Zondagmorgen negen uur. Het zonnetje schijnt al volop. In de auto is het warm en ik verlang ernaar om op de fiets te zitten. Op naar Café de Punt, waar ik bijna dertig jaar geleden voor het laatst geweest ben. Er lijkt nog weinig veranderd, de gemoedelijkheid heerts nog steeds.

Op de fiets eerst maar richting Abcoude. Er staat een zacht windje dat net niet sterk genoeg is om lastig te zijn en net fris genoeg om niet door de zon weggebrand te worden.

Er heerst heel wat bedrijvigheid rond de Punt, maar na een minuut of vijf fietsen ben ik op mezelf. Ik ben nu een weekje aan het fietsen en merk dat het langzaam beter gaat. Ik kan lekker door blijven trappen.

Onderweg word ik ingehaald door een paar groepjes. Bij één van die groepjes sluit ik aan voor een kilometer of zes. Erg goed voor het vertrouwen, want het tempo ligt een stuk hoger dan ikz elf fiets, maar ik kan zonder moeite volgen.

Na zes kilometer in het laatste wiel, de tweede helft van de tocht weer alleen. Merk dat het beter gaat en kan zelfs aan het einde van de tocht nog versnellen. Een lekker gevoel.

Terug bij de Punt vind ik dat ik een uitsmijter heb verdiend. Een heerlijke afsluiting van een lekkere fietstocht.