Het is zondagmorgen, het is nog vroeg. Voor half acht zit ik in de auto op weg naar Arnhem voor de Airborne Fietstocht. Het is mooi weer en het belooft een mooie tocht te worden met een stukje over de Posbank, en later langs de rivieren. Tegen half negen ben ik in Arnhem, ik kleed me om en rijd rustig naar de start bij RETO. Ik ben hier al eerder geweest, maar meestal in een vergevorderd stadium van een tocht. Het klimmetje naar de sportkantine heeft dan ook altijd veel steiler geleken dan dan hij altijd was. Ik schrijf me, dankzij Scan& GO snel in. Ik loop richting mijn fiets met een compliment over mijn helm in mijn achterzak.

Vanaf de start gaan we langzaam omhoog. op de Wagnerlaan staat een bordje linksaf. Voor mijn gevoel doe ik dat ook, en ik niet alleen want velen volgen mij. Ik ga gelijk een afdaling in, die er volgens de vooraf bekeken route niet is. Beneden aangekomen zijn er ook geen bordjes meer. Ik rijd terug naar boven en daar blijkt dat ik scherp linksaf had gemoeten. En daar is het ook veel mooier, want ik rijd gelijk in het groen. Het is een korte klim, waarna ik op en neer rijd richting de enige klim van betekenis van vandaag, de Zijperberg.

Gestaag rijd ik omhoog, zoals gewoonlijk niet te snel, maar voor mijn gevoel ook niet kruipend. Hoewel mijn fietscomputer stijgingspercentages tussen de 6 en de 8 procent aangeeft,  heb ik achter nog twee tandjes over. Dat valt eigenlijk heel erg mee. Vanaf de top van de Zijperberg rijd ik richting de Posbank in een lekker tempo over mooi glooiend terrein. De omgeving hier is prachtig.

Vanaf de Posbank een lekkere afdaling richting Rheden. Ik laat me gewoon lekker gaan en trap niet bij, hoewel dat in deze afdaling makkelijk kan. Bij Rheden gaan we linksaf de provinciale weg op en hoewel ik weet dat ik ergens naar links moet, zie ik nergens een bordje. Op een gegeven moment zie ik groepen fietsers aan de andere kant terugrijden. Ik ben dus niet de enige die de bordjes mist. Voor ik wil keren zie ik groepen fietsers van links komen, wat betekent dat ik weer op de route ben. 'Moet ik nu terugrijden om dat klimmetje te doen, of vervolg ik gewoon de route?' , vraag ik mij af. Ik kies voor de makkelijkste optie. Ik rijd een tijdje alleen, lekker in het zonnetje, in een lekker tempo. Vlak voor Dieren word ik ingehaald door een groep waarmee het snelheidsverschil niet te hoog lijkt. Ik sluit aan en kan lekker meerijden in deze groep. Bij de stop in Angelo gaan zij allemaal van de fiets en lijken een uitgebreide pauze te willen nemen. Ik neem een korte pauze en rijd dan alleen verder. Ik haal wat mensen in en wordt soms ingehaald. Wat me opvalt is dat iedereen hier je gedag zegt als ze je inhalen. Dan voel je je als de 'eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur zichzelf een wegbaant', toch een soort van gezien.  
Ook nu kan ik aansluiten bij een groep. Deze rijdt wel een stuk sneller dan de vorige. De snelheid ligt constant boven de 30 km/uur. Na een kilometer of tien houd ik dat voor gezien. ik merk dat ik tegen mijn max aanzit en besluit verstandig te zijn en niet koste wat het kost te volgen.

Inmiddels rijd ik langs de IJssel en vervolg mijn weg langs de Nederrijn. Het landschap is totaal veranderd. Een meanderende rivier door een groen landschap. Vogels hebben hun plek gevonden in de uiterwaarden. Ik kijk mijn ogen uit als ik langs een landje rijd en daar wel zes ooievaars spot. Het kan bij niet anders dan dat het inwonersaantal in deze regio zal groeien vanwege een geboorte golf. Het landschap waar ik doorheen rijd doet me 'denken aan Holland, zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan'. Ik kan me bij deze aanblik zo goed voorstellen dat hendrik Marsman dit gedicht heeft geschreven. Al fietsend merk ik toch dat mijn tempo behoorlijk gezakt is sinds ik de groep heb laten gaan. 

Voor ik hetw eet kom ik bij de tweede controlepost. Deze is gesitueerd bij het Gemaal Oude Rijn. Het gemaal werkt al bijna 50 jaar niet meer, maar is sinds vorig jaar een museum en horecagelegenheid (http://www.gemaalouderijn.nl). Ik neem een korte pauze. Voor ik ga zitten word ik aangesproken over mijn shirt. Een Arnhemmer is vooral blij te zien dat het ook in zijn maat verkrijgbaar is. Ik ga zitten, eet een door de organisatie aangeboden stroopwafel en drink wat water. Twee mannen uit Vriezenveen komen bij me zitten. We wisselen even wat ervaring uit. Eén van de mannen vindt mijn helm tof en vraagt zich af of de helm wel voldoende koeling biedt. ik kan men bevestigend antwoorden. Even later zeg ik de mannen gedag en stap op voor een kort ritje naar het veer van Pannerden, dat me naar de andere kant van de rivier moet brengen. Vlak voor de rivier word ik ingehaald door twee mannen die naast me komen rijden. Zij vragen waar ik de shirts koop en naar mijn ervaring met niet op voorraad zijn. ik verwijs ze naar de internationale site. Daar gaat bestellen altijd goed.

Als we van de pont afrijden treuzel ik wat. Een beetje dom, want daardoor rijd ik snel alleen. Ik probeer nog even naar de groep toe te rijden waar ik aan het begin van de tocht mee heb gereden, maar kom niet dichterbij. De afstand tussen de groep en mij blijft hetzelfde, wat betekent dat ik heerlijk met hun mee had kunnen rijden. Nu rijd ik weer alleen en merk dat ik misschien toch wat te veel energie heb verspeeld in het stukje dat we boven de dertig reden.

Ik rijd langs Huissen over een mooie weg door een rustgevend landschap. Omdat ik de laatste fietser was die van de pint af kwam zie ik lange tijd geen andere fietsers. De fietsers die mij uiteindelijk inhalen stuiven mij ook voorbij. geen enkele kan som aan te haken. Langzaam zie ik Arnhem nader komen. Ik ga eerst onder een brug door en even later over een brug en dan dwars door het centrum van Arnhem. De stad ziet er levendig en prettig uit. Dan een kilometer of drie langs het prachtige Park Sonsbeek en door het groen  lijkt het of ik er bijna ben. Later zie ik op de kaart dat ik hiervandaan niet rechtstreeks naar de finish rijd maar met een boog om het park heen. Ik weet dat er nog een korte klim komt, maar mijn benen voelen als pap omdat ik te weinig heb gegeten. Ik word niet echt geveld door een hongerklop maar heb wel een hongertikje. Ik ben dan ook blij als ik weer bij mijn auto ben. Ik kleed mij om en stap achter het stuur en ga op weg naar huis.