Elke donderdag om half tien verzamelen fietsers zich in Wilnis voor een toertocht. Het zijn allemaal leden van De Merel en ik ga vandaag een kijkje nemen om te kijken of ik me bij hen kan en wil aansluiten.

Er wordt in twee groepen gereden met een verschillend tempo. Ik kies voor de langzaamste groep, omdat ik niet weet of ik het tempo van de andere groep aankan. Al gauw blijkt dat ik het tempo van deze groep makkelijk aankan. Gezellig keuvelend fietsen we over mij bekende wegen. De cadans houd ik rond de 80 en de hartslag gaat nauwelijks omhoog.

We stoppen voor koffie bij de fietspont naar Kaageiland. Het terras en bijbehorende kleine ruimte  zijn eigenlijk gesloten, maar speciaal voor ons wordt de koffie aangezet, die we geflankeerd door wanden vol nostalgie (of is het gewoon oude troep) opdrinken.

Als we weer op weg gaan, fiets ik al snel voorop. Ik praat wat met Kees, de tourleider, over de route en omdat hij weet dat we als het ware door mijn achtertuin fietsen vraagt hij suggesties. Zo komt het dat ik een deel van de tocht op kop van de groep rijdt en de weg min of meer aangeef. Natuurlijk leidt dat soms tot lichte protesten achter mij, want elke groep heeft zijn eigen vaste rondjes en natuurlijk wijk ik daar vanaf.

Als we terugkomen in Wilnis gaat de groep voor een biertje naar een soort dorpshuis. Ik drink een fris en neem afscheid van de mannen. ondanks dat ik 75 kilometer heb weggetrapt heb ik niet echt een idee dat ik een inspanning heb geleverd.