Rond half tien rijd ik Goed binnen. Er is nog niet al te veel te merken van de drukte waar ik late rin terecht zal komen. Een paar verkeersregelaars zijn genoeg om mij naar de parkeerplaats te leiden. Hier haal ik mijn fiets uit de auto, trek mijn kleren aan en fiets richting de start.

Letterlijk richting de start, want zo'n 200 meter voor de start kan ik niet verder en moet ik aansluiten in een enorme rij voortschuivende fietsers.

Eenmaal op het startterrein kunnen we wat ruimte pakken. Meer dan 15.000 fietsers staan te wachten op de start. Vanaf het podium wordt The Rose gezongen. Voormalig minister Carla Peijs is net zo klungelig met het startpistool als dat zij in haar regeringsperiode met het beleid was. Na vier keer proberen schiet de commissaris van de koningin om vijf over half elf de eerste fietsers weg. Om kwart over elf ben ik aan de beurt.

Vanaf de start gaat het langzaam, maar eenmaal goed op weg komt de gang er goed in op de brede wegen. Ik fiets samen met een koppel uit Roosendaal op. Zij is onderwijzeres en klaagt al snel over de hoge snelheid. Na een paar kilometer draaien we de snelweg op en het is een geweldig gevoel te rijden op door de politie afgezette wegen. De Zeelandbrug lijkt zo vroeg in de route een ware berg, maar als we deze hebben gehad komt het tempo er echt goed in.
Ik geniet van het fietsen in een grote groep en van de mensen langs de kant. Veel fietsers zwepen het publiek op, ik houd me nog rustig.

Ik kom in een lekkere groep terecht, het Brabantse paar ben ik in de drukte kwijt geraakt, een Zeeuwse toerclub. Ik praat wat en we razen over de Zeeuwse wegen. Na 35 km buigt de groep af en zoek ik een nieuwe groep.
Het tempo wordt er hier uitgehaald door wat bochten in het parkoers. Misschien maar goed ook, want het gemiddelde van 31 dat nu op mijn teller staat heb ik nog nooit gefietst. Na werkeiland Neeltje Jans doet de organisatie pogingen om de groep weer uit elkaar te halen. Het lijtk weinig effect te hebben want in Kamperland rijden we weer in één groot peloton.

Hier wordt de groep weer stilgezet en ik schuif over de stoep naar de voorkant van de groep.

Als de verkeersregelaar het sein geeft dat we kunnen gaan fiets ik gelijk door. Het bedrijf dat vooraan de groep staat, draalt nog en zo komt het dat ik alleen door Kamperland rijd. In deze plaats staan de mensen rijen dik langs de kant. Ik voel me als een kampioen als ik door iedereen wordt toegejuicht. Ik zwaai en lach naar de mensen.

Alleen rijd ik verder door het Zeeuwse land, genietend van het mooie weer en de aanmoedigingen langs de kant. In Geersdijk schettert muziek uit luidsprekers en mijn poging tot dansen op de fiets wordt door de omstanders enorm gewaardeerd.

Ik zweep de mensen langs de zijkant op door de oerbrul voor te doen. De mensen langs de kant schreeuwen en brullen terug als waren ze op die manier geconditioneerd. Zo is fietsen echt leuk.



We rijden weer terug richting Goes en ik zit weer in een goede groep. Ik praat even met een man die na een lange ziekte weer op de fiets zit. Hij is zo blij dat hij weer mag fietsen dat hij het volgens mij aan iedereen wil vertellen. Ik luister.

We gaan niet direct naar Goes, maar maken nog een lus om de stad heen. De groep wordt steeds groter en als we de finish in zicht krijgen zien we ook het peloton dat stilstaat. Voetje voor voetje schuifelen we richting de finish. Veel mensen zijn opgelaten, maar je voelt ook de emotie.

Uit het niets zegt een man tegen me: 'We fietsen vandaag voor hem', wijzend naar een renner omringd door ploeggenoten. 'Speciaal voor vandaag hebben we zijn schoenen goud gespoten'.

Deze momenten maak je in geen enkele andere tocht mee. Dit geeft de Ride een speciale betekenis.

Het was een geweldige ervaring!!