Na wat problemen met het optuigen van mijn fietsendrager ga ik om een uur of half twee op weg naar Leiden om Meike op te halen voor een zwaar klassiekerweekend. In Leiden zetten we ook Meikes fiets achterop en zijn we klaar om te vertrekken.

Na een voorspoedige rit via wat binnenwegen (om de files te vermijden) komen we om 17.45 uur aan bij het Palais des Congres in Luik waar we onze startpapieren ophalen. We kijken even bij de fietsenwinkel die er een kraam heeft en ik koop het LBL-shirt van deze editie.

Na geen file te hebben gehad van Leiden naar Luik duiken we richting Visé, waar we een bed and breakfast geboekt hebben, in de file vanwege een opgebroken weg. We besluiten de weg te verlaten en rijden op gevoel door heuvelachtig terrein naar En Douceur (de B&B) waar we verwelkomd worden door de uiterst vriendelijke dochter des huzies die even later wordt afgelost door een zo mogelijk nog vriendelijker moeder. Ook de andere kamer is verhuurd aan fietsers maar omdat wij als eerste arriveren mogen wij een kamer uitkiezen. Heer die ik ben, laat ik dat natuurlijk over aan Meike die de kamer kiest met uitzicht op de mooie tuin.

 

Na ons te hebben geďnstalleerd besluiten we dat het én wat laat is om nog even te fietsen én het weer te onbetrouwbaar is en besluiten we het dorpje te gaan vereren met onze aanwezigheid op het terras van een Italiaans restaurant. Hier werden we geconfronteerd met het nadeel van de nieuwste anti-rook-wetgeving want 'lekker buiten' is verworden tot 'lekker tussen de rokers'.

Na een goede en stevige maaltijd waarvoor wij, maar zeker ook de bediening, de tijd voor nemen komen we om een uur of half elf in ons B&B. Meike slaapt snel, ik lees nog wat voor ik besluit de binnenkant van mijn oogleden te bestuderen.

De wekker verstoort de nachtrust om kwart voor zeven en na een snelle douche is het om tien over zeven tijd voor het uitgebreide ontbijt. Iets van spanning maakt zich van ons meester als we om kwart voor acht naar Luik rijden. Vrij snel vinden we een parkeetplaats vlak bij de start, laden onze fietsen af en rijden rustig richting de start waar we de eerste stempel halen.

Na een korte vlakke aanloop kom ik na een kilometer of zeven op de eerste klim erachter dat Meike een veel betere klimmer is dan ik. Het gaat nog niet omhoog of ik ben haar kwijt. De Cote d'Emborg is een aardige klim om in te komen (max 7%).

Ik heb natuurlijk niet zoveel klimervaring, maar ik merk toch dat het klimmen me steeds makkelijker afgaat. Oké, veel snelheid heb ik niet, maar ik heb dan ook nogal wat kilo's omhoog te fietsen. (In de Fiets die we bij de finish krijgen lees ik 's avonds dat het bij klimmen om vermogen per kilo lichaamsgewicht gaat).

De volgende geregistreerde (tussen de geregistreerde klimmen door is het nogal wat op en af, maar volgens de organisatie de moeite van het vermelden niet waard) klim is de Cote de Kin. Al een stuk pittiger dan de eerste heuvel en van een zwaarte die ik eerder in mijn wielerleven (lees: Limburg Mooiste) nog niet aankon. Onderweg staat de fotograaf en ik heb nog de tegenwoordigheid van geest om vriendelijk in de camera te kijken.

Gegevens via www.climbbybike.com

De eerste controle is bij Werbomont, een op het laatste moment ingerichte post. Het is hier druk en rommelig. Opeens horen we een bekende stem: Nicole. We wisten dat zij zou rijden, maar wel bijzonder dat we haar ook echt tegenkomen. We pakken wat te kauwen en gaan snel verder.

De L'Ancienne Barričre  is een heel gelijkmatige klim (max 6%, gemiddeld 4.7%) en die neem ik vrij vlot maar als we bij Trois Ponts naar een dorp dalen zien we even verder een peloton zich tegen een heuvel aanklampen. Zelfs uit de verte kunnen we zien dat niet iedereen op de fiets zit, maar dat er behoorlijk wat fietsers aan de wandel zijn. Het routeboek zegt ook dat deze Thier de Coo maximaal 17% is.

Gegevens via www.climbbybike.com

En die 17% is niet een piek, maar over een grote afstand, wat deze Thier een zeer lastige klim maakt.
In het begin van de klim staat de organisatie te fotograferen. De fotograaf neemt alle tijd om mij vol in beeld te nemen. Zoals ik al tegen hem zeg, heeft hij ook tijd genoeg, want mijn snelheid is niet echt hoog te noemen. Bij het voorbijgaan roept de fotograag nog 'Mooi shirt!'. Ik bedank de fotograag voor het compliment en zwoeg verder. Ik fiets vele afgestapte rijders voorbij, maar op 200 meter van de top is het voor mij ook over: ik moet er ook af. De stijging is te sterk voor mijn atletisch vermogen. Wel even balen, maar ik ben al een stuk verder gekomen dan eerder dit jaar en dat geeft een goed gevoel. Boven aan de controlepost staat Meike al weer op mij te wachten. We overleggen even en ik zeg haar vooral door te fietsen omdat dat steeds wachten haar uit het ritme haalt. Met een 'Tot in Luik!' nemen we afscheid. Wat Tucjes naar binnen, een AA-isotoon naar achterover slaan, een flesje water voor in mijn bidon en ik ga weer op weg.

