In het verleden heb ik vaker de Classico Boretti gereden. Vaak goed georganiseerd, dus toen ik een week of wat geleden deze rit in mijn mail kreeg en vond dat ik weer moest gaan fietsen, heb ik me ingeschreven. En zo sta ik vandaag voor het eerst sinds tijden weer tussen vele andere fietsers. Een beetje angstig.  70 km is nu best wel ver, ben ik er al aan toe?

Het ophalen van mijn bescheiden gaat al niet goed. We zouden toch overal in Europa gewoon internet moeten hebben,  maar net op de Grote Markt in Herentals niet. Ik merk al snel hoe fijn het is in groepen te rijden. Ik kan aansluiten bij anderen en zo meer tempo maken dan ik op dit moment alleen zou kunnen. Ik kan schuilen tegen de wind, meerijden in het zog van een ander. Een ander zijn bordje leegeten zou je het kunnen noemen, als we de terminologie van Ducrot en Dijkstra hier op zouden toepassen.

Na een tijdje draai ik mee in een klein groepje. Al snel kom ik er achter dat zij trainen voor Climbing for Life en fietsen voor diabetici. Het meisje naarst mij, 'voor februari had ik nog nooit op een koesfiets gezeten', heeft zelf diabetes en gaat nu voor de 120 km. Zij laat mij een special soort sticker of zo zien. Die verstrekt de verzekering niet in Nederland vertelt ze mij en ze laat me ook zien hoe makkelijk nu haar bloedsuikerspiegel wordt gemeten. Dat maakt sporten een stuk makkelijker voor diabetici.

Als we in wat bosachtiger gebied komen maakt iemand in het groepje een stuurfout. Hij valt niet echt, maar de hele groep staat stil. Ik fiets door en ga een, je mag het eigenlijk niet zo noemen, klimmetje op. En dat doet best pijn, daar zijn mijn benen niet aan gewend.