Starten en finishen in het Olympisch Stadion heeft altijd iets bijzonders, maar je auto fatsoenlijk kwijtraken in Amsterdam is altijd moeilijk. Dus zet ik mijn auto op de rand Amstelveen-Amsterdam.

Op mijn gemak fiets ik naar het Olympisch waar ik mijn startnummer en chip ophaal. We stellen ons op de atletiekbaan op en vlak voor mij ligt de scheiding tussen startgroep één en startgroep twee. Het voordeel van alleen fietsen is dat je op zo'n moment nog een paar plaatsen op kunt schuiven en zo kan ik met de eerste groep vertrekken.

Stapvoets het stadion uit, iets sneller maar nog steeds langzaam om het stadion heen draaien richting het bos. Hier komt de snelheid er langzaam in. Vanuit het bos draaien we naar Amstelveen en op weg naar Nes aan de Amstel trekt de groep zich in gang.

Bij Uithoorn steken we de brug over en rijden slingerend langs de Amstel naar De Hoef waar we aan de andere kant van het water richting Vrouwenakker fietsen. Deze weg is mooi, maar met veel draaien en keren ligt het tempo er vaak uit en kost het veel kracht om steeds weer op snelheid te koemn. Voorbij de brug van Vrouwenakker gaan we los. d egroep raast over de goede weg langs het water met een gangetje van rond de 40 per uur (ik wist niet dat ik dat kon).

Gelukkig heeft de organisatie rustmomenten ingebouwd want bij Nieuwveen draaien we direct om naarr het smalle fietspad richting Bilderdam. Bij het verlaten van het fietspad hoor ik achter mij Tszingggg en even later vertelt iemand mij dat er een mountainbike om het paaltje gevouwen werd.

Bij Leimuiden is de splisting met de 100 km en in Rijnsaterswoude krijgen we aan de plas onze eerste versnapering, banaan en vivit. Het nadeel van alleen fietsen is dat je na elke stop weer opnieuw een goede groep moet vinden en dat duurt na deze eerste stop een kilometer of tien. In Alpen aan den Rijn sluit ik weer aan bij een groep, waardoor het stuk met tegenwind een hoop eenvoudiger wordt.

Het tempo blijft hoog en zelfs op het eenpersoonsfietspad tussen Noorden en Zevenhoven zakt het tempo nauwelijks onder de dertig. Als we uit het weiland komen draaien we weer brede wegen op en weten we voortgedreven door wind en enthousiasme in korte tijd Leimuiden te breiken voor post 2 en een hernieuwde kennismaking met de 100 km-rijders..

Na een korte pauze stap ik weer op om een kilometer later opnieuw te moeten afstappen, ditmaal voor de brug. Het voordeel van zo'n brug is wel dat de boel weer samenklontert en ej een goede groep kunt uitkiezen. Maar door de toch wel stevige tegenwind wappert het hele vel;d uit elkaar en ik ben blij dat ik in een leuk groepje van 5 kan meedraaien. Dwars tegen de wind in, aangevoed door een stoere Vorm-deelnemer blijven we (of eigenlijk hij) het tempo hooghouden.

Na allerlei gedraai door Haarlem en ongeving en stukken over mooie fietspaden door een duin- en bosrijke omgeving duikt toch nog vrij onverwacht het letterlijke hoogtepunt van de dag op: Het Kopje van Bloemendaal.

Het Kopje
De vorige keer dat ik het Kopje beklom ging ik er aan de andere kant tegenop. De klinkerkant om het maar zo te zeggen. Volgens mij rijden we er nu vanaf de makkelijkke kant op. HEt groepje waarin ik reed valt uiteen en zowaar ik rijd iemand uit het wiel (Bij de uitslagen zou ik later zien dat slechts 3% van de 150 km rijders de klim langzamer deed dan ik, maar het is een begin). Mijn bovenbenen beginnen tegen me te praten middels het laten voelen van de verzuring, maar ik zal wel weer herstellen.

De afdaling is moelijk, want vol gas naar beneden over klinkers voel je in al je botten en spieren. Mijn wiel stuitert over de ongelijke achtergrond. Later merk ik dat ik twee gebroken spaken heb. Waarschijnlijk gebeurt dat tijdens deze helse afdaling. Maar al snel hebben we weer asfalt als ondergrond.

Na de afdaling haal ik vrij snel twee van de voormalige groep in en na enkele verkeerstechnisch volkomen onjuiste bewegingen rijden we in een goed tempo verder. Op een gegeven moment hoor ik een zootje kabaal achter me. Waarschijnlijk vermoeidheid en als gevolg daarvan onoplettendheid dreven mijn achterligger te veel naar de stoeprand meteen valpartij als gevolg. Als ik omkijk zie ik dat er al iemand bij is en rijd ik door.

Mijn achterwiel tikt raar en als ik kijk zie ik dat er twee spaken gebroken zijn. Gevolg daarvan is een bochel in mij wiel en of dat de oorzaak is, of dat ik me gewoon over de kop heb gereden. Het gaat gewoon niet meer.

Ik kan nergens meer aanpikken en ook de laatste verzorgingspost helpt niet echt.

Tegen de wind in ploeter ik de laatste 20 km. De winst van het vele fietsen in het afgelopen jaar is dat ik niet helemaal stilval. Ik houd nog een redelijk tempo vast, maar dat is alles.
Na de bovenbenen voel ik ook mijn knieën en het lijkt of ik er elke kilometer een nieuw pijntje bijkrijg. Ik kan zelfs niet blij zijn als ik het stadion in zicht krijg en ook het binnenrijden van het stadion geeft geen euforisch gevoel. Ik ben te moe.

Na de finish is het demonteren van mijn bikechip (om de tijd teregistreren) me bijna te veel en hoestend en rochelend stap ik van mijn fiets. Iets zoets en iets drinken en een stoel zijn alles wat ik nog wil.
Terwijl ik zit uit te hijgen besef ik dat ik nog twee kilometer moet fietsen naar mijn auto. Ik blijf nog even zitten.

Het was een mooie tocht, maar eigenlijk niet geschikt voor de grote groep van vandaag. Voor de aantallen fietsers namen we iets te vaak smalle, kleine en of onoverzichtelijke weggetjes en paadjes. Het was constant scherp zijn en opletten, maar desondanks heb ik heerlijk gereden.