Het is zaterdagmiddag. De ochtend was wat druilerig, maar de wind heeft de regen inmiddels weggeblazen. inmiddels is het wel windkracht vier of vijf. Toch ga ik fietsen en natuurlijk kies ik eerst tegenwind. En dat valt niet mee. In een groep kun je jezelf nog wel eens een beetje verstoppen, maar alleen moet je het toch gewoon zelf doen. 

Ik ben al blij als er een boerderij schuin voor mij staat. Even in de luwte van het gebouw, even niet de volle wind op kop, maar die wind komt echt welw eer terug en dan lijkt het alsof er harder tegen je aan wordt geblazen dan voor de luwte van de boerderij. De Geerweg is normaal al niet de meest verheffende weg, maar nu al helemaal niet. En waar de N207 meestal het einde van deze weg is, nu steek ik over om na een paar kilometer voor het water  te staan. Even rust, even wachten op het pontje. En dan gaat het in Roelofarendsveen verder tegen de wind in, gelukkig een beetje tussen de huizen, maar als ik de A4 onderdoor ben gegaan moet ik me toch echt overgeven aan het vlakke land.

Na wat gestoemp kom ik in Rijpwetering, de geboorteplaats van Joop Zoetemelk. Vanaf zijn fiets kijkt hij in juichende houding minzaam neer op het voorbijfietsend volk. Mannen die twee keer zo zwaar zijn als Joop in zijn beste tijd, twee maal meer geavanceerd materiaal hebben dan Joop in zijn beste tijd en toch twee keer zo langzaam rijden als Joop in zijn beste tijd passeren het beeld zonder op of om te kijken. Als je goed kijkt naar het beeld zie je dat de oude kampioen meewarig zijn hoofd schudt over zoveel fietsonverschilligheid.
Voorbij het beeld is het nog even tussen de huizen en dan weer het open land in. Ik heb de neiging om zwaar te trapopen tegen de wind in, en om veel kracht te zetten. Ik dwing mezelf echter rond te blijven draaien, het tempo van mijn benen moet op orde blijven. Soms gaat dat ten koste van de snelheid, maar dat is dan maar zo.

Vanuit het land rijd ik langs Leiderdorp en dan Leiden in. Ik dacht dat ik redelijk doorgaande wegen had gekozen voor mijn uitgezette route, maar het blijkt toch behoorlijk wat draaien en keren te zijn met heel wat stoplichten. Nu was mijn snelheid al niet zo hoog, maar dit maakt het niet echt beter.
En dan op de N206 krijgt de wind eindelijk op de goede manier vat op mij. Het tempo gaat gelijk omhoog, in mijn enthousiasme rijd ik verkeerd (voor mijn uitgezette route), maar dat maakt me niet uit, want ik ken de weg. De resterende kilometers zijn voornamelijk met de wind vol in de rug. De teller schiet dan ook naar boven de 30 km/uur. Heerlijk de beentjes laten gaan, heerlijk tempo rijden. En zo naar huis.