Een wekker die op zondagochtend mij om kwart voor zes uit mijn slaap haalt is een compleet nieuwe ervaring in mijn leven. Op dit soort momenten denk ik wel eens bij mezelf: Vind ik dit wel zo leuk? Achteraf met het hele plaatje in mijn hoofd is het antwoord JAAA.

Bijna een uur later fiets ik het nog donkere Groene Hart in, begeleid door een sterke lichtbundel vanaf de op mijn stuur geplaatste demontabele koplamp.
Om een uur of half acht kan mijn licht uit en kan ik genieten van de rustige morgen in het nevelige land. Via fietspaden in Amstelveen rijd ik Amsterdam binnen bij het Olympisch stadion, verwonderd aangestaard door daze, soms halfnaakte of or drank of drugs benevelde bezoekers van een Rave Party.

Net voorbij het stadion sluit ik aan bij drie jongens uit Alphen en we rijden gezamenlijk naar het centrum van Amsterdam. Tegen achten kom ik aan op de Dam waar Meike, samen met zo’n 1000 andere fietsers, al op mij staat te wachten.

Om tien over acht is de start. Stapvoets rijden we onder het startdoek door na onze eerste stempel te hebben gehaald. Het tempo in de groep wordt langzaam opgevoerd en door de binnenstad komen we aan op de Prins Hendrikkade om even later de IJtunnel in te rijden.
Door de afdaling in de tunnel ligt de snelheid ruim boven de 45 km per uur. Toch wil ik deze unieke fietservaring vastleggen en een spookachtig beeld is het gevolg.

Na nog een stuk over de snelweg draaien we Amsterdam-Noord in om even later gevangen te worden in het prachtige nevelige landschap van het Twiske. Langs Landsmeer en door Oostzaan rijden we via De Haal richting Zaandam. We sluiten aan op het fietspad langs de A7. Hier fietste ik vroeger als kleine jongen elke dag. Herinneringen komen bij mij op. Aan het einde van het fietspad draaien we linksaf richting het Kalf, steken even later de provinciale weg over en rijden aan de mooie kant via het fietspad de Enge Wormer in. De nevel wordt langzaam door de opkomende zon verdreven.

We rijden via nog meer wegen die ik nog ken van toen ik een kleine schooljongen was naar Spijkerboor. Ik zie het huis van een vroeger vriendinnetje en zie in gedachten de koek en zoopie op het ijs, waar nu slechts water is, bij Spijkerboor. Langs het kanaal rijden we naar het Alkmaarder Meer, draaien de brug op om aan de overkant de polder in te dalen. Inmiddels zijn we aangesloten bij een goede groep die rond de 30 rijdt. Met één van de renners uit de groep heb ik vorige week nog een tijd gereden tijdens de Gerrie Knetemann Classic. Op de lange rechte wegen van de polder gaat het tempo langzaam omhoog.

Verbaasd kijk ik op een gegeven moment opzij, als de “bakker” plots naast mij verschijnt. Niet in de auto, of op een brommer, maar op een echte loodzware opafiets met spatborden, zonder versnellingen en zelfs een volgeladen mand voorop. In de zware mand voorop zit alleen geen brood. De “bakker” is gekleed in een normale korte broek en een wit t-shirt. Ik wijs Meike op deze verschijning en met diep respect kijken we naar deze deelnemer die ook gewoon 35 aan het uur rijdt.

De eerste stop is na bijna 70 km. Een klein hapje en een bekertje drinken worden ons aangereikt. We blijven even staan om het op te eten en te drinken. Ik kom hier ook wat bekenden tegen met wie ik drie weken geleden nog heb gefietst. Als we weer opstappen zoeken we ons eigen tempo. Als we worden ingehaald willen we aanpikken, maar ik merk dat ik door de extra kilometers en de ruim 100 km van gisteren niet goed ben in tempoversnellingen. Toch vinden we even later aansluiting bij een groep. Ook hier gaat het tempo omhoog en na zo’n 100 km van deze tocht (ik heb inmiddels130 km gereden) wordt het tempo mij te hoog.

Meike is de bikkel. Zij voert de groep zelfs aan met allemaal mannen zwoegend aan haar achterwiel. Als snel is er een nieuwe stop. Even een Sultana en Meike staat daar nog. Na deze stop rijden we samen de IJsselmeerdijk op. Veel fietsers nemen rust, koffie en appelgebak bij het eerste de beste restaurant, maar wij rijden door.

Weer aansluiten bij een groep, maar vlak voor mij breekt de groep, terwijl Meike in het eerste deel rijdt. Ik heb niet de kracht en de macht om over mijn voorganger heen te gaan en blijf in deze groep rijden. Het tempo is onregelmatig en dat kan ik juist niet hebben. Na een paar km moet ik lossen en vervolg mijn eigen tempo. Gelukkig zak ik niet helemaal weg, maar blijf rond de 25 km per uur rijden. Een jaar geleden was dit voor mij zo’n beetje maximum, maar nu rijd ik dat nog na 150 km.

        

Op de Dijk worden we gefotografeerd, niet mijn meest florissante fietsfoto. Na ruim 125 km is de laatste stop in Monnickendam. Als we Monnickendam uitrijden zie ik een bordje Durgerdam 11. Dat betekent dat Durgerdam op 138 km tocht ligt. Dan kan de tocht nooit 140 km zijn. Later blijkt deze ook 150 km te zijn. In Durgerdam voel ik het profijt van 25 km mijn eigen tempo rijden en sluit ik weer aan bij een groep. De laatste 10 km gaat weer met gezwinde spoed. Zelfs de Schellingwouder bruggen vormen geen enkel probleem.

In Amsterdam ontsnap ik aan een valpartij als ik een stoeprand meeneem. De opgebroken Plantage Middenlaan en het even zo chaotische Rokin zijn de de laatste uitdagingen van de tocht. Om kwart voor twee rijd ik De Dam op en wordt door Meike verwelkomd.

Ik drink nog wat, neem afscheid van mijn fietsende collega en rijd richting huis. Om na zo’n tocht nog 30 km huiswaarts te fietsen is niet leuk. Het laatste stuk door de polder gaat tergend langzaam. Sandra belt of ze me moet komen halen, maar ik wil deze uitdaging afmaken.

Om kwart voor vier rijd ik de carport binnen. Als ik van mijn fiets afstap merk ik dat het nogal wat inspanning heeft gekost. Mijn loop is niet meer echt charmant.

Maar ik voel me wel supergoed dat ik dit gedaan heb….