Op zondagochtend vroeg rijd ik naar Amerongen. Het is nog een mistige grauwe dag. Toch zegt de weersverwachting dat het in de loop van de ochtend zal opklaren. Ik ben benieuwd wanneer. Voor nu hijs is me goed beschermd in mijn windstopper.

De start is bij een heus fietscafé in Amerongen, De Proloog. Het is het thuis van een relatief nieuwe vereniging Velo Heuvelrug. Ik heb er zin in vandaag, al is het nog wat fris. Aan begin van de rit lijkt er een waas over het landschap te liggen, een soort van deken, maar het is gewoon een beetje nevel. Eigenlijk gaat het gelijk op en neer. De eerste 20 kilometer is geen meter vlak. Ik merk goed dat ik deze week niet gefietst heb door het slechte weer, want de benen zijn behoorlijk stram en de hartslag is direct vrij hoog. Na een kilometertje of tien sluit ik aan bij een groep die eigenlijk te hard voor mij rijd. Ik weet dat ik hoogstens een kilometer of vijf kan volgen, want dan gaan we omhoog de Grebberg op. Terwijl ik het groepje volg denk ik aan een gesprek over fietsen met een collega deze week die zei dat de ideale cadans tussen de 100 en de 110 is. Normaal rijd ik daarvoor te langzaam, maar deze kilometers boven de dertig per uur zijn mooie kilometers om dat eens in de praktijk te brengen. En dat gaat me relatief makkelijk af. Ik blijf in het wiel tot de voet van de Grebbeberg en laat dan de groep gaan.

Na een kilometer of twintig vlakt het terrein wat af. Ik rijd over vlakke wegen door het mooie Utrechtse landschap. Maar vlak voordat de verzorgingspost halverwege in zicht komt, mag ik nog even omhoog. Zo is de stop nog welkomer dan dat hij anders was geweest. jammer dat de stop gewoon maar ergens is. Daardoor neem ik mijn rust staand, waar normaliter een momentje van ontspanning zou zijn ingebouwd. Als snel ga ik dan ook weer verder.

De tocht is zo opgebouwd dat ik weer een kilometertje of vijftien heuveltje op en heuveltje af wordt gestuurd. Vandaag is niet mijn beste dag en ik verwelkom de 15 vlakke kilometers die volgen dan ook met open armen.

Met de finish in zicht is er nog één obstakel te nemen: de Amerongse Berg. Niet al te zwaar omhoog en helaas met de klim vanaf deze kant een korte afdaling. Na wat slingeren door Amerongen kom ik weer bij het startpunt dat nu als finishpunt dienst doet. Het was niet de gemakkelijkste tocht (van dit jaar) voor me, maar ik heb het er weer op zitten.