rustig met de handjes boven op het stuur naar beneden ben gedraaid.

Het volgende dorp is Venaco. Maar voor ik daar ben, moet ik weer omhoog nadat ik tot 400 meter ben afgedaald. Venace ligt prachtig boven mij maar las ik om Venaco heen ben gedraaid via de N197 ligt Venaco opeens onder mij. Ik klim door tot ruim 700 meter. Ik houd de souplesse erin, want ook tijdens de klim heb ik een cadans van tussen de 75 en de 80.

En uiteindelijk mag ik als beloning een kilometer of acht afdalen naar Corte, waar ik even later de camping opdraai. De geplande 60 kilometer is 90 kilometer geworden. En ik heb bijna 1700 hoogtemeters overbrugd. Maar ja, Sandra had gerekend op 60 en was dus al ongerust aan het worden. Niet zo slim van mij om het niet even te laten weten.