Ik word wakker om een uur of negen en hoor gelijk de airconditioning. Daardoor besef ik meteen dat ik niet in Nederland ben, maar in Israel, in een klein leuk hotel in Tiberias aan het meer van Tiberias, of wel het meer van Galilea. Het had maar een haar gescheeld of ik was hier helemaal niet geweest. Het is druk op de vluchten, zowel KLM als El Al en in de ochtend kon ik niet mee met El Al en in de nacht pas op het allerlaatste moment omdat een andere al ingecheckte passagier niet kwam opdagen. Dus zijn koffer uit het vliegtuig en ik erin.

Ik ben gisterochtend met een gehuurde auto aangekomen in een klein knus hotel. Ik heb een paar uur geslapen en heb daarna een rustige dag gehouden, wat gelopen door het stadje en lekker gegeten. Na het eten heb ik nog heerlijk op een terrasje gezeten en ik voelde me heerlijk op mijn gemak bij mezelf. Waar ik normaliter om me heen zit te kijken of ik met iemand of iemanden aansluiting kan vinden ben ik nu vooral tevreden met mezelf.

Vandaag heb ik een fiets gehuurd. Oorspronkelijk bij de fietsenmaker om de hoek, maar op aanraden van de hotelmeneer heb ik de fiets terug gebracht en een betere fiets met ophaalservice opgehaald bij het hotel. Wat ik thuis al wist is het een mountain bike, zonder klikpedaaltjes, dus ik heb geen fietsschoenen en kleding bij me, wel een helm. Ik rijd door de buitenwijken van Tiberias en ben al snel in het zogenaamde Zwitserse Bos. Ik merk aan mijn benen waarom het Zwitsers wordt genoemd, want de stijgingspercentages tot 15% komen hard aan. Ik lijk niet al te hoog te klimmen, slechts 170 meter, maar als je van 220 meter onder zeeniveau komt is dat toch wel pittig. De beklimming van een kilometer of zeven voel ik dan ook best. En ik heb me klikpedaaltjes gemist.

In de afdaling ben ik blij dat ik  een mountain bike heb, want met een gewone racefiets was ik ongetwijfeld van de weg gestuiterd. Onder aan de heuvels kom ik uit in Kinnaret aan het meer van Tiberias. Dit meer was bij mij beter bekend als het meer van Galilea, het meer waar Jezus volgens de overlevering over water zou hebben gelopen. Het water ziet er hier echter niet anders uit dan bij ons.

Al snel verlaat ik de min of meer bebouwde wereld en rijd noordwaarts langs de oostoevers van het meer over een redelijke weg. Maar toch dient hier zich het nadeel van de mountain bike aan en met de kleine versnellingen op deze fiets kan ik niet echt een lekkere tred vinden.

Bijna halverwege het meer ligt Ein Gev, een kibboets van dorpsgrootte. Het mooiste aan deze kibboets is een haventje waar een mogelijkheid voor de lunch is. En ik laat me de Israelische burger met cola goed smaken. Voor ik mijn lunchpauze beëindig loop ik nog even binnen in de olijfwinkel en koop lekkere verzorgingsproducten voor Sandra en iets voor de babybilletjes van het nog ongeboren kindje van Esmeralda.

Al snel ga ik weer op pad en omdat ik toch op de mountain bike ben besluit ik een  stuk af te snijden door het bos. Volgens de bordjes kun je hier wandelen, dus ik kan er ook fietsen. Dit is de grootste fout van de dag, want ik verdwaal in het zo op het oog niet zo grote bos. Ik heb het gevoel dat ik in rondjes rijd, mijn water raakt op en de batterij van mijn mobiel ook. Als ik na anderhalf uur het bos weer uitrijd ben ik op de plek waar ik ben begonnen. Wat is wijsheid?, gaat er door mij heen. Uiteindelijk besluit ik de ophaaldienst te bellen, want ik weet dat er geen dorp in de buurt is en met een bijna lege telefoon wil ik in een vreemd land geen risico nemen.

Na wat wachten word ik opgepikt en bij het hotel stap ik in mijn auto en rijd naar Tel Aviv. Als ik mij rond negen uur 's avonds in mijn via AirBnB gehuurde appartementje in het centrum van Tel Aviv (Rotshield Boulevard) in stalleer voel ik wel dat ik wat gedaan heb. Maar ik vind het tegelijkertijd ook superstoer dat op mijn weblog nu ook een fietsverhaal uit Israel staat. Morgen is het shabat, lekker relaxen en dan 's avonds eten met Sharon, Gabriel, Ayelet en Boas.