De laatste keer fietsen op Corsica(Online Fietsvertellingen) by Theo Roos

Het is de laatste dag op Corsica, maar we gaan pas om middernacht met de boot weg, dus hebben nog tijd genoeg om wat te doen. Na het afrekenen bij camping Bella Vista, waar we overigens de dag van vandaag niet hoeven te betalen, maak ik me klaar om te gaan fietsen, terwijl Sandra naar het strand gaat waar ik haar later zal ontmoeten.

Uiteindelijk is het tien uur als ik wegfiets. Het is al 32 graden. Ik fiets een stukje langs de kust, maar ga snel rechtsaf de Balagne in. Eerst langs het plaatselijke vliegveld en na een kilometer of 7 land inwaarts te hebben gefietst ga ik linksaf en ben ik echt midden in deze mooie streek beland. De weg klimt langzaam maar gestaag. Het is inmiddels half elf en de temperatuur is de 40 graden gepasseerd. Op een niet al te beste weg klim ik steeds een stukje hoger en kijk al snel uit op de vruchtbare omgeving. De Balagne was vroegereen streek waar veel olijven werden verbouwd. Dat is even weggeweest, maar langzaam zie je steeds meer olijfboomgaarden in het landschap.

Moncale is voor nu het hoogste punt en er volgt een korte afdaling naar Calenzara waar het terras al aardig gevuld is. Ik besluit om hier ook wat vocht in te nemen. Een oude baas toont al zijn goede wil, maar snapt niet al te goed dat ik én een cola én een jus d’orange wil. Hij denkt dat één van de twee drankjes voor een vrouw drie tafeltjes verder is. Na drie keer vragen lijkt hij het te begrijpen, maar even later komt zijn zoon toch de bestelling controleren. Maar alles allervriendelijkst. Ik raak even aan de praat met twee Parijzenaars, die vanochtend met de boot zijn aangekomen, al anderhalf uur hebben gelopen en nog vijf en een half uur voor de boeg hebben. Laat mij dan maar lekker fietsen. Voor ik verderfiets fotografeer ik nog even de klokkentoren van Calenzara, want dat schijnt de meest geportretteerde toren van Corsica te zijn, al zie ik niet direct waarom.

Na Calenzara is het even dalen en dan al gauw weer omhoog, maar nu ook weer niet al te steil. Ik zie Zilia, een plaatje tegen de bergen, al van ver door de bomen heen liggen. Het lijkt zo veel hoger dan het uiteindelijk is.

Zonder al te veel moeite kom ik boven in het dorp en fiets het terras met de wijnranken voorbij. En nu even dalen en dan nog even omhoog naar het hoogste punt van de dag: Montemaggiore. Aan de voet van het dorp zie ik ver beneden mij een begraafplaats liggen en vraag me tegelijkertijd af, hoe je daar zal komen.

In Montemaggiore draai ik ongewild een rondje om de kerk voordat ik een hele stijle afdaling richting de kust inga. Mijn stuur trilt door het ruige wegdek in mijn handen en even vrees ik voor mijn wielen als ik door iets van een kuil heen rijd. Gelukkig blijft alle fietsleed, inclusief lekke banden, me dit jaar bespaard en bereik ik zonder probleem de kust.

Ik rijd langs de kust richting Lumio. Opeens blijkt dat nog 200 meter klimmen te zijn. Ik blijf op de souplesse fiesten en kom redelijk relexed boven voor een laatste snelle afdaling naar het strand waar Sandra zit. Een camper rijd me een beetje in de weg, maar als we een haakse bocht naar Marine de de Sant’ Ambrogio moeten nemen schiet ik binnendoor en zie de camper niet meer terug. Beneden bij het strand vind ik al snel de auto, kleed me om en zoek Sandra op het strand op, waar ik nog even geniet van het heerlijke zeetje.

Na een lunch gaan we terug naar de camping waar we een paar uur later gaan inpakken. Met de auto naar de boot en dan naar huis. De vakantie zit er weer op!