Via Fietsen123.nl kwam ik drie heideroutes tegen. Omdat ik toch naar België ga om te fietsen besluit ik de zuidelijke heideroute te rijden als onderbreking van mijn autorit. 

Na enig zoeken heb ik een parkeerplaats voor mijn auto gevonden net over de grens in het plaatsje Zandvliet. Ik ga de heideroute rijden, een oorspronkelijke knooppuntroute. Al snel merk ik dat het toch heel anders fietsen is via de knooppunten, want het zijn vaak korte stukjes en dan weer ergens afslaan. Ik rijd eerst zo'n beetje om het dorp heen en dan door het dorp korte stukjes over kinderkopjes. Na het getril verlaat ik het dorp en rijd door een bosrijke omgeving richting Nederlands grens.

Na even wat zoeken sta ik opeens voor Kasteel Ravenhof te Stabroek. Een leuk kasteeltje dat staat op terrein dat volgens de overlevering al vanaf de dertiende eeuw een kasteel herbergt. Zo te zien is dat niet dit kasteel. Het terrein zal ongetwijfeld afwisselend Belgisch en Nederlands zijn geweest, zo dicht staat het op de huidige grens.

Na even zoeken vind ik al snel de weg weer. Het probleem bij het omzetten van de knooppuntenroute naar mijn MIO is dat niet alle wegen, eigenlijk paden, even goed staan aangegeven. Zeker niet als ik onverhard rijd, zoals ik doe als ik het kasteel de rug toekeer. Ik rijd door Kalmthout, zo te zien een rijke gemeente. Aan de huizenbouw en de omgeving te zien vergelijk ik dit Belgische (voorheen Nederlandse) dorp met Aerdenhout. Als ik langs een makelaar rijd en snel een blik in de etalage werp, zie ik dat de prijzen hier wel een heel stuk vriendelijker zijn. 

Ongeveer halverwege de geplande route bereik ik dan eindelijk de heide, waar mij een teleurstelling staat te wachten. Ik hoopte, of nee rekende, op een in roze/paarse bloei staande pracht. Waarschijnlijk ben ik te laat en is de bloei al geweest.

Aan het einde van het zogenaamde grensoverschrijdende natuurgebied 'Zoom Kalmthoutse heide' kom ik in Huibergen. Hier net aan de Nederlandse kant van de grens zijn de villa's vervangen door rijtjeshuizen uit de jaren 50 en 60. Het doet een beetje troosteloos aan. Als ik later aan de andere kant van de heide via Hoogerheide terugrijd ben ik opeens in het boerenland.

Richting eindpunt wil mijn fietscomputer me weer een onverharde weg opstuur. Ik, met een reputatie van lekrijder, wil mijn geluk van vandaag niet tarten en besluit rechtdoor te rijden om later een verharde weg in te slaan. Wat ik niet heb voorzien is dat ik daar mijn route van de heenweg kruis en mijn MIO dus in de war raakt en ik opeens weer op de beginroute rijd. Gelukkig herken ik het en stop even om mijn MIO naar mijn auto te laten navigeren. Als ik daar aankom heb ik dan toch een kilometer of vijf meer gereden dan de oorspronkelijk geplande route. Maar het was een leuke route. Ik moet vaker een knooppuntenroute kiezen.