Om acht uur sta ik bij Ton voor de deur, waar hij natuurlijk al op mij staat te wachten. Het is twee maanden geleden dat ik voor het laatst met Ton heb gefietst. In de tussentijd heb ik nog behoorlijk wat gefietst, maar Ton niet zoveel. We gaan vandaag richting de Veluwe in plaats van, zoals Ton beschreef, een rondje om de plaatselijke kerk.

Om negen uur zitten we op de fiets. We moeten even de route zoeken, maar al snel hebben we de juiste weg te pakken. De Keijenbergseweg loopt gelijk omhoog en Ton rijdt bij me weg. Ik had nog wel de hoop dat ik beter geworden zou zijn; 20 kilo minder en na behoorlijk wat hoogtemeters op Corsica.

Als snel zijn we bij de Italiaanseweg, bekend terrein en ook hier rijdt Ton bij me weg, al komt het hier gedeeltelijk doordat ik met mijn fototoestel zit te emmeren.

Het is nog heerlijk rustig op de weg en aan het einde van de Italiaanseweg draaien we naar Heveadorp om even later de Jagerskamp te beklimmen. Deze is maar 800 meter lang en buitengewoon steil. Bovenaan let ik even niet op en rijd ik te ver door, waardoor ik een stukje terug moet en Ton wel wat lang op mij moet staan wachten. We gaan behoorlijk op en neer door voor Ton bekend gebied. Hij heeft hier vroeger de Airborne-mars gelopen en wijst mij de militaire begraafplaats. Deze herdenkingstocht in het kader van de Slag om Arnhem 1944 vindt ieder jaar plaats op de eerste zaterdag in september te Oosterbeek. De Airborne Wandeltocht is een eerbetoon aan de ruim 1700 Britse en Poolse militairen die in de Slag om Arnhem het leven lieten en begraven liggen op de Airborne Begraafplaats te Oosterbeek. Het is dan ook maar goed dat we hier vandaag rijden en niet vier weken later, want dan hadden we hier niet zo rustig kunnen fietsen.

We rijden langs de noordkant van Arnhem en draaien al snel de Veluwe op. Het is rustig en relaxed bijpratend kiezen we smalle fietspaden. Heerlijk sturend door de vele bochten komen we na een tijdje bij de A50 aan om even later aan de andere kant verder te gaan. Als we naar rechts willen draaien lijken we over een onverhard zandpad te moeten, meer voor ruiters dan voor fietsers bestemd, maar 10 meter eerder was het fietspad door het bos.

Na een korte, voor mij onbekende, klim waar ik Ton gewoon bij kan houden krijgen we een lekkere afdaling langs de heide als cadeau. De heide ligt er prachtig bij in deze tijd van het jaar.

Ook al ziet de lucht er dreigend uit, het blijft droog en langzaam wordt het ook warmer. We rijden voor Eerbeek nog even een klein stukje fout en gaan langs het dorp in plaats van door het dorp voor een kop koffie. Maar gelukkig ligt aan de Harderwijkerweg even buiten Eerbeek de Heideroos. Een leeg terras lonkt naar ons en, eigenlijk nog niet open, worden we heel vriendelijk geholpen. Er wordt ons zelfs appeltaart geserveerd, wat eigenlijk niet zou mogen als de serveerster alleen was. We zitten even relaxed, maar na de koffie hebben we toch wel weer de kriebels voor de volgende 60 kilometer.

We draaien gelijk weer het bos is en beklimmen de Schaapsallee. Een lange klim waar ik voor het eerst in mijn leven niet het laatste wiel hoef te laten gaan. Ik heb een aardig tempo en hoef het lichtste verzet niet te gebruiken. Hier merk ik echt dat de 'training' op Corsica me goed heeft gedaan, dat 20 kilo lichter heel goed merkbaar is en dat de Ridley veel makkelijker omhoog te rijden is dan de Focus. Na de top en de afdaling wil de uitgezette route wil ons over zandpaden laten gaan, maar met de route in het vizier kiezen we onze eigen weg en bij Rheden zijn onze weg en de bedoelde route weer dezelfde. Rechtsaf de Schietbergseweg op. De geoefende fietser weet dat dat het begin is van de Posbank.

Ik weet nog de momenten dat ik hier omhoog ploeterde, dat ik iedereen voorbij zag rijden. Vandaag is het stil op de Posbank, maar de enkele fietser die er rijdt, die rijd ik voorbij. Dit is een goed gevoel. En ook hier weer geen gebruik hoeven maken van mijn lichtste verzet geeft me echt een goed gevoel. Bovenop wacht ik om Ton op de foto te zetten: een fotomoment dat ik niet al te vaak heb mogen beleven tot aan vandaag.


Op de Posbank heb je een prachtig uitzicht over de Veluwe. Bossen en heide wisselen elkaar af in een niet aflatende pracht van kleuren.

We hebben inmiddels tweederde van de tocht erop zitten en het betere klimwerk is gedaan. Een heerlijke afdaling, gevolgd door wat kleine, korte klimmetjes brengen ons naar Arnhem, waar we via de Bosweg Klarenbeek opdraaien.

Na de beklimming van de Steenen Tafel raken we de weg even kwijt. Onze GPS-systemen raken allemaal in de war omdat de heen- en de terugweg van de route hier gelijk lopen en voor we het weten dwalen we wat door Arnhem heen. Na wat gezoek en gedraai en gekeer vinden we uiteindelijk wel de route terug om hem in Doorwerth weer kwijt te raken, zodat we via een zandpad de Hollweg moeten opzoeken, waardoor ons een leuke afdaling wordt onthouden.

En dan is het jammer dat de route niet begrijpt dat we op racefietsen rijden. We worden zonder pardon een op het oog verhard fietspad opgestuurd wat even later een slecht mountainbike pad wordt. We moeten zelfs een stukje lopen omdat onze velgen tot aan onze spaken in het zand worden opgenomen, dramatisch voor ons tot dan toe wel redelijke gemiddelde. Vlakbij Renkum krijgen we nog een fietsbehendigheidsproefje af te leggen. Onder de weg door via, als het ware, een ramp, die eerst steil omlaag en even late steil omhoog gaat. Maar wel met verharde ondergrond, maar dat houdt direct na de oefening weer op. Via een zanderig bospad komen we uiteindelijk dan toch in Renkum weer op stenen ondergrond aan.

Het laatste stuk terug naar Bennekom is rustig aan fietsen en ik zie bij Ton een gevoel dat ik zelf ook vaak heb gehad: 'er helemaal klaar mee zijn'. De auto verwelkomt ons en al snel genieten we van de verfrissing van de airco en een door Ton gescoorde koude cola.

Het was een prachtige fietstocht, maar jammer genoeg was het wat zoeken in het laatste deel in Arnhem en was het mountainbike pad ook niet ideaal. mar over het algeheel: een prachtige omgeving, weinig verkeer en goede fietswegen.