Even na 1 uur sta ik bij Meike voor de deur. We laden haar fiets in en zijn klaar voor de reis naar de Ardennen. Tijdens de twee en een half uur durende rit praten we bij over de vakantie en natuurlijk komt school ook ter sprake. Eigenlijk wil ik daar nog niet aan denken, maar als je met een collega gaat fietsen is het haast onvermijdelijk. We gaan bij Remouchamps de snelweg af en kijken over het parkoers heen waar straks de profs en wij later omhoog zullen rijden. En dan het dorp in, waar het eerste gebouw over de brug ons hotel blijkt te zijn. Een vriendelijke dame wijst ons onze kamer (met bad) en voor we gaan fietsen gaan we eerst wat drinken en een broodje, zeg maar gerust brood, eten.

We hijsen ons in onze fietskleren, halen de fietsen uit de auto en gaan op weg geleid door mijn nieuwe MIO. Even wennen aan de navigatie zodat we vrij snel een andere route nemen dan gepland, maar de MIO raakt niet in de war en leidt ons naar het volgende punt op de route. Deze gemiste afslag heeft wel wat voordelen want in plaats van beginnen met een behoorlijke klim, beginnen we nu vrij rustig en rijden lange tijd op en af langs de rivier de Amblève. Het is een goede weg en we rijden veel tussen groen door, af en toe een dorpje passerend.

Even is onduidelijk hoe we verder moeten, maar de MIO biedt uitkomst en wijst ons de weg om onze oorspronkelijke route verder te volgen. We gaan rechtsaf de N616 op en in de komende 4 km stijgen we zo'n 250 meter. Het is een prachtige vrij geleidelijke klim, maar er zitten toch ook behoorlijk venijnige stukken in. Maar de benen voelen goed en de versnelling houdt ruimte over en vrij snel bereiken we dan ook de top van de Cote de Lorcé.

Een paar kilometer rijden we over een soort van plateau, maar dan begint een lange geleidelijke afdaling naar Remouchamps, waar ons de uitdaging van de dag staat te wachten, namelijk de Cote de la Redoute.
In het dorp worden we op een niet verwachte manier richting de pukkel van de dag geleid. Natuurlijk met Meike voorop. Zij komt vaker hier en overrulet de MIO, wat ons een bijzondere route oplevert: voor het eerst beklim ik de Rue Hodister.
Na deze nieuwe klim volgt een afdaling die ons bij de voet van de Redoute brengt. Het begint gelijk vrij steil en al snel wordt de afstand tussen mijn voorwiel en Meikes achterwiel kleiner. Tussen de dranghekken rijden we naar boven, ondertussen de namen van de renners, die hier een paar uur geleden voorbij zijn gekomen, op het wegdek lezend. Het nieuwe asfalt lijkt de Redoute makkelijker te maken. Ik blijf het rose van Meike zien hoewel het langzaam wat fletser, minder zichtbaar, wordt.

Meike benut haar voorsprong om bij het monument om van haar fiets te stappen en een houding aan te nemen als een volleerde fotografe. Terwijl ik langzaam langs de helling omhoog kruip laat Meike haar telefoon fotografenwerk doen. Ik ben wel eens beroerder hier boven gekomen, maar toch blijft het een pokkeding.

We stappen weer af en buigen naar rechts in plaats van het gebruikelijke linksaf en na een korte afdaling komen we weer in het dorp aan. Nog een paar honderd meter naar ons hotel en ons opwarmingsritje zit erop. Morgen wacht de echte uitdaging.

Een drankje op het terras en een warm bad verder zijn we klaar om te gaan eten. Hoewel ons hotel ook een restaurant heeft is dat meer iets voor fijnproevers en dat blijken we allebei niet te zijn. Even verderop vinden we een tent die beter bij ons past en na een gezellige maaltijd en een drankje bij het hotel is het tijd de bedden op te zoeken.