Het is zondagochtend en ik kom aan in Driebergen. Van de week heb ik in mijn blogs gezien dat ik deze tocht 8 jaar geleden ook heb gereden. Ik kan me er niets van herinneren. Ik heb vooringeschreven, dus kan de drukste rij vermijden en na een scan heb ik mijn startbewijs en stuurkaartje. Ik heb er zin in, maar vind het ook wel wat spannend, want ik met toch wel een beetje klimmen vandaag.

Ik probeer met wat groepjes mee te rijden. Dat gaat eerst goed, maar het terrein wordt al snel heuvelachtig en dan kan ik gewoon het beste mijn eigen tempo rijden. Dat houd ik het langst vol. Ik geniet van de omgeving. Door de bomen heen proberen stralen zon de schaduw te doorbreken. Het doet me denken aan een regenbui die je soms in de verte ziet. Ik begrijp dan ook voor het eerst de titel "Het regent Zonnestralen"  van Acda en de Munnik. Jammer dat je dat op de foto niet terug ziet.

Ik rijd rustig door en houd het tempo er aardig in. Ik raak groepjes kwijt als we maar even omhoog gaan, maar sluit vaak weer aan als we naar beneden gaan. Dat dalen ben ik in ieder geval niet verleerd. Het is nog wat vochtig, er blijft wat vocht hangen in de lucht. Vocht dat met zachte dwang wordt aangevallen door de zon. En diezelfde zon maakt dat ik me heerlijk voel. Niet te koud, niet te warm.
Ik herken de omgeving nauwelijks en ben dan ook verbaasd als ik opeens een bord zie met Amerongse Berg. En dan ben ik al boven. Natuurlijk heb ik gevoeld dat ik klom, maar ik kon de tred er aardig inhouden. Ik ben niet ontevreden, zo (relatief) makkelijk als ik hier naar boven fiets.

Denk nou niet dat ik als een razende nar boven fietste, zo was het ook weer niet. Maar naar beneden kan ik me wel heerlijk laten gaan.
Inmiddels heb ik de helft van de tocht erop zitten en ik vol me nog steeds goed. Mijn benen blijven draaien, mijn ademhaling is OK. En mijn hartslag doet geen echt gekke dingen. Het lijkt bijna of ik in conditie ben, maar dat is natuurlijk (nog) niet echt zo.

Het leuke van deze tocht is dat je vanuit de bossen opeens in de buurt van de rivier rijdt, dat je opeens een wijds uitzicht over weilenaden hebt. Het is een gevarieerd landschap. Dat vind ik erg fijn fietsen.

Na 50 km stop ik even om een broodje te eten, maar ga gauw weer verder om vervolgens 5 km later bij een controlepost aan te komen, waar ook een tent open is. Je kan aan de bediening merken dat ze deze drukte niet gewend zijn, maar ze doen echt hun best, dus dat vergoedt veel. En appelgebak met slagroom smaakt altijd lekker.
Aan tafel praat ik even met twee vrouwelijke fietsers die het vooroordeel dat vrouwen geen kaart kunnen lezen bevestigen, want ze begrijpen niet dat ze de pijlen niet hebben gevolgd en hoe ze nu hier kunnen zijn. Ik heb het even uitgelegd.
Als ik weg ga praat ik nog even met drie gasten uit Waddinxveen, die me even later voorbij komen knallen als ik relaxed naar de finish rijd.
Dit was een topdag. Zo wil ik vaker fietsen!