Het is een mooie zaterdagochtend. De zon schijnt en er lijkt niet al te veel wind te staan. Ik doe het vanochtend rustig aan, zodat ik iets later vertrek dan gepland. Het is een uurtje rijden naar Bennekom waar de start goed aangegeven staat zodat ik zonder problemen het begin van vandaag kan vinden. Ik haal bij de jurytafel mijn NTFU kaart door de scanner, betaal en stap op de fiets.

Ik sluit aan bij twee andere fietsers, maar hun tempo ligt mij veel te laag. Later zal ik begrijpen dat zij gewoon even warm fietsen, want ze komen me een half uur later hard voorbij zetten. In deze regio is het nergens echt Hollands vlak en al snel mag ik op de Keijenbergseweg mijn eerste heuveltje van het jaar bedwingen: in 1700 meter 34 hoogtemeters overbruggen is weliswaar een gemiddelde van slechts 2%, maar is desalniettemin goed in de benen te voelen. De rustige afdaling naar Renkum brengt mijn hartslag weer op peil en in mijn eigen tempo fiets ik door, genietend van de omgeving. De pijling van de route is uitstekend en het ligt ook niet daaraan dat ik bij Valburg verkeerd rijd, maar aan mij eigen onoplettendheid.

Langzaam zak ik af naar de Waal en voel de wind aanwakkeren. De wind lijkt bij het bestijgen van de Waalbrug zijn hoogtepunt te bereiken en Jan komt met moeite aan mijn wiel en verzicht even later dat de wind wel heel ernstig is. In Nijmegen draaien we in een korte afdaling gelijk twee keer naar rechts om langs ’t Meertje richting Beek te rijden waar de controlepost is gevestigd in Hotel ’t Spijker. De bediening is wat gebrekkig wat voornamelijk veroorzaakt wordt door het gebrekkige Nederlands van de vriendelijke Poolse serveerster. Ik drink twee koffie, eet mijn eerste appelpunt met slagroom van het jaar en rijd even later verder met Jan.

Vrijwel direct na de stop worden we begroet door de Oude Holle Weg: 860 meter klimmen om 74 hoogtemeters te bedwingen, oftewel een gemiddelde stijgingspercentage van 8.6% met een maximaal stijgingspercentage van bijna 13%. Jan is iets eerder aan de klim begonnen, maar bijna aan de top fiets ik hem voorbij, terwijl hij zijn fiets aan zijn hand voortduwt, hij loopt dus. Wonder boven wonder kom ik fietsend boven zonder dat mijn hartslag skyhigh is. Na de top hebben we een vrij lange gelijkmatig afdaling door Nijmegen terug naar de Waalbrug. Waar Jan klimmend niet in staat was om op de fiets te blijven, lukt dat dalend wel, maar al snel kan hij mijn wiel niet houden. We klimmen nu met de wind in de rug over de Waalbrug en aan de overkant van de Waal geniet ik van het uitzicht op Nijmegen. Jan legt intussen zijn ziel bloot en vertelt uitgebreid over zijn pas overleden moeder. We rijden kilometers lang met de wind in de rug tussen de rivieren en worden op een gegeven moment ingehaald door een grote club fietsers. Ik zeg tegen Jan: “da’s een mooi tempo” en we haken aan bij de groep en rijden mee tot aan het veer naar Wageningen.

We moeten even wachten tot het vaartuig komt en rijden dan als peloton, inmiddels zijn er meer fietsers aangesloten, de pont op en geven ons bij de start betaalde kaartje af aan de pontdame. Ondertussen spreek ik met wat medefietsers, die dit jaar voor het eerst naar Corsica gaan, over de schoonheid van dit eiland. Als de boot aanmeert staat ons nog één kleine uitdaging te wachten, de van Suchtelenweg: een korte klim van nog geen 600 meter. Ik verteer dit klimmetje goed en haak in de afdaling aan bij een nieuw groepje die mij in hoog tempo terug rijden naar Bennekom. Jan heb ik na de pont niet meer gezien. Als ik bij de auto ben word ik door twee dames getrakteerd op een suikervrije red bull. Ik geniet van de zoete en energie gevende drank en zak even later tevreden onderuit in mijn auto die mij weer veilig thuis brengt.ic