En het valt niet mee, of komt dat misschien omdat ik teveel in één keer wil?

Het is maandagochtend en een druilerige regen teistert Ter Aar. Niet echt weer om te gaan fietsen tenzij je hebt afgesproken en dat is bij mij het geval. Om een uur of tien fietst Meike bij ons de carport in, we drinken en kop koffie en stappen op de fiets. Windkrachtje vier, dus een vrij stevige wind. We kiezen ervoor om het eerste deel van de route te kiezen voor tegenwind, dus via Woubrugge en Roelofarendsveen fietsen we naar de bollenstreek.

Het gaat allemaal soepeltjes bij een niet al te hoog tempo, maar we houden er echt wel rekening mee dat we nog erg weinig (Meike) of helemaal niet(Ik) hebben gefietst. Dat die paar uurtje sop de Tacx niet voldoende zijn, zal later op de dag blijken.

Na een uurtje fietsen wordt het langzaam droog en fietsen krijgt dan direct iets aangenamers. Als we dan ook nog het mooie stuk van de N206 fietsen wordt fietsen gewoon weer leuk. Niet te koud en een omgeving die niet echt Nederlands is. In deze streek moet ik twee keer mijn navigatie raadplegen, want ik ken hier niet zo goed de weg. Dankzij mijn mobiel komen we zonder noemenswaardige problemen aan de voet van het kopje.

Versnelling laag, op souplesse naar boven. Aan het eind van het klimmetje denken we 'Is dit alles?' (Doe Maar schreef hier ooit een nummer over), maar ik ben even vergeten dat er later nog een klein knikje omhoog komt.

Waar ik dacht te kunnen vertouwen op souplesse blijkt dat het slecht gesteld is met de conditie. Binnen de kortste keren geeft mijn hartslagmeteer meer aan dan ik volgens de theorie zou kunnen hebben. In de afdaling probeer ik te herstellen. Ik heb het tegen Meike over herstelfietsen, maar de weg door de duinen richting Zandvoort is niet echt vlak en kost me meer moeite dan ooit.

In Zandvoort aangekomen ga ik mijn benen echt voelen. Mijn hartslag blijft verbazend hoog, een teken dat de conditie er nog niet is.

We draaien het prachtige fietspad door de duinen op. Hier heb ik me op verheugd, want tot Katwijk hebben we de wind in de rug. Dit zou toch minder inspanning moeten vragen, maar het is niet te zien. Het tempo zakt tot een (te) laag tempo. Het pad waar ik nu fiets lijkt me zo leuk, maar net als de vorige keer dat ik hier fietste zit ik ook nu te stuk om er van te genieten.

Voor Meike gaat de tijd dringen. Zij moet haar kinderen ophalen van school. In Noordwijk fietst zij dan ook door, waar ik een terrasje op zoek om even bij te komen. Er wordt buiten niet geserveerd en ik zit een 20 minuten bij te komen.

Midden in het seizoen is dat ruim voldoende, maar nu voel ik al weer alles na een minuut of tien op de fiets. En die hartslag, hè.

Ik kies mij eigen tempo en fiets naar huis. Thuis zit Sandra op me te wachten. Zij gaat straks naar Bangkok. Ik plof neer op de stoel en zit zeker een half uur uit te hijgen.

Uiteiendelijk voelt het toch goed dat ik weer ben begonnen. Ok, ik ben stuk gegaan, maar de eerste 100 km van het jaar zijn weggetrapt...