Normaal ben ik op zondag niet zo vroeg wakker, maar nu zit om half acht ik klaar voor het ontbijt, de spullen al in de auto. Het ontbijt wordt speciaal voor ons vroeg geserveerd en we laten het ons uitstekend smaken. Om acht uur zitten we in de auto en om kwart voor negen hebben we onze startbescheiden opgehaald en zijn we klaar voor vertrek.

 

Al bij de start tekenen de verhoudingen zich af, want Meike rijdt voorop en ik volg. Nu nog wel tenminste. Het lekkere van de Reuzen is dat je weet dat je met een heerlijke afdaling begint en vol overgave laat ik me dan ook naar beneden storten, even later gevolgd door Meike, die me op de eerste klim van de dag, al na minder dan 6 km, voorbijrijdt. Ik blijf haar roze shirt zien zodat ze boven niet al te lang op me hoeft te wachten. Boven aan de top hebben we nog geen 10 km gereden, maar al wel drie kilometer geklommen.

We weten dat we richting onze vertrekplaats rijden, maar voor we daar zijn, krijgen we nog even de Cote de Louveigné voor onze kiezen; ruim twee kilometer, maar gelukkig niet al te steil. Ik doe mijn uiterste best Meike niet al te ver te laten wegrijden, maar voel dat dat behoorlijk wat inspanning kost.

Het lijkt er onderweg veel op dat veel fietsers zich hebben laten weerhouden dan door de weersvoorspelling wat het is niet echt heel druk. Op zo'n kwart van de tocht is de eerste ravitaillering. We zijn 38 km onderweg en hebben een gemiddelde van 24 per uur op de tellers staan. Ver boven mijn normale kunnen. We beginnen nog samen aan de Cote de Stoumont, maar daarna spreek ik met Meike af dat we allenei ons eigen tempo moeten fietsen. Zij moet inhouden en ik fiets boven mijn macht.

Al snel blijkt dat ik echt iets te veel van het goede heb gegeven in het eerste deel, want ik krijg, alleen fietsend, een behoorlijk klop met de hamer. Ik probeer nog even bij een groep in te pikken, maar op het vals plat wisselen snelheden van 16 tot 25 elkaar in rap tempo af. Daar word ik niet echt blij van en laat me zakken om in mijn eigen tempo verder te gaan, wat op dit moment niet echt top te noemen is. Bij Trois-Points word ik verslagen door de bijna vijf kilometer lange Cote de Saint Jaques en aan de top kun je me dan ook bijna oprapen. Een colaatje geeft wat lucht en ik ploeter verder. Bovenaan zie ik dat ik zo'n 12 kilometer heb tot de volgende helling.

Op de Barraque de la Fritaire (waarom krijg ik toch zo'n honger van deze naam) vind ik langzaam weer mijn cadans. Het is een lange gelijkmatige klim, totaal niet steil. En dan opeens moeten we naar links en hebben ze in deze klim voor de leuk nog maar een klimmetje opgenomen. Hier word ik niet blij van en gelukkig hoor ik later op de dag ook Meike haar verontwaardiging uitspreken.

Toch kom ik zonder al te veel kleerscheuren boven en geniet ik van de prachtige uitzichten die dit plateau biedt.

Inmiddels is het ook gaan regenen en wordt mijn witte shirt bedekt door een geel regendingetje. Het is wel jammer dat het juist nu regent, want we mogen vijf lastige klimmetjes bedwingen in iets meer dan 25 km. Dat betekent ook dat we vijf keer mogen dalen en waar je met klimmen geen voordeel hebt van de regen heb je dat bij dalen wel als de druppels mijn gezicht teisteren en mijn zicht verminderen.

Na vijf klimmetjes is het weer tijd voor ravitaillering en een handvol medefietsers doet zich daar tegoed aan de altijd zeer uitgebreide hapjes en drankjes die de organisatie ons ieder jaar weer biedt. Wat meegenomen is nu wel soppig en ik hap dan ook het één en ander naar binnen. Als ik zie hoe laat het is besef ik dat ik niet echt in mag storten, want om half zes sluit de finish.
De eerste uitdaging die nu voor de wielen ligt is de Cote de Comblain-au-Pont, bijna drie kilometer lang met maximaal 11 procent.
Ik laat mijn benen spreken en besef dat Meike hier waarschijnlijk in de droogte omhoog mocht rijden. Ik kan behoorlijk de pest erin krijgen van dat idee, maar als ik de fotograaf zie verman ik me om toch min of meer lachend op de foto te gaan.

En dan lijkt het meeste klimmen gedaan te zijn, maar Belgen zijn, volgens Meike, rare schepsel, want ze noemen serieuze bulten soms gewoon geen klim en soms leggen ze de top ergens waar het nog lang niet ophoudt met stijgen. Dat laatste geldt dan met name voor de Cote de Strivay, tot ons later omgedoopt tot Cote de Striae, omdat je van de steilheid en het dooretteren van de klimmen zelfs striemen zou kunnen krijgen als je niet zwanger bent.

Maar ook hier kom ik boven en de Cote de Hopital naar het einde is dan eigenlijk maar een formaliteiten en om kwart over vijf rijd ik de finishstraat in waar het opruimen al is begonnen.
Meike verwelkomt me met een colaatje en heeft gelukkig de auto al op het parkeerterrein gezet, zodat ik niet nog een kilometer hoef te fietsen.

Onderweg naar huis bespreken we de nare heuvels, waarbij de Cote du Vieux (normaal mijn lievelingsdrankje, maar nu een heel andere impact) vanwege de lastigheid en de Cote de Striae vanwege het niet stoppen als het bord zegt dat we aan de top zijn als meest indrukwekkend worden benoemd.

In België drinken we koffie en bij Hazeldonk eten we Saté met rijst. Het laatste uur worden we ingepompt en opgepompt door Afro Jack, waarbij we door een aantal weggebruikers nogal vreemd werden aangekeken vanwege ons meebewegen.

Ik zet Meike thuis af, we drinken nog een kopje koffie en dan neem ik afscheid. Ik heb een heerlijk en gezellig fietsweekend gehad, maar oh oh wat was het zwaar.