Dat alleen 70km fietsen heel anders is dan meedoen aan een drukbezochte toertocht van 70km weet ik natuurlijk wel, maar tussen weten en voelen zit wel wat verschil. Vandaag heb ik het ook weer eens gevoeld.

Ik ga vol goede moed van start, maar merk al snel dat windkracht 3 in het open land wat impact op mij heeft. Gestaag stampen mijn voeten op mijn pedalen, mijn best doende om de cadans rond de 80 te houden. Dan maar niet zo snel. De gekozen strategie lijkt te werken, want ik fiets lekker.

Als je zo alleen in het open land rijdt, lijkt het soms alsof je jezelf ziet fietsen. Je weet dat je de keuze hebt gemaakt om weer op pad te gaan al was het alleen maar om wat positieve energie op te doen.

Na jaren van hard werken, voor mijn baas, voor mijn studie en aan mezelf denk ik wel eens dat het tijd wordt om het harde werk te verzilveren. Om aan mezelf zichtbaar te maken wat ik heb bereikt en dat dat ook blijvend is. Ik moet opeens denken aan een cadeau dat ik vorige week opgestuurd van een leerling.

Er is voor mij een boom geplant in de Negev-woestijn in Israël. Op een plaats waar veel droogte heerst worden bomen geplant. Daar moet vooral in een eerste periode veel aandacht aangegeven worden. De boom moet als het ware wortelen in de droge grond. Ik voel opeens dat die boom centraal staat voor mij. Ik ben geplant, heb daar weliswaar een tijd overgedaan en mag nu wortelen, zodat ik niet meer terug val. Ik denk al pedalerend ook aan een tip (om te wortelen)  die Sandra mij heeft gegeven. Ik heb daar vanochtend naar gekeken. Als ik doe wat zij voorstelt gaat het mezelf weer veel tijd en energie kosten. Ik weet niet of dat is wat ik zoek. Ik zal in ieder geval de eerste stap zetten en de mogelijkheden onderzoeken. Dat ben ik aan mezelf en aan Sandra verschuldigd. Zo opgeschreven lijkt het meer een gedachtenflits, maar het hield me tijdens het fietsen op de één of andere manier wel bezig en dan trap je toch ongemerkt de kilometers weg.

In Haastrecht, ongeveer halverwege ga ik even op een terras zitten. Ik drink wat, ik eet wat, voel me niet al te vriendelijk behandeld en geef dan ook geen fooi. Eigenlijk best een leuk terrasje, als je met een klein ploegje aankomt, maar helaas is de vriendelijkheid geen echt kenmerk van “De echte bakker Arjan van der Eijk”. En ze zijn nog wel lid van het “echte bakkersgilde”. Maar ja, echte bakkers zijn heel vroeg uit bed, kneden deeg, leggen het in de oven en halen er brood uit. En of je nu lacht of niet, het brood smaakt hetzelfde. Alleen hebben ze echt niet door dat simpele drankjes met wat erbij een stuk beter smaakt als het met een glimlach wordt geserveerd.

Ik stap weer op de fiets. Tot Stolwijk door het open land met de wind schuin op kop, maar als ik eenmaal voorbij Gouda ben gaat de wind in de rug. En het doet me deugd dat ik dan toch kilometerslang mijn snelheid boven de 30 kan houden. Ik ben weer op de weg terug. En hoewel deze 70 km een stuk zwaarder was dan die in het weekend, heeft het me toch weer goed gedaan.