Op de webiste van de organiserende vereniging las ik dat er om 8.15 uur een groep zou vertrekken voor de tocht van 125 km. Hoewel ik de 60 km in de planning had staan, had ik vooraf besloten de 125 km te foetsen als het tempo niet boven de 25 km per uur zou liggen. Nu is kwart over acht op de zaterdagmorgen erg vroeg voor mij, maar ik was nog net op tijd. NAdat ik devoorrijder om het tempo had gevraag ging ik naar binnen om me in te schrijven voor de 125. terug buiten was de groep al weg. Ik pakte snel mijn fiets en dacht nog even dat ik de groep misschien wel kon inhalen.

15 km verder had ik de groep nog steeds niet gezien hoewel ik met het mooie weer erg ver kon kijken. Eigen tempo dus maar in de hoop ergens aan te kunnen sluiten. Ik dacht even met een groep mee te kunnen, maar voelde aan mijn benen dat hun tempo te hoog lag. Maar na 22 km kwam de redding in de vorm van Gijs en Paul die mij inhaalden. Ik pakte hun wiel en verbaasde me over hun conditei want ondanks het redelijke tempo kletsten zij wat af. Bij de eerste verwarring i.v.m. bepijling raakte ik even met ze aan de praat en bleken ze het niet erg te vinden dat ik meereed, later noemden ze het zelfs gezellig.

Het tempo was redelijk, de route erg mooi, maar de bepijling verwarrend (vaak aan de linkerkant) en zo misten we dus ook een pijl waardooor we in Doorn aankwamen i.p.v. in Leersum. Zo duurde het een kilometer of 8 langer tot de controlepost. Een pauze met koffie, koek en cola en vol goede moed weer op de fiets.

Maar .... na een kilometer of vijf zaten er opeens rare uitstulpingen in de aarde, ook wel heuvel genoemd. Nog niet meer dan 60 km per tocht en ruim 100 kilo schoon aan de haak bevorderen niet het opwaartse tempo na 70 km, maar gelukkig is er na omhoog ook weer altijd omlaag waar de concentratie wel moet blijven. De Maarnse berg was de lastigste voor vandaag; mijn benen leken te exploderen, ondanks dat ik al snel besloot in mijn eigen tempo omhoog te gaan. Gelukkig ontplofte ik niet helemaal, maar had de afdaling wel nodig om te herstellen.

Na een kilometer of 90 was alles weer vlak, maar leken mijn voeten het slachtoffer te worden van de vermoeidheid. Alle verzuurde ledematen verzamelden zich in mijn tenen en ik wilde mijn schoenen uit. Dit voelt niet fijn. Maar op de fiets schoenen uitdoen is haast ondoenlijk om maar te zwijgen van het ongeschoeid gebruik maken van je pedaaltjes.

Gelukkig kwam ik fietsend over deze dip heen. Toch was ik blij dat we na 105 km een bankje opzochten voor een korte pauze. Gelukkig herstel ik snel zodat ik 15 minuten later het idee had er weer goed tegen te kunnen. We bleken weer een pijl te hebben gemist, maar lieten ons door het gevoel van Gijs leiden en na een sight seeing IJsselstein vonden we de uitgang van dit onheilspellende dorp en hadden we de laatste 20 km, voor de wind, voor de boeg.

Geen wind tegen betekent ook weinig verkoeling voor de wind en ik had het gevoel dat mij hoofd roder en roder en navenant groter werd. Even dacht ik aan het laatste stuk in mijn eigen tempo, maar ik beet me vast aan het achterwiel van mijn medefietsers die tegen de 30 per uur trapten. En dan eindelijk.. het bordje Schoonhoven. Nog maar 3 km. We draaiden linksaf en oei, die wind was harder dan ik dacht. Zo is fietsen niet leuk, Mijn bovenbenen protesteerden, ik wilde eigenlijk niet meer, maar mijn trots redde mij. Toen we even later de parkeerplaats van de sporthal opdraaiden had ik het helemaal gehad. Ik zette mijn fiets in de auto en ging nog wat drinken met mijn fietsvrienden voor de dag. Het was zwaar, het was een mooie tocht. Morgen zal ik het wel voelen, maar nu overheerst het goede gevoel.. 130 km!