Foto: Frits van Eck        

Gegevens via www.climbbybike.com

Na de pittige klim van de Cote de la Haute Levée komen we op het hoogste punt van de route, maar we hebben nog wel wat voor de boeg.

Voordat ik van een terras mag genieten moet ik mezelf eerst over de Cote de Maquisard heen zien te krijgen. Ondanks de te overziene 9% maximale stijging valt het me niet mee. Op de klim word ik weer door de fotograaf op de korrel genomen en hij vertelt me weer over de pracht van mijn shirt. 'Weet ik...' is zo ongeveer het enige dat ik daarop kan antwoorden.  

 

Foto: Frits van Eck

 

De kilometers tussen 70 en 90 zijn voor mij vandaag de zwaarste. De benen willen niet wat ik wil, als het omhoog gaat wil ik naar beneden en als het naar beneden gaat kan ik er niet van genieten. En als het vlak is ... Maar dat is het niet. Gelukkig is in La Reid de controle op een marktplein met plaatselijke kroeg. De uitbater had personeel in dienst genomen dat een paar woorden Nederlands sprak en dat een kraam met broodjes, soep en drinken bemande.

Ik nam een cola en een broodje en zocht een plaatsje op het terras. Ik raakte in gesprek met twee aardige gasten uit Tilburg die de 170 km fietsten. Het brood op, de cola in mijn lijf en weer op pad. Nu ging het echt komen: De Cote de la Redoute.

Vooraf heb ik al veel gehoord over deze klim en natuurlijk ken ik hem van de uitzendingen van de echte klassieker. 20% is de maximale stijging. Onderaan lijkt het al heel wat. Ik krijg weer de complimeten over mijn shirt (Deze keer was het antwoord jahaaa) als ik op de foto ga. Ik zeg nog lachend tegen de fotograaf dat hij met zoveel foto's van mij wel een reportage van me kan maken.

 

Foto: Frits van Eck

 

Op het moment dat ik weer op een wat vlakker stuk rijd, halen de Tilburgers van het terras mij in, wijzen naar boven, zeggen dat is het eerste vervelende stuk en als je denkt dat je er bent komt er nog zo'n stuk. Ik zeg dat ik dat helemaal niet wil weten en dat ik in de veronderstelling was dat het al was begonnen.

De Tilburgers hadden niets teveel gezegd. Dit is echt niet leuk meer. Ik realiseer me dat ik dit voor mijn lol doe, maar zo voelt het niet. Om mij heen lopen al heel wat fietsers, maar ik zie even verderop de fotograag en wil fietsend op de foto. Ik gooi mijn hele gewicht van pedaal op pedaal. Als ik iets te ver achterover leun als ik aan mijn stuur trek komt mijn voorwiel omhoog. Even de techniek (als je daar nog van kunt spreken) aanpassen. Zweet is niet het enige vocht dat uit mijn gezicht komt.

Even voorbij de fotograaf blokkeer ik helemaal: hoestend en proestend hang ik over mijn stuur heen, de krachttermen vliegen ongemerkt uit mijn mond. Ik loop een paar meter, maar dat is ook niet leuk, dus ik hijs me weer op mijn zadel en fiets stapvoets verder omhoog. Met de controlepost binnen handbereik stap ik af, zet mijn fiets te koop en ga mijn bidon vullen.

 

 

 

 

Gegevens via www.climbbybike.com

Als 10 minuten later mijn fiets nog niet is verkocht stap ik er maar weer op voor de laatste 30 kilometer.

Er is nog één klim van enige betekenis, maar vergeleken met alles wat geweest is is de Cote de Hornay niet de moeite. Hierna afdalen naar Luik.

Het laatste stuk fiets ik met de snelsten mee en om vijf uur rijd ik onder het finishdoek door.

Volgens mijn fietscomputer heb ik krap 7 uur op de fiets gezeten met een gemiddelde van bijna 19 kilometer per uur (bijna een kilometer sneller dan Limburgs Mooiste). Ik heb 2150 hoogtemeters gemaakt. Moe maar tevreden zoek ik mijn auto op waar Meike al staat te wachten.

 

We nemen afscheid, want Meike gaat met familie naar Maastricht en ik zoek mijn B&B weer op waar ik met een stralende glimlach word opgewacht. Dochterlief vraagt hoeveel ik heb gefietst en verklaart me vervolgens voor gek.

Na een lekkere douche zoek ik een terrasje op om wat te eten. De gastvrouw vertelt me later dat ze mij op de brug zag lopen en verklaarde mij voor gek dat ik na een dag fietsen te voet naar het dorp ging.

Na eten en koffie loop ik weer terug, koop onderweg wat te drinken en lees terug in het B&B de Fiets tijdens het nuttigen van een Whiskey-Cola uit blik. Het kost me om een uur of elf geen enkele moeite om de slaap te vatten.