Inmiddels heb ik toch heel wat tochten gefietst, maar ik heb nog nooit een dergelijke desinteresse voor de toerfietser meegemaakt als vandaag. Achteraf zeg ik dat het lijkt alsof ze de toerfietser nodig hebben om het budget rond te maken, want een paar duizend euro van een paar honderd fietsers is toch mooi meegenomen. Fietsen kan ik overal, maar nooit meer de Dutch Food Valley Classic.

Het begint eigenlijk al bij de start. Zoveel fietsers zijn er niet, want het is tenslotte vrijdag, een gewone werkdag, maar toch staat er een megarij. Slechts twee mensen staan langzaamaan te helpen. Als ik eindelijk mijn stuurbordje heb vraag ik waar de start is. Een ongeďnteresseerd antwoord: 'Dat weet ik ook niet hoor', is eigenlijk niet veel anders dan 'Zoek het zelf maar uit!'.

Zo ga ik dan eindelijk tegen 11 uur op start voor mijn 110 km toertocht. Het parkoers volgt grote delen van de profkoers en dat is eigenlijk jammer, want er is zoveel moois op de Veluwe dat we nu niet aandoen. De profs mogen straks op de weg, maar wij moeten natuurlijk gewoon op het fietspad. Zo fietsen we, in het begin door veel stoplichten opgehouden uiteindelijk dwars over de Veluwe langs de N304. Pas voor Hoenderloo lijken we echt het bos in te draaien, maar dat blijkt een fietspad van een paar honderd meter te zijn.

Voorbij Hoenderloo veranderen de pijlen opeens van kleur en volgen we verder de groene pijlen. We rijden hier het mooiste deel van de tocht. Nog wel wat brede wegen, maar in ieder geval tussen de bomen met daartussen schitterend de weilanden in de zon.

Bij Loenen komen we weer langs een N-weg te rijden, maar daar kan ik nu mooi gebruik van maken voor een zoete koude versnapering, oftewel een cola. Vanaf waar ik zit zie ik twee mensen langs de kant zwaaien met een toertochtpijl en als ik daar even later langs rijd, blijk je daar je water te kunnen laten bijvullen.

Bij Laag-Soeren gaan we naar rechts en gaan de Schaapsallee op. Ik haal af en toe iemand in en word zelf ook af en toe ingehaald, maar fietsersdrukte is hier zeker niet. Als ik het bos uitrijd wordt ik opgevangen door de bloeiende heide.

Na dit fotomoment fiets ik verder, geflankeerd door heide links en rechts van mij. Ik voel wel dat ik langzaam wat stijg, maar ben heel verbaasd als ik bij het paviljoen op de Posbank uit blijk te komen.

Ik had verwacht en ook gelezen dat we de Posbank zouden beklimmen, maar heb nu niet het gevoel dat ik dat echt heb gedaan. En dan blijk ik ook nog af te moeten dalen langs de door mij verwachte klim. Hier mis ik een bordje en sta ik even later op mij heen te kijken welke kant ik verder moet. Gelukkig heb ik de nieuwe MIO en via de navigatiestand zit ik even later weer op de route. Blijkbaar heb ik een stukje afgesneden, want opeens zie ik de finish van de tijdmeting (klimtijdrit). Ik had toch al geen illusies voor deze tijdrit en ben blij dat ik op deze manier niet in de verleiding ben gekomen om mezelf kapot te fietsen. Dat is vandaag ook veel beter voor me, want de benen zijn  niet super. Er zit een zekere stramheid in die volgens mij afgelopen zondag (Reuzen van de Ardennen) door de regen ingebracht is.

Na het finishdoek fietsen we even op de grens van bos en heide. Het ziet er hier zo prachtig uit dat ik het besluit neem voortaan goed te kijken hoe een route loopt voor ik mij inschrijf.

Even later gaan we de afdaling in en onder aan de afdaling worden we verwezen naar een ravitailleringspost, waar de keuze niet al te ruim is, maar waar ik de vrijwilliger van de dag tegen kom in een dame die wel haar best doet een leuk praatje te maken met de toerders.

 

Door de stad heen (weer veel stoplichten) rijden we richting het oosten. Af en toe een licht klimmetje, maar niet al te zwaar. Voorbij Renkum zoeken we de Nederrijn op die we tot aan de grebbeberg min of meer blijven volgen. Het geeft een heel ander plaatje dan de rest van de tocht: de uiterwaarden, nu droog, maar je weet dat het 's winters hier een heel stuk natter zal zijn.

De Grebbeberg is de laatste klim van betekenis en via een op het laatste moment aangepaste route, waar ik de bordjes weer even kwijtraak, rijden we Veenendaal binnen. We worden langs het prof finishparkoers geleid, maar nergens wordt ons echt duidelijk gemaakt waar de tocht eindigt. Er is geen opvang en geen enkele interesse voor ons toerfietsers. O ja, het ging niet om ons, maar om ons geld!
Zo kwam er een onbevredigend einde aan deze toertocht